Kurek organizacji uczącej mieszczan posługiwania się bronią
EMB48 Kurek stylizowany Bractwa kurkowe na ziemiach polskich – artefakt kulturowy, ruchomość/własność i inne prawa majątkowe bezsprzecznie z dziedziny spostrzeganej wzrokowo twórczości artystycznej/sektora stowarzyszeń obronnych w Europie i w Polsce, przypinka/identyfikator metalowy w barwie monochromatycznej szarej do marynarki męskiej noszonej przez stowarzyszonego w bractwie kurkowym.
Kurek stylizowany – zaprezentowanie
Fotografia
Artefakt kulturowy EMB48 Kurek stylizowany czyli Bractwa kurkowe na ziemiach polskich
Sygnatura – EMB48
Nazwa rzeczy/emblematu – Kurek stylizowany
Autor – Bractwo kurkowe w Polsce.
Rok wyprodukowania rzeczy – w 1994 roku.
Temat rzeczy – odzież męska/oznakowanie marynarki męskiej/żakietu damskiego.
Rodzaj rzeczy – wpinka/igła ozdobna/odznaka organizacji społecznej bez wątpienia braci kurkowych.
Wymiary nominalne/zewnętrzne – odnośnie do wysokości i szerokości, w tym przypadku mienia ruchomego Muzeum, wyznacza zakres 2,19 x 1,79 cm.
Dziedzina naukowa – emblematyka – zakres społeczeństwo/sztuka.
Funkcja rzeczy – medalierstwo, relief/płaskorzeźba – oznaka/wpinka metalowa.
Materiał/składnik czynności produkcyjnej wyrobu wykonanego – metal/stop.
Kolor wyrobu wykonanego – barwa monochromatyczna/srebrna (srebro) – metaliczny szary, porównywalny ze srebrem.
Zastosowanie rzeczy w rzeczywistości – komponent dekoracyjny/atrybut marynarki męskiej pierwotnie/współcześnie.
Mienie ruchome – fons iuris – źródło prawa art. 46 Kodeksu cywilnego – w obecnym czasie w Muzeum Miniaturowej Sztuki Profesjonalnej Henryk Jan Dominiak w Tychach, podsumowując w Dziale Falerystyki, Weksylologii, Heraldyki, Symboliki i Emblematyki.
Uzupełnienie informacji – kurek symbolizuje dumę członka organizacji w walce o wolność, niepodległość i autentyczną demokrację. Znak rozpoznawczy lokalnego patriotyzmu, który służy zacieśnianiu więzi między społecznością bractwa kurkowego. Wykonany techniką wyciśnięcia w metalu o brzegu/krawędzi w kształcie stylizowanego kura z koroną.
Kurek stylizowany Bractwa kurkowe
BRACTWA KURKOWE, organizacje strzeleckie w miastach średniowiecznych. Najwcześniej (XIII w.) pojawiły się w pn. Francji, Flandrii i w Niemczech w związku z organizacją miejskich sił obronnych, złożonych z obywateli miasta zdolnych do noszenia broni. W Polsce najstarsze bractwa kurkowe powstały w XIII w. (Świdnica 1286 r.) i w XIV w. (we wszystkich większych miastach). Nazwa bractwa kurkowe pochodzi od zawodów strzeleckich, urządzanych dla podniesienia sprawności bojowej mieszczan (corocznie w tydzień po oktawie Bożego Ciała). Oczywiście celem/tarczą strzelania był kurek drewniany lub blaszany. Ogólnie rzecz biorąc, strzelec/uczestnik zawodów, który trafił w tułów kurka zostawał na najbliższy rok królem kurkowym. Bractwa kurkowe przetrwały w Polsce do upadku Rzeczypospolitej, w niektórych miastach (np. w Krakowie, Poznaniu i in.) w charakterze organizacji sportowo-towarzyskich – do II wojny światowej.
KURKÓWKA, łowiectwo/myśliwska broń palna śrutowa, kulowa lub śrutowo-kulowa, starszego typu, o kurkach umieszczonych na zewnątrz, naciąganych ręcznie. Konstrukcję tę wyparła broń tzw. bezkurkowa, mająca kurki ukryte wewnątrz mechanizmu zamka. Były one napinane przez otwarcie (złamanie) broni.
Linki zewnętrzne
Chociażby Dominiak Ah.
Na przestrzeni całego szesnastego stulecia, priorytetowo w broni bojowej długiej, zainstalowano zamek lontowy, normalny ewentualnie zapadkowy (hubczasty). Ten zamykający był co prawda kunsztowny i błyskawiczny przy strzale pojedynczym. Nie mniej jednak wymagał wystarczająco kłopotliwego serwisu przy nastawianiu, oczyszczaniu i zapalaniu hubki. W związku z tym stosowano go raczej w strzelbach tarczowych jak też myśliwskich. W punkcie wyjścia wieku XVI szablonowy zamek lontowy zyskał w zastępstwie dźwigni spustowej spustowy język. Był on zahaczony na wertykalnym sztyfcie, wpływał na koniec tylny dźwigni naczelnej poruszającej kurek. W drugiej kolejności język spustowy obudowano kabłąkiem metalowym, chcąc storpedować niespodziewane odpalenie. Zamki z dźwigniami spustowymi doczekały bądź co bądź aż do trzeciego ćwierćwiecza XVII w. Na finiszu wieku XVI zaaplikowano pokrywkę panewki otwierającą się samoczynnie. Zainstalowanie zamka kołowego zamiast lontowego miało dostrzegalny krok naprzód.
BRATERSTWO, związki rodzinne spajające synów wspólnych rodziców. U ludów prehistorycznych braterstwo definiują także różnorodne relacje, np. ogół męskiego pierścienia klanu ma się za braci (porównywalnie kobiety – za siostry). Bractwo integrować może rówieśników, synchronicznie podlegających inicjacji, co więcej współrodowców, nadto w rozległym stopniu pokrewieństwa. Konstruuje się ono w podobny sposób na zasadzie asocjacji, tj. ponadobowiązkowych zrzeszeń, tajnych związków itp., np. u Polinezyjczyków i zachodnioafrykańskich mających czarną skórę mieszkających w Afryce. Dodatkowo współwyznawcy precyzują swoje więzi terminem braterstwo (solidarność).
Tercjarskie stowarzyszenia.
BRACTWA RELIGIJNE, w kościele katolickim świeckie korporacje wiernych, aranżowane gwoli adwokatowania adoracji religijnej. Występują od średniowiecza. Źródłowo kościół przeistaczał je statystycznie na zakony, od momentu XIII w. uzależnił od klasztorów. Od XVII w. zdezintegrowały się na tzw, związki pobożne, jak np. bractwa miłosierdzia św. Wincentego á Paulo, jak też kościelne, zmierzające szczególnie ku uznaniu liturgii. W Polsce popularne były: bractwo Trójcy św., zaplanowane 1632 aby wykupywać jeńców, bractwo Różańca św. (od 1585) i bractwo św. Michała (od 1596, dla wojskowych).