RZE12 KLASZTOR DIAMENT dający odbicie krańca silnych jeźdźców zwanego Mjanma

okaz reprezentujący Dział Rzeźby Ceramiki

RZE12 KLASZTOR DIAMENT dający odbicie krańca silnych jeźdźców zwanego Mjanma maleńka rzeźba w Muzeum Miniaturowej Sztuki Profesjonalnej Henryk Jan Dominiak w Tychach, ul. Żwakowska 8/66.

.

RZE12 KLASZTOR DIAMENT dający odbicie krańca silnych jeźdźców zwanego Mjanma opis:

Sygnatura: RZE12.

Tytuł: KLASZTOR DIAMENT.

Autor: Henryk Jan Dominiak.

Dziedzina sztuki: rzeźba.

Kategoria: miniatura.

Technika dzieła: srebro próby 0,925 i kamień szlachetny diament (Mjanma).

Czas powstania: 2013.

Wymiary dzieła: 0,3 cm x ? cm x ? cm / ? cm³.

Miejsce pracowni: Tychy, Polska.

Pochodzenie artysty: Tychy, Polska, Europa.

Dwuliterowy kod państwa (pochodzenie artysty): alfa-2 PL.

1 właściciel (2013-2013): Henryk Jan Dominiak.

2 właściciel (2013-nadal): MMSPHJD Tychy.

Miejsce prezentacji w Muzeum: do kwietnia 2020 Szklana Piramida, po tym okresie gablota muzealna.

.

RZE12 KLASZTOR DIAMENT dający odbicie krańca silnych jeźdźców zwanego Mjanma – sugestia tworzenia KLASZTORU DIAMENT:

W różnokierunkowych normach zachowania i religiach jednostki uwielbiane i różnorodne opatrzności powszechnie przebywają na grzbietach gór. Grecy porozmieszczali macierzystych wielbionych na Olimpie. Cywilizacja zamieszkująca indonezyjską wyspę Bali (Balijczycy) na czynnym stratowulkanie Agung. Japończycy na świętej górze i zarazem najwyższym szczycie Japonii (3776 m n.p.m.) Fuji.

Niezaprzeczenie Mount Popa przynależy do symboli Birmy (dawniej oficjalnie: Związku Birmańskiego) – w obecnym czasie status administracyjny Republika Związku Mjanmy. Mount Popa to wygasły wulkan 1518 metrów (4981 stóp) nad poziomem morza, na którego szczycie zajmuje miejsce przepiękny kompleks – klasztor buddyjski – (w rzeźbie to diament). Układ elementów eksponatu ukazuje Nacią Górę – przestrzeń pielgrzymek z wszechobecnymi świątyniami (37) Nat (lokalne bóstwa). Do cudownej świątyni wiedzie 777 stopni. Każdy jest zobowiązany je pokonać na boso (srebro).

To właśnie na tym wzniesieniu najważniejsze obrzędy Natów rozgrywają się właśnie rok za rokiem w grudniu pośród pełni Księżyca. W przeszłości docierało na ceremonie tysiące ludzi z każdego zakątka kraju, a nawet świata. W trakcie gali składano na ołtarzu wielką ilość zwierząt nade wszystko domowych. Napływający pątnicy entuzjazmowali się owocowym winem dopingującym ich stan błogości, a następnie przy rytmach halucynogennych akompaniamentów skakali i uginali się zakładając, że ich siłą motoryczną rozporządzają doraźnie Naty. Upełnomocnione osoby komunikujące się z parapsychologicznymi siłami bądź duszami, organizowały obrzędowość i emocjonalne seanse przypominające widowisko teatralne. W zasadzie już na mniejszą skalę, to jednak show występuje po dziś dzień.

.

W XXI wieku w pozostałych świątyniach na terenie całego państwa nieustannie mają miejsce nabożeństwa i festiwale odbywające się nie tylko dwunastego miesiąca roku kalendarzowego. Podczas każdej fazy Srebrnego Globu (piątego co do rozmiaru w Układzie Słonecznym) dostrzeganej z Ziemi część Księżyca rozświetlonej przez Słońce, aranżowane są ekstrawaganckie adoracje. Bamarowie, łasy szczęścia i powodzenia w życiu osobistym czy w interesach, wnoszą opłatę mocarzowi za uskutecznienie celebry. Zwyczajny homo sapiens sam nie poradzić sobie z liturgią, z tego powodu jest zobowiązany ponosić koszty za mediacje. Wynagrodzony znawca ceremonii spełnia rolę medium pomiędzy Natem a jego wyznawcą, z którego  upoważnienia wciela w czyn rytualne tańce, przekazuje treść modlitwy błagalnej i praktyki czarodziejskie.

.

RZE12 KLASZTOR DIAMENT dający odbicie krańca silnych jeźdźców zwanego Mjanma – dodatkowa informacja:

Diament [łac.<gr.], unikatowy minerał występujący w przyrodzie, o schemacie zharmonizowanym, prawidłowe przeistoczenie węgla pierwiastkowego. Na ogół buduje kryształy ośmiościenne, sporadycznie dwunastościenne ewentualnie sześcienne, przeważnie o zaokrąglonych ścianach. Kryształy w odniesieniu do wielkości znajdywane są zróżnicowane, od najdrobniejszych do ważących kilka tysięcy karatów. Diament bywa bezbarwny i przezroczysty lub zabarwiony minimalnymi domieszkami różnych tlenków metali na kolor żółty, brunatny, czarny, zielonkawy, czerwony i niebieski. Wyodrębniać się głębokim połyskiem i bardzo przenikliwym parytetem załamania światła. Unaocznia zjawisko emisji fal świetlnych zwane luminescencją (zimne świecenie). Twardość charakteryzująca odporność na zarysowania diamentu sięga 10 (maksymalna w skali Mohsa). Posiadający ciężar właściwy 3,52, daje się szlifować dopiero naturalnym własnym proszkiem lub miałem.

Z uwagi na właściwości zewnętrzne wyodrębnia się odmiany diamentów:

a). karbonado, czarne, nieprzeźroczyste, drobnoziarniste skupienia.

b). bort, ołowianoszare, promienisto kuliste skupienia i zrosty o nieprawidłowych kształtach.

Ten szczególny kamyczek z gromady pierwiastków rodzimych jest genetycznie skorelowany z zasadowymi skałami magmowymi (szczególnie kimberlit, perydotyt). W nich właśnie krystalizuje na dużych głębokościach (160 nawet 200 km), wysokiej temperaturze (w granicach 1350°C = 1 623,15 Kelwina) i pod dużym ciśnieniem (kilka GPa).

Zdecydowanie najtwardsza substancja na błękitnej planecie niejednokrotnie występuje z nagminnym i szeroko rozpowszechnionym grafitem, dość rzadkimi spinelami i oliwinem z grupy krzemianów.

Ziemskie miejsca reprezentowane przez diamenty to:

1). Afryka Południowa – między Kimberley a Pretorią w Transwalu (Republika za rzeką Vaal) – odnalezione największe diamenty: Cullinam – 3106 karat (ważył 621,2 gr i wykonano z niego 105 brylantów, tracąc aż 65% kamienia), Excelsior – 995,2 k.

2). Federacja Rosyjska – Jakucja, Sajany (system górski w Azji).

3) Kanada – kopalnia diamentów Diavik, Ekati (metoda odkrywkowa), Victor Mine (271 karatów).

4). Kolumbia Brytyjska.

5). Indie.

6). Brazylia.

7). Kongo.

8). Ghana – złoża w pobliżu Akwatia w dolinie Birim.

9). Borneo – kopalnie: Bantam (36 karatów – bardzo czysty), Danau Radja (w 1917 r. ważący 367 karatów) i Sarawak (w XIX w. o masie 70 karatów).

.

RZE12 KLASZTOR DIAMENT dający odbicie krańca silnych jeźdźców zwanego Mjanma – srebro:

Srebro Ag, argentum, pierwiastek chemiczny o liczbie atomowej 47, masie atom. 107,870. Srebrzystobiały metal, którego cechuje intensywny połysk. Pozostaje w aglomeracie nadobowiązkowym I grupy układu okresowego pierwiastków (miedziowce). Jego właściwości kowalne i ciągliwe zezwalają na walcowanie w niebywale delikatne folie i wyciąganie o niewiarygodnie niewielkim przekroju druty. Srebro wchodzić w skład metali znanych od zaranie dziejów. Posługiwano się nim ju w starożytnym Egipcie (ok. 3000 lat p.n.e.) w charakterze procedury płatniczej.

Ten połyskujący elegancki kruszec odsłania się incydentalnie w stanie wolnym, w szeregu przypadków w minerałach (głównie argentyt, prustyt, pirargiryt, stefanit) lub jako załącznik w rudach zróżnicowanych metali. Status jego w skorupie ziemskiej oblicza się na 10,5% wag. Srebro pozyskuje się zwykle na sposób fabrykatu ubocznego z rud cynkowo-ołowianych (ok. 80% całkowitej realizacji).

Chcąc udoskonalić rudę stop srebra z ołowiem bez pośpiechu wychładza się (koncepcja Pattinsona) lub rozwarstwia przez dopełnienie cynku, który w stanie stopionym nie miesza się z ołowiem, lecz perfekcyjnie rozpuszcza w sobie srebro (technologia Parkesa). Ubogie rudy uzupełnia się ługując roztworem cyjanku sodowego, a wówczas wydziela się srebro działaniem metalicznego cynku. Srebro surowe wystawia się na działanie rafinacji elektrolitycznej. Generalnymi producentami metalu, z którego m.in. bije się każdą monetę z wizerunkiem Meksykańskiej Bogini Wolności (czyste srebro o próbie Ag. 0.999) są: Meksyk, Peru, USA, Kanada, Australia. Ich całościowy wkład w produkcji światowej przewyższa 70%.

.

RZE12 KLASZTOR DIAMENT dający odbicie krańca silnych jeźdźców zwanego Mjanma – uzupełniająca nota:

Klasztor [czes. <łac.], hermetyczny kompleks nieruchomości mieszkalnej – terytorium kolektywnego codziennego istnienia zakonników jednakowoż zakonnic. Klasztory są rozpoznawcze dla przeważającej części wyznań chrześcijańskich oraz wybranych religii wschodnich (w pierwszej kolejności buddyzmu, hinduizmu, lamaizmu, taoizmu, islamu). Klasztory chrześcijańskie sięgają początkami eremów organizowanych na Bliskim Wschodzie od inauguracji IV w. W IV – VIII w. rozwinęły się w Egipcie liczne koptyjskie budowle dla duchownych reprezentujące sztukę koptyjską.

.

Życie klasztorne kwitło od V w. w Syrii (przykładowe to klasztor Szymona Słupnika w Kala’at Seman) i Afryce Pn. (Tebessa w północno-wschodniej Algierii). W Europie Zachodniej przesądzające oddziaływanie na rozkwit branży budowlanej klasztornej wniósł wkład zakon benedyktynów, których pierwotną rezydencją był monastyr na Monte Cassino we Włoszech (529). Natrafiony perfekcyjny plan budynku klasztornego w St. Gallen w Szwajcarii jest akademickim modelem układu kongregacji benedyktyńskiej. Ośrodek założenia ustanawiał kościół ze stycznym od kierunku północnego lub południowego czworobocznym dziedzińcem (wirydarzem), przy którym od strony wschodniej była zaprojektowana sala zebrań (kapitularz). Cele lub sypialnie (dormitoria) umiejscowiono od zachodu, natomiast jadalnia (refektarz) naprzeciw kościoła. Dookoła głównego placu biegły krużganki. Pozostałe budynki, jak dom opata, szpital, szkoła, domostwo konwersów i nowicjuszów jak i zabudowania gospodarcze, systematyzowano w trzeciorzędnych rejonach niwy klasztornej, za to wciąż w przedmiocie murów. Koncepcja ta utrzymała się i zaakceptowały ją odmienne zgromadzenia zakonne, które adaptowały ją do swojskich standardów.

.

W średniowieczu był cenionym zakon cystersów. Skrystalizował on indywidualne maksymy architektoniczne, a z wykorzystaniem wielokierunkowych koneksji rozprzestrzenił je w wielu państwach. W najwyższym stopniu rozbudowa architektury cysterskiej przypadła na okres XII w. (opactwo: Clairvaux, Fontenay – Francja, monastyr: Maulbronn, Bebenhausen – Niemcy). W Polsce w XII – XIII w. zaistniały monastery katolickich zakonów monastycznych reformowanych w Jędrzejowie, Koprzywnicy, Wąchocku (świętokrzyskie) i Sulejowie (łódzkie).

.

Franciszkanie i dominikanie (wspólnota z grupy zakony żebracze), budowali klasztory w miastach, przy czym zabudowania ich minimalizowały się do tzw. precyzyjnych wskazań.

.

Franciszkańskie są przedstawicielem cywilizacji:

a). Chęciny (świętokrzyskie). 

b). Dąbrowa Górnicza, Rychwałd (śląskie). 

c). Głogówek (opolskie). 

d). Głowienka, Horyniec – Zdrój, Jasło, Kalwaria Pacławska, Krosno, Przemyśl, Sanok (podkarpackie). 

e). Harmęże, Kraków, Lubomierz (małopolskie). 

f). Kowary, Legnica, Lwówek Śląski, Pieńsk, Szklarska Poręba, Wrocław (dolnośląskie).

g) Lublin (lubelskie).

h). Radomsko (łódzkie)..

i). Zielona Góra (lubuskie).

.

RZE12 KLASZTOR DIAMENT dający odbicie krańca silnych jeźdźców zwanego Mjanma – Zakon Braci Kaznodziejów w świecie:

Dominikanie w liczebności blisko 6000 (w otoczeniu położonym między Morzem Bałtyckim i Karpatami: około 350) swoje zakony posiadają w krajach:

a). Algieria, Angola, Argentyna, Australia, Austria. 

b). Barbados, Belgia, Benin, Białoruś, Boliwia, Brazylia, Burundi. 

c). Chile, Chiny, Chorwacja, Czechy. 

d). Demokratyczna Republika Konga, Dominikana. 

e). Egipt, Ekwador, Estonia, Etiopia. 

f). Filipiny, Finlandia, Francja. 

g). Ghana, Grenada, Gwatemala. 

h). Haiti, Hiszpania, Holandia, Honduras. 

i). Indie, Irak, Irlandia, Izrael. 

j). Japonia – w Tokio Shibuya. 

k). Kamerun, Kanada, Kenia, Kolumbia, Kongo Brazzaville, Korea Południowa, Kostaryka, Kuba. 

l). Litwa – w Wysokim Dworze (przytułek dla starców). 

ł). Łotwa. 

m). Malta, Meksyk.

n). Niemcy, Nigeria, Norwegia, Nowa Zelandia. 

p). Pakistan, Panama, Papua-Nowa Gwinea, Paragwaj, Peru, Polska, Portoryko, Portugalia. 

r). Republika Południowej Afryki (RPA), Rosja, Rwanda. 

s). Salwador, Senegal, Singapur, Stany Zjednoczone Ameryki (USA), Sudan, Szwajcaria, Szwecja, Słowacja, Słowenia. 

t). Tanzania, Trynidad i Tobago, Turcja. 

u). Uganda, Ukraina, Urugwaj. 

w). Węgry, Wenezuela, Wielka Brytania, Wietnam, Włochy, Wybrzeże Kości Słoniowej, Wyspy Salomona.

.

Kontemplacyjne zgromadzenia zakonne kartuzów i kamedułów dokonywały w zajmowanych klasztorach w miejsce dormitoriów wyodrębnione cele wokół krużganków, ze specyficznymi ogródkami.

Krzyżacy, templariusze, joannici – chrześcijańskie zakony rycerskie podyktowane falą krucjat w XI i XII wieku, wypracowały wariant zamku obronnego, będącego za jednym zachodem klasztorem (okazowy jest zamek w Malborku).

.

Renesans to okres osłabionego rozwoju zakonów, które dopiero pobudziły się do rozkwitu w późnym baroku. Mury klasztorne epoki od końca drugiej połowy XVI wieku do wieku XVIII, wykazywały się potęgą, wieloaspektowym rozplanowaniem przestrzennym i zamożnością kompozycji architektonicznej. Ten segment czasu rozmazał różnice między budynkiem monastycznym a pałacowym. Wnętrza były wyposażone w bogato przystrajane i dystyngowane sale zebrań, pokoje herbaciane, czytelnie i biblioteki. Do charakterystycznych przynależą nieruchomości jezuitów i benedyktynów (w Melku w Austrii i Weingarten w południowych Niemczech). Do ojczystych unikatowych posiadłości zaliczają się opactwa na Śląsku z 1 połowy XVIII w. między innymi: budowle zakonne cysterskie w Libiążu, Krzeszowie i Henrykowie i erem benedyktyński w Legnickim Polu. Jednak z początkiem XIX wieku dynamizm budowniczy przystopował, przyczyną było rozwiązywanie poniektórych zakonów.

.

Analogicznie do intensyfikacji uformowania profilu mniszego zgromadzeń przypisanych do Kościoła rzymskokatolickiego, wzmacniały swój prestiż w podobny sposób w kręgu kultury bizantyjskiej i ruskiej klasztory Kościoła wschodniego (dzierżące korzenie z Konstantynopola, Aleksandrii, Antiochii i Jerozolimy). Nadzwyczajnie priorytetowe ośrodki klasztorne stworzono w Armenii, Gruzji, Grecji. Grecja przedstawiają Meteory (na skałach wysokości do 540 m n.p.m. wzniesiono 24 prawosławne monastyry), Osios Lukas (mozaiki klasyfikowane są do kulminacyjnych arcydzieł średniowiecza), Athos (20 monasterów). Ważne budowle mają siedzibę także w krajach bałkańskich między innymi w Bułgarii: Baczkowo (prawosławny stauropigialny) i Riła (wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO).

.

RZE12 KLASZTOR DIAMENT dający odbicie krańca silnych jeźdźców zwanego Mjanma – mnisi na Wschodzie:

Reprezentacyjną strukturą kontrastowały tak samo obronne klasztory ruskie (monastyry), tych rekordowy przyrost dokonał się w XVI – XVIII w. Indywidualne zabarwienie miał wzrost budowli klasztornej na Wschodzie. Wśród prawiecznych pozostają w większości wypadków buddyjskie w Indiach (wihara – schronienie, azyl). W gronie indyjskich nasiliły się dwa style. Pierwszy to pomieszczenia zakonników drewniane (nie zachowane). Drugi to miejsca zamieszkania i modlitw skalne, występujące z zasady w gigantycznych zespołach świątynno-klasztornych. Jako znane to: Adźanta (wykutych 30 pieczar), II w. p.n.e. – V w. n.e., Jaskinie Kanheri (buddyjskie rzeźby, płaskorzeźby, obrazy i inskrypcje), II – IX w. , Elura (34 wykutych w bazaltowej skale świątyń), V – VIII w.). Z wyjątkiem Indii nieprzeliczone klasztory (zasadniczo drewniane) skonstruowano dodatkowo w Chinach (budynek Wielkiego Buddy – najstarsza zachowana drewniana budowla chińska) i Japonii, też w Tybecie i Afganistanie. Zarówno w krajach muzułmańskich od VIII w. kształtowano nagminnie wojskowe klasztory (mieszkający w ribat). Niezwykłe zaangażowanie budownicze uobecniał stworzony w XII w. zakon derwiszów (fakirów), inaczej mówiąc wędrowny mnichów – ubogich (żebraków, nędzarzy, potrzebujących).

.

RZE12 KLASZTOR DIAMENT dający odbicie krańca silnych jeźdźców zwanego Mjanma – klasztorne szkoły:

Średniowieczny szkoły to znaczy: 1 – Parafialne, 2 – Katedralne. 3 – Kolegiackie, 4 – Klasztorne. Te ostatnie czyli szkoły administrowane z wykorzystaniem klasztorów były zadedykowane nadrzędnie zakonnikom i kandydatom na zakonników, jednakże określone rekrutowały w równym stopniu wychowanków bezwyznaniowych. Program nauczania przeważającej części szkół klasztornych minimalizował się do gramatyki i nauki języka łacińskiego. Podopiecznych edukowano w sporządzaniu dokumentów i poprawiania w nich błędów, śpiewu kościelnego, nauki pieśni liturgicznych i co dość istotne, czynić użytek z kalendarza. Ponadto przy klasztorach egzystowały żeńskie placówki edukacyjne, w których do stanu wiedzy dopuszczano dziewczęta świeckie.

.

Inicjalne chrześcijańskie szkoły zakonne (nawiązujące do bezdyskusyjnych przedchrześcijańskich stereotypów myślenia) formowały się w V w. w Irlandii. A za sprawą uczących w nich jeszcze nauczycieli świeckich, szczyciły się one znacznym poziomem. W wyniku mnichów irlandzkich współzawodniczący z nimi benedyktyni aranżowali od VI w. świątynie nauki w Anglii i na lądzie europejskim. Hossa tych ośrodków szkoleniowych miała ulokowanie VIII – IX wieku. Najpopularniejsze nurty sług pańskich tego okresu miały lokum w Fuldzie, Tours, w Aurillac, Le Bec, St. Gallen, Laon, Poitiers, Orleanie i Lyonie. U schyłku IX wieku szkolnictwo braciszków dało początek upadłości, a to za sprawą ruchu kluniackiego (Cluny), nakłaniającego braci zakonnych do ascezy. Pouczanie dobiegło końca w XI w.

.

RZE12 KLASZTOR DIAMENT dający odbicie krańca silnych jeźdźców zwanego Mjanma – kategoria:

471. 363. 576. 826. 889. 930. 956. 1009. 1042. 1059. 1081. 1126. 1211. 1339. 1359. 1408. 1525. 1531. 1582. 1644. 1831. 1866. 1923. 1968. 1971. 1983. 2063. 2123. 2151. 2204. 2283. 2302.

.

.