Kord długi nóż sztylet puginał dawniej niewielki miecz

KORD / BROŃ BIAŁA

Kord długi nóż sztylet puginał dawniej niewielki miecz. Strona prezentuje materiał związany z hasłem „KORD”, zebrany przez Muzeum Miniaturowej Sztuki Profesjonalnej Henryk Jan Dominiak.

.

.

Tychy, ulica Żwakowska 8/66, Poland, Europe.

KORD / Odwiedziny.

KORD / Malarstwo, Rysunek, Grafika.

KORD / Rzeźba, Ceramika.

KORD / Falerystyka, Weksylologia, Heraldyka, Symbolika i Emblematyka.

KORD / Broń Biała.

KORD / Kompendium.

KORD / BAHA.

KORD / CABA.

KORD / CHIL.

KORD / CUDO.

KORD / DAMA.

.

Kord długi nóż sztylet puginał dawniej niewielki miecz KORDZIK Nr 1

---

Informacja.

Sygnatura: BRO1.

Tytuł: KORDZIK WOJSK LOTNICZYCH W POLSCE nr 2628.

Autor.

Dziedzina eksponatu: Ludowe Wojsko Polskie.

Czas powstania rok 1972.

Wymiary eksponatu: łącznie z pochwą 37 cm.

Pochodzenie eksponatu.

1 właściciel (?–2013).

2 właściciel (2013–nadal): MMSPHJD Tychy, Polska, Europa.

.

Kord długi nóż sztylet puginał dawniej niewielki miecz Kategorie

---

.

Oficer lotnictwa.

Broń LWP.

Samolot bojowy broń II Wojny Światowej.

Pilot.

Broń do walki wręcz.

Broń pałka.

Broń obuchowa.

Broń obuchowo-sieczna.

Major wojska.

Broń paradna.

Broń sieczna.

.

Kord długi nóż sztylet puginał dawniej niewielki miecz Ciekawostki

---

ARMIA [franc.]: 1) związek operacyjny o zmiennej liczbie korpusów lub dywizji jednego lub kilku rodzajów wojsk; rozróżnia się armie: ogólnowojskowe, lotnicze, pancerne, powietrznodesantowe; 2) potoczna nazwa sił zbrojnych państwa lub ich części – wojsk lądowych: armia czynna, siły zbrojne działające na teatrze działań wojennych, w odróżnieniu od sił na tyłach, przeznaczonych do szkolenia, uzupełniania oraz do zaopatrywania.

.

ARSENAŁ [wł.< arab.], cekhauz [niem.], zbrojownia, składnica broni; arsenały budowano od czasów starożytnych, głównie w obrębie wewnętrznych fortyfikacji miast; w Polsce pierwszy arsenał powstał w 1533 r. w Krakowie, poza nim od XVI do XVIII w. największe znaczenie miały arsenały w Warszawie, Gdańsku, Lwowie, Wilnie, Malborku, Tykocinie i Kamieńcu Podolskim; szczególny ich rozwój przypada na czasy Władysława IV.

.

Kord długi nóż sztylet puginał dawniej niewielki miecz Arsenał.

ARSENAŁ WARSZAWSKI, dawna składnica broni przy skrzyżowaniu ul. Bielańskiej i Długiej w Warszawie; wzniesiona w 1638–43 r., rozbudowana w drugiej połowie XVIII w. Arsenał warszawski odegrał poważną rolę w czasie powstań z lat 1794 i 1830/31, m.in. zdobycie go przez podchorążych 29 listopada 1830 r. zapoczątkowało powstanie listopadowe. W 1831-1833 r. więzienie, 1938–44 Archiwum Miejskie. W czasie II wojny światowej, 26 marca 1943 r., oddział Szarych Szeregów składający się z 28 osób zaatakował pod Arsenałem warszawskim samochód więzienny, uwalniając harcmistrza Jana Butnara („Rudy”) i 24 innych więźniów politycznych przewożonych z siedziby gestapo w al. Szucha na Pawiak. Straty niem.: 16 zabitych i ranni: straty oddziału Szarych Szeregów: 2 zabitych i 1 aresztowany.

.

W sierpniu 1944 r. bastion oddziałów powstańczych AK i AL; zniszczony wskutek walk, spaleniu uległy prawie całkowicie zasoby archiwalne. Odbudowany po wyzwoleniu; od 1958 r. Arsenale warszawskim mieści się Muzeum Archeologiczne.

.

BAGNET [franc. baïonnette], broń biała, rodzaj sztyletu; nazwany od franc. m. Bajonna, w którym wyprodukowano go (w poł. XVII w.) po raz pierwszy; początkowo wkładany trzonem w lufę broni palnej, co umożliwiało użycie go do walki wręcz, następnie w różny sposób nasadzany na lufę karabinu (po II wojnie światowej również – pistoletu maszynowego), co umożliwiło strzelanie z bagnetem na broni; wprowadzenie bagnetu spowodowało wyeliminowanie z piechoty pikinierów i jednolite jej uzbrojenie w broń palną.

.

BATALIA [franc. lub wł.]: 1) w średniowieczu zwarty czworoboczny szyk bojowy lub zwarty oddział, początkowo piechoty, potem także kawalerii. Później część ogólnego ugrupowania wojska na polu bitwy. 2) bitwa rozstrzygająca (generalna).

.

BATALION [franc. < wł. bataglione], pododdział w różnych rodzajach wojsk. W piechocie złożony zwykle z 3 kompanii strzeleckich i kilku pododdziałów specjalnych. Wchodzi w skład pułku lub brygady, może być też samodzielny. Od 2 poł. XVI w. nazwę batalionu (pochodzącą od dotychczasowego terminu → batalia) wprowadzono dla oznaczenia jednostki organizacyjnej i taktycznej, a także części ugrupowania bojowego wojska. W Polsce nazwę tę spotykamy od pocz. XVIII w.

.

BATERIA [franc.], wojsk. pododdział artylerii składający się z 2–6 dział lub wyrzutni rakietowych. Zwykle wchodzący w skład dywizjonu lub pułku artylerii. W Polsce od XVI do 1 poł. XVIII w. umocnione stanowisko ogniowe artylerii, następnie zgrupowanie różnej ilości dział jednego lub różnego rodzaju, wykonujących jedno zadanie taktyczne.

.

BOMBA [wł.< gr.], w artylerii gładkolufowej (do połowy XIX w.), pocisk kulisty, napełniony prochem dymnym i zaopatrzony w lont; bomba lotnicza, pocisk zaopatrzony w brzechwy, zrzucany z samolotu w celu zniszczenia obiektów naziemnych i nawodnych; bomba lotnicza wypełniona jest silnym materiałem wybuchowym lub ładunkiem specjalnym: zapalającym, oświetlającym, dymnym, chemicznym itp.; rodzaje bomby lotniczej: odłamkowe, burzące, przeciwpancerne, kontra betonowej zabudowie, zapalające, oświetlające, chemiczne, bakteriologiczne, agitacyjne, jądrowe i in.; bomby lotnicze kierowane (z samolotu) są zaopatrzone w krótkie płaty nośne; ciężar bomby lotniczej wynosi od 0,5 kg do kilku , a nawet kilkunastu ton.

.

BOMBA GŁĘBINOWA, używana w marynarce wojennej do niszczenia zanurzonych okrętów podwodnych; w zależności od sposobu wyrzucania z okrętu bomby głębinowe dzieli się na rakietowe i zwykłe; duże bomby głębinowe zawierały w czasie II wojny światowej ładunek materiału wybuchowego 100–150 kg, małe 15–30 kg.

.

BOMBARDA [franc.], w średniowieczu machina miotająca, która wyrzucała kamienie lub belki; od XIV w. bombardą nazywano działo o krótkiej lufie i dużym kalibrze, strzelające kulami kamiennymi; bombardy ustawiano początkowo na łożach nieruchomych, od XV w. zaczęto je osadzać na kołach.

.

BOMBARDIER [franc.], początkowo nazwa żołnierzy obsługujących bombardy; w dawnym wojsku polskim niższy stopień wojskowy w korpusie artylerii, odpowiadający gefreitrowi w piechocie; w artylerii Królestwa Kongresowego istniał osobna szkoła bombardierów; w XX w. w artylerii – stopień, odpowiadający st. szeregowcowi w piechocie.

.

BOMBOWIEC, samolot wojskowy, przeznaczony do przewożenia bomb i bombardowania. Bombowce wyposaża się w najnowocześniejsze urządzenia, umożliwiające nawigację i bombardowanie bez widoczności ziemi. Uzbrojenie zaczepne bombowca stanowią bomby lotnicze, z uzbrojenie obronne — działka i pociski rakietowe. Coraz większą uwagę przywiązuje się do opracowania i wyposażenia bombowca w różne urządzenia zakłócające, które mają utrudniać zlokalizowanie bombowca przez nieprzyjacielskie stacje obserwacyjne oraz dezorientować nieprzyjacielskie pociski samonaprowadzające, np. przez wytworzenie wokół bombowca silnego pola elektromagnetycznego.

.

Bombowce dzieli się na frontowe (lekkie) oraz strategiczne (średnie i ciężkie). Bombowców frontowych używa się w operacyjnej strefie działań (do kilkuset km od linii frontu); pod koniec XX wieku zaistniała tendencja do zastępowania lekkich bombowców — szybkimi samolotami myśliwsko–bombowymi. Rejonem działania bombowców strategicznych jest dalekie zaplecze kraju nieprzyjaciela; są one przeznaczone do niszczenia nieprzyjacielskich ośrodków dowodzenia i potencjału wojennego (przemysłu, komunikacji itp.); mogą być również używane do nękania ludności nieprzyjaciela. Wobec ogromnego postępu w budowie pocisków rakietowych i coraz większej precyzji w kierowaniu nimi — znaczenie bombowców maleje.

.

BROŃ, ogół środków materialnych, które służą do prowadzenia walki (ataku lub obrony). Rozwój broni związany jest z ogólnym rozwojem produkcji. Od najdawniejszych czasów do końca średniowiecza dominującą rolę odgrywała broń biała, używana do walki wręcz; obejmowała ona: broń obuchową (np. maczuga, topór), broń drzewcową (np. oszczep, włócznia, pika) oraz broń sieczną (np. miecz, szabla); równocześnie rozpowszechniała się broń miotająca ręczna (np. proca, łuk) oraz ciężka (machiny miotające). W okresie paleolitu jako pierwsza broń pojawiły się. 1) kamień jako pocisk rzucany (miotany) bezpośrednio ręką lub za pomocą pierwszej procy oraz jako pięściak krzemienny trzymany w ręce. 2) kawały drewna przeznaczone do rzucania (oszczep i bumerang) lub uderzania (maczuga).

.

Pod koniec tego okresu wszedł w użytek łuk ze strzałami o frotach z kamienia lub kości. W okresie neolitu pojawiła się maczuga drewniano-kamienna oraz topór i sztylet kamienny. Poważny postęp w rozwoju broni przyniosły epoki brązu i żelaza, w wyniku bowiem zastosowania metali następowało doskonalenie broni i wprowadzanie nowych jej rodzajów; z brązu oprócz toporów i sztyletów wyrabiano także miecze, groty do strzał i oszczepów oraz pierwsze uzbrojenie ochronne: hełmy, tarcze i nagolennice; wówczas również zostały wprowadzone wozy (rydwany) bojowe (Egipt i Asyria). Produkcja żelaza umożliwiła nadanie broni większej wytrzymałości przy zmniejszonym ciężarze. W IV w. p.n.e., w wojnach starożytnej Grecji, następnie Rzymu, pojawiły się ciężkie machiny miotające (np. katapulta, później balista, onager), działające na zasadzie wykorzystania sprężystości materiału, oraz tarany i wieże oblężnicze. Tradycje grecko-rzymskiego uzbrojenia przetrwały przez dłuższy czas. We wczesnym średniowieczu (w państwie bizantyjskim) obok znanych już rodzajów broni powstały dwa nowe; machiny miotające pociski dzięki zastosowaniu dźwigni i siły odśrodkowej (frondibola, trebusz) oraz tzw. ogień grecki. Nowością wprowadzoną w tym okresie była też kusza, po raz pierwszy na większa skalę stosowana przez Celtów.

.

W epoce rycerstwa ciągłe współzawodnictwo broni ochronnej i zaczepnej powodowało ich doskonalenie; stosowano, z jednej strony, coraz grubsze i szczelniejsze hełmy i zbroje (pełne zbroje płytowe), z drugiej zaś — coraz dłuższe włócznie (kopie) i coraz cięższe miecze i topory. W dalszym rozwoju broni miotającej – z początkiem XIV w. pojawiła się pierwsza broń palna, strzelająca dzięki zastosowaniu czarnego prochu strzelniczego; do końca XV w. dzielono ją na ciężką (artyleria) i lekką (rusznica, muszkiet potem karabin). Szersze jej zastosowanie w XV w. wywołało przełom w dziejach nie tylko uzbrojenia, ale również fortyfikacji i sztuki wojennej. Stopniowo zanikało uzbrojenie ochronne (tarcze, zbroje), nie zabezpieczające przed pociskami broni palnej, a następnie broń drzewcowa (pika, berdysz, halabarda) i obuchowa (maczuga, topór, czekan), tak że z broni białej pozostała tylko sieczna (szabla) i drzewcowa (lanca), utrzymujące się najdłużej, bo aż do XX w., w kawalerii. Już w ciągu XV w. machiny miotające, były zastępowane przez artylerię.

.

W rezultacie dalszy rozwój uzbrojenia szedł w kierunku doskonalenia broni palnej oraz wynajdywania nowych rodzajów tej broni, Doskonalenie broni palnej polegało na 1) wprowadzeniu ładowania odtylcowego (pierwsze próby w artylerii na przełomie XV i XVI w.), zastosowanego jako zasada w artylerii i broni ręcznej w drugiej połowie XIX w.; 2) zwiększaniu szybkostrzelności (pierwsze próby – działka wielolufowe w XVI w.); zasadniczy postęp w tej dziedzinie przypada na okres od końca XIX w. dzięki wprowadzeniu broni powtarzalnej, czyli repetowanej ręcznie, potem, w XX w. – broni samoczynnej (samopowtarzalnej) i maszynowej); 3) zwiększaniu donośności i celności (zastosowanie w drugiej połowie XIX w. prochu bezdymnego i luf gwintowanych); 4) ulepszaniu amunicji artyleryjskiej (wprowadzenie granatów z zapalnikiem uderzeniowym i szrapneli). Wraz z rozwojem techniki potrzeby taktyczne wojska zaczęły dyktować zapotrzebowanie na nowe rodzaje uzbrojenia. Pojawiła się broń nowoczesna, rewolucjonizująca dotychczasową taktykę walki.

.

W okresie wielkich wojen światowych, w wyniku wprzęgnięcia nauki do celów wojennych wynaleziono nowe środki do prowadzenia walki: samoloty bojowe, czołgi, gazy trujące (bojowe środki trujące) oraz broń bakteriologiczną. W czasie II wojny światowej masowe zastosowanie znalazła broń rakietowa (radz. katiusze, niem. V–2). Koniec II wojny światowej przyniósł zastosowanie nowego rodzaju broni masowej zagłady — broni jądrowej (bomby amerykańskie rzucone w 1945 r. na Hirosimę i Nagasaki). Pojawienie się w wyposażeniu sił zbrojnych broni jądrowej, obok broni konwencjonalnych, spowodowało zmianę dotychczasowych zasad w dziedzinie sztuki wojennej i wpłynęło na przekształcenie struktury organizacyjnej wojska.

.

BRYGADA [franc.< wł.], wojsk.: 1) związek taktyczny złożony z kilku pułków lub batalionów; może być samodzielna lub wchodzić w skład dywizji; początkowo oznaczała część szyku bojowego piechoty, jako jednostka taktyczna wprowadzona w Hiszpanii w XVI w. („brygada hiszpańska”); 2) jednostka organizacyjna marynarki wojennej (— okrętów wojennych zespół), złożona z dwu lub kilku dywizjonów.

.

Kord długi nóż sztylet puginał dawniej niewielki miecz dywizja.

DYWIZJA [łac.], jednostka wojskowa, związek taktyczny w różnych rodzajach wojsk lądowych i w lotnictwie, składający się z kilku pułków, lub brygad. Zwykle wchodzi w skład korpusu lub armii. W nowoczesnych armiach istnieją dywizje: piechoty, pancerne (czołgów), artylerii, powietrzno-desantowe, lotnicze. W dawnym wojsku polskim termin ten pojawił się w XVII w. na oznaczenie doraźne utworzonego zgrupowania wojsk. W XVIII w. z pojęciem dywizji łączyła się terytorialna organizacja dowodzenia. Jako jednostka taktyczno-organizacyjna dywizja została po raz pierwszy wprowadzona w rewolucyjnej armii francuskiej (koniec XVIII w.), skąd stopniowo przeszła do armii innych krajów.

.

DYWIZJON [łac.], początkowo jednostka taktyczna wprowadzona w XVIII w. w pruskiej piechocie, obejmująca kilka plutonów w szyku bojowym batalionu. Obecnie pododdział przede wszystkim w artylerii (2–6 baterii) i lotnictwie (2–3 eskadry). Zwykle wchodzi w skład pułku lub brygady. W marynarce wojennej kilka okrętów średnich lub kilkanaście małych okrętów wojennych (zespół).

.

KORPUS [łac.], wojsk. związek taktyczny składający się z kilku dywizji. Zwykle wchodzi w skład armii. Niekiedy może działać samodzielnie. Może mieć charakter ogólnowojskowy (korpus armijny) lub specjalny (korpus pancerny, lotn. i in.). Po raz pierwszy sformowane we Francji, w armii napoleońskiej (1800), a następnie w armiach innych krajów.

.

Kord długi nóż sztylet puginał dawniej niewielki miecz Strony polecane

---

.

Portal DOMINIAK AH

WZAR

Henryk Jan Dominiak

zapoznaj się tychy pl.

Zegar słoneczny w Tychach.

Zielone Tychy Kultura.

Dz.U.2012.461 2012-11-05 zm. Dz.U.2012.1101.

DECYZJĄ NR 3636/OS/2016 z dnia 29 grudnia 2016 r.

Dane bibliograficzne: R.287521 .

.

Kord długi nóż sztylet puginał dawniej niewielki miecz Goście w placówce

---

.

Pani Justyna – Ogrodnik Miejski Miasta Tychy 27.10. 2016 r.

15.11.2016 – Pan Tadeusz – Bytom, Pani Monika i Pan Damian – Strzelin.

.

Kord długi nóż sztylet puginał dawniej niewielki miecz ponadto

---

.

aa1:

Anna, antidotum. arkada, armia. arsenał, atak na cytadelę. augustówka.

.

ab1:

balista, barda, barta. berdysz. beret czerwony. bełt. biała broń, bitwa, brat. broda, broń.

.

ac1:

CC, CD, cekhauz, chwyt. cieślica, ciężka jazda. czeczuga.

.

af1:

finka, floret, fortel. Galeria malarstwa. Gapa, giwera. gliptoteka, gnat, grot.

.

ah1:

haczyk, handżar, hasta, hełm.

.

ai1:

instrument, ISAF.

.

aj1:

jad, jazda.

.

ak1:

kabłąk, karabela. karabin, kawaleria. KBW, kieł, kindżał. kino, kit, klucz, kolano.

.

ak2:

kolekcja, kolt, konnica, konstantyna, kopia. KOR, kord, kordelas, kosa. kozik, kruczek, krzywa. krzywizna, kula, kur, kwiat.

.

al1:

lanca, lek, lekarstwo. ligatura, LOK. lud zbrojny, lufa.

.

am1:

majcher, manewr, meander, metoda.miecz samurajski. mieczyk w akwarium, mizerykordia. moderunek, możliwość.

.

an1:

narzędzia walki, narzędzie. narzędzie walki. norma, nos, nóż. nożyk, nożyna, nożysko.

.

ao1:

obraz, obrót. obłąk, oksza, oręż. ostrze, oszczep. owad, owal.

.

ap1:

panaceum, panoptikum, park etnograficzny. patent, pałączek, pałąk, pałasz, PCK,. pika, pinakoteka, pistolet, piła, podcień.

.

ap2:

podejście, podstęp, Pole. pomoc, półkole, półokrąg. prawny kruczek, PRL, przeciwśrodek. przekręt, przepis, puginał.

.

ar1:

rada, rapier, ratunek, recepta. reguła, remedium, rewolwer, rohatyna. ROW, rozwiązanie, rynsztunek.

.

as1:

samostrzał, scyzoryk kieszonkowy wieloczynnościowy. siekacz. siekiera do rąbania drewna. siekierka, siekieropodobny, siły. siły obronne, siły wojskowe.

.

as2:

Siły Zbrojne Stanów Zjednoczonych. skansen, skręt. skrzywienie zawodowe. soldateska. spisa, spluwa kowbojska. sposób na nudę. sprężynowiec. środek, środek obrony.

.

as3:

środek zaradczy, środki bojowe. środki obrony, strzałka, system. szabelka, szabla, szablisko.

.

Kord długi nóż sztylet puginał dawniej niewielki miecz – kategoria:

---

2382. 2389. 13 kwietnia 2020. 27 października 2016. 29 grudnia 2016. 29 listopada 1830. Bez dwóch zdań insygnia Dębno. Domena Dębno. Dział Broni Białej. IV w. p.n.e. Kordzik oficerski wojsk lotniczych. MCMLXXII rok 1972. MDCCXCIV rok 1794. MDXXXIII rok 1533. MMXIII rok 2013. Prace płatnerza. XIV wiek. XIX wiek. XV wiek. XVI wiek. XVII wiek. XVIII wiek. XX wiek.

---

„Dębno” herb szlachecki autor Henryk Jan Dominiak, 2019-08-06. Swojski herb fantastyczny; długowiekowa pieczęć z 1406-??-??. Ciąg przodków i potomków rycerskich Dębów, znany w poł. XIII w. pochodził z ziemi sandomierskiej. W środku niewielu stosunkowo rodzin tego znak rozpoznawczo-bojowego największą rolę odgrywali: Krzyżanowscy, Oleśniccy, Potworowscy, Sienieńscy.