BROŃ BIAŁA
ODNOSIMY SIĘ DO ATRYBUTU
Muzeum Miniaturowej Sztuki Profesjonalnej Henryk Jan Dominiak
usytuowanie w Tychach szosa Żwakowska 8 studio 66
BROŃ BIAŁA
MATERIA BRONI BIAŁEJ – eksponaty z:
Polski
CEDUŁA BIAŁEJ BRONI
Broń biała, całokształt zasobów materialnych, jakie mają zastosowanie do toczenia walki (ataku lub obrony). Modyfikacja boni współzależna jest od globalnego uintensywnienia aktywności.
Od prehistorii do ostatniej chwili średniowiecza centralną rolę odgrywała broń biała, wykorzystywana do kontaktów bojowych wręcz. Uobecniała ona: broń obuchową (np. maczuga, topór), broń drzewcową (np. oszczep, włócznia, pika) jak też broń sieczną (np. miecz, szabla). Synchronicznie umasawiała się broń miotająca ręczna (np. proca, łuk) oraz ciężka (machiny miotające).
.
.
.
• Strona główna • BIP • KDR • Regulamin • Kolekcja • Laury • Falerystyka • Heraldyka • Symbolika • Emblematyka • Malarstwo • Rysunek • Grafika • Oczarowanie • Rzeźba • Ceramika • Dział Rzeźby Ceramiki.
.
broń biała w muzeum:
BRO1 – KORDZIK WOJSK LOTNICZYCH W POLSCE nr 2628 1972 wymiar łącznie z pochwą 37 cm.
broń biała – historia broni:
Wraz z rozwojem broni białej synchronicznie umasawiała się broń miotająca ręczna (np. proca, łuk) oraz ciężka (machiny miotające). Pośród paleolitu pierwotnie jako środki bojowe pojawiły się:
1) kamień w charakterze pocisku rzucanego (miotanego) wprost ręką lub za pomocą archaicznej procy poza tym jako pięściak krzemienny trzymany w ręce.
2) kawały drewna alokowane do rzucania (oszczep i bumerang) ewentualnie uderzania (maczuga).
Na ostatek tego okresu uzyskał ważność łuk ze strzałami o grotach z kamienia lub kości. W trakcie neolitu wyłoniła się maczuga drewniano-kamienna a ponadto topór i sztylet kamienny. Historyczną przemianę intensyfikacji broni przyniosły epoki brązu i żelaza. W konsekwencji bowiem wykorzystania metali następowało racjonalizowanie technologii i wprowadzanie nowych jej rodzajów. Z brązu nie licząc toporów i sztyletów sporządzano także miecze, groty do strzał i oszczepów oraz zalążkowe uzbrojenie ochronne: hełmy, tarcze i nagolennice. W tamtych czasach co więcej zostały wcielone w życie wozy (rydwany) bojowe (Egipt i Asyria). Wytwarzanie żelaza dawało możliwość nadania arsenałowi większej wytrzymałości przy zmniejszonym ciężarze. W IV w. p.n.e., w wojnach starożytnej Grecji, następnie Rzymu, wystąpiły ciężkie machiny miotające (np, katapulta, później balista, onager), funkcjonujące na zasadzie wyzyskania sprężystości materiału, oraz tarany i wieże oblężnicze.
Dziedzictwo grecko-rzymskiego uzbrojenia uchowało się przez dłuższy czas. W młodzieńczym średniowieczu (w państwie bizantyjskim) w sąsiedztwie znanych już rodzajów broni zaistniały dwa nowe:
a). machiny miotające pociski dzięki zastosowaniu dźwigni i siły odśrodkowej (frondibola, trebusz).
b). dodatkowo tzw. ogień grecki. 392. 421. 425.
.
Broń biała – kategoria:
21 kwietnia 2020. Dział Broni Białej. Kordzik oficerski wojsk lotniczych. MCMLXXII rok 1972. MMXIII rok 2013. Osnowa na monogram B. Prace płatnerza. Profesja Pomian.
„Pomian” herb szlachecki autor Henryk Jan Dominiak, 2019-08-02. Etniczny herb wyniosły należący do rodzin osiadłych po pierwsze w Wielkopolsce i na Kujawach. Od 1413-??-?? spotykany również na Litwie. Najstarszy odcisk pieczętny pochodzi z 1306-??-??, w zapiskach sądowych występuje najwcześniej 1402-??-??. Wśród ok. 70 rodzin pieczętujących się Pomianem do najwyższego znaczenia pozdobywali Brudzewscy, Grabińscy, Łubieńscy, na Litwie – Sakowiczowie.
