Bitwa pod Cedynią 24 czerwca 972
MAL100 Bitwa pod Cedynią – dzieło sztuki, rzecz ruchoma/mienie z dziedziny wizualnej sztuki plastycznej obraz/malarstwo olejne historyczne/batalistyczne. Miniatura na niepodrobionym lapis lazuli w barwach polichromatycznych, którą w 2022 roku namalował Paweł Brodzisz.
Bitwa pod Cedynią – opis obrazu
Fotografia
Dzieło sztuki MAL100 Bitwa pod Cedynią, Paweł Brodzisz, 2022
Sygnatura – MAL100.
Nazwa obrazu – Bitwa pod Cedynią.
Autor – de facto – zgodnie ze stanem faktycznym Paweł Brodzisz.
Rok namalowania – po Chrystusie, 1 kwietnia 2022.
Tematyka obrazu – sui generis – w swoim rodzaju – malarstwo historyczne.
Rodzaj obrazu – sensu stricto – w ścisłym znaczeniu – malarstwo batalistyczne.
Wymiary nominalne/zewnętrzne – takie jak wysokość i szerokość, bez żadnej wątpliwości majątku ruchomego Muzeum, – stricte – dokładnie – wyznacza zakres 1,5 x 4,2 cm. To najmniejszy w kategorii obrazów związanych z bitwą pod Cedynią.
Dziedzina sztuki – malarstwo.
Volens nolens- chcąc nie chcąc – opisu ciąg dalszy
Funkcja dzieła – sui generis – unikalny obraz olejny/miniatura – obraz symboliczny – ukazuje osoby/rycerstwo i zwierzęta/konia w taki sposób, aby przekazać oglądającemu inne, ukryte treści.
Rodzaj podłoża – dzieło plastyczne wykonane za pomocą narzędzi rysunkowych i malarskich, na skale metamorficznej – lapis lazuli przywiezionym z kopalni usytuowanej w skrajnie północno-wschodniej części Afganistanu (Badakhshan).
Materiał/składnik czynności twórczej – do wykonania dzieła plastycznego w technice olejno-alkidowej/ftalowej – artysta malarz, fotograf, grafik, regionalista i pasjonat historii – zastosował farby olejne artystyczne marki ASTRA oraz farby olejne Winsor & Newton Griffin Alkyd.
Paleta barw obrazu wykonanego – malarstwo polichromatyczne – wielobarwne, stosowane do ozdoby sufitów, ścian, sklepień, rzeźb itp. Wąska gama barw zimnych to zestaw barw, jakie zostały użyte do namalowania obrazu/miniatury.
Kompozycja obrazu wykonanego – dynamiczna – dobrze widoczne linie skośne. Umiejętne zharmonizowanie kolorów, kształtów, proporcji, faktur i ustawienie przedstawianych rycerzy – wyraża ruch, pęd, wzlot, spadanie, wszelką chwilowość sytuacji/agresji. Skutkiem tego emocji mobilizujących siły organizmu, dających energię, wyzwalających adrenalinę i nastawiających organizm do walki.
Mienie ruchome – secundum legem – zgodnie z ustawą – art. 46 Kodeksu cywilnego – obecnie, w Muzeum Miniaturowej Sztuki Profesjonalnej Henryk Jan Dominiak w Tychach, postawione w Dziale Malarstwa, Rysunku i Grafiki.
Informacja – temat
Oczywiście – Brodzisz, urodzony 15 lutego 1975 roku w Jaszczowie instruktor w Centrum Kultury w Łęcznej. Dodatkowo stowarzyszony w Łęczyńskim Stowarzyszeniu Twórców Kultury i Sztuki PLAMA i Towarzystwie Przyjaciół Ziemi Łęczyńskiej, przedstawił bitwę. W końcowej analizie bitwę, w której armia Mieszka I Polski pokonała siły Hodo lub Odona I z Łużyc w dniu 24 czerwca 972 roku, w pobliżu Odry.
Mieszko I, niewątpliwie pierwszy udokumentowany władca Polski zamieszkujący Wielkopolskę, z sukcesem prowadził kampanię w rejonie Cedyni. Wówczas zachodniosłowiańskiego terytorium plemiennego. Tak naprawdę pożądanego także przez Świętego Cesarza Rzymskiego Ottona I i niemiecką szlachtę. Podczas gdy spory Mieszka z Ottonem I zostały rozstrzygnięte w drodze sojuszu i złożenia daniny temu ostatniemu, szlachta, którą Otton I związał z dawną Saksońską Marchią Wschodnią, w szczególności Odon I, kwestionowała zdobycze Mieszka.
W efekcie bitwa miała na celu ustalenie posiadania obszaru pomiędzy Mieszkiem i Odo. Wbrew pozorom, zapisy dotyczące bitwy są skąpe, opisał ją pokrótce sławny kronikarz Thietmar z Merseburga (975-1018), którego ojciec brał udział w bitwie.
Około roku 937 margrabia saski Gero podbił rozległe terytoria na wschód od Łaby, gdzie podbił plemiona Słowian połabskich. W ten sposób siły niemieckie dotarły do Odry i zachodniej granicy młodego państwa polskiego. Po kilku starciach zbrojnych konflikt na razie został rozstrzygnięty porozumieniem z 963 roku, na mocy którego książę Mieszko musiał płacić cyklicznie daninę cesarzowi Ottonowi.
Po śmierci Gero w 965 r. jego rozległa Marca Geronis została podzielona na kilka mniejszych pochodów, a władzę na tym obszarze sprawowali niekontrolowani watażkowie. Książę Mieszko skorzystał z okazji, aby zająć słabo bronione i ważne gospodarczo ujście Odry do Bałtyku, aby zabezpieczyć swoje wpływy na Pomorzu aż do Wolina. Z kolei Odo I został nadany przez cesarza Ottona I Saskiej Marchii Wschodniej (późniejszej Marszy Łużyckiej) i był odpowiedzialny za zbieranie daniny od plemion, które były przedmiotem zainteresowania Mieszka.
Margrabia pragnąc poszerzyć swoje terytorium i wpływy, w końcu zebrał swoje siły i zdecydował się na atak. Był pewien zwycięstwa, jego najazd był konfliktem prywatnym, wbrew porozumieniom zawartym przez cesarza, który jednocześnie zabiegał o zabezpieczenie swoich rządów w Królestwie Włoch. Jednak wbrew oczekiwaniom Odona bitwę wygrał Mieszko.
Po powrocie cesarza Ottona I do Niemiec pośredniczył w zawarciu rozejmu między stronami wojującymi na sejmie w Hoftagu w 973 r. w Quedlinburgu, zgodnie z którym Mieszko był zobowiązany przenieść swojego nieletniego syna Bolesława jako zakładnika na dwór cesarski. Niemniej jednak cesarz zmarł kilka tygodni później, a konflikt z margrabiami saskimi nadal tlił się. Po wtrąceniu się Mieszka w konflikt syna Ottona i następcy cesarza Ottona II z księciem bawarskim Henrykiem Wranglerem, w 979 r. wojska niemieckie ponownie bezskutecznie zaatakowały Polskę.
Stosunki z Cesarstwem poprawiły się po ślubie Mieszka z Odą z Haldensleben, córką margrabiego Dietricha Marchii Północnej.