Herb komunalne wyróżniki rozpoznawcze organizmów terytorialnych

witamy w rubryce multimedialnej

Muzeum Miniaturowej Sztuki Profesjonalnej Henryk Jan Dominiak

poręczającej o zgodzie Prezydenta Miasta Tychy

na używanie symbolu zespołu miejskiego

HERB

polski samorządowiec, rządzący miastem od 19 lat bezpartyjny Andrzej Dziuba

przystał na stosowanie identyfikatora miejskiego

przez możliwe jest to, że najmniejsze muzeum na świecie

Herb komunalne wyróżniki rozpoznawcze organizmów terytorialnych w naszym kraju komponowane w myśl ustawy z dnia 21 grudnia 1978 r. o odznakach i mundurach. Mamy przyjemność zakomunikować Państwu, iż Muzeum Miniaturowej Sztuki Profesjonalnej Henryk Jan Dominiak posiada prawo posługiwanie się herbem Miasta Tychy zgodnie z zasadami dotyczącymi jego wykorzystania.

Zezwolenie obowiązuje od dnia 28 marca 2014 roku. Obejmuje umieszczanie powyższego znaku na: plakatach, ulotkach, folderach, wizytówkach i w katalogach promujących placówkę. Pozwolenie wydał organ administracji publicznej gminy miejskiej.

.

.

.

• strona główna • BIP1 • KDR • regulamin • kolekcja • laury • falerystyka • heraldyka • symbolika • emblematyka • rzeźba • ceramika • broń biała • .

.

herb specyfikacja

---

symbol miasta. symbol gminy. duma mieszkańców. heraldyka miejska. honor. herby miast województwa śląskiego. polski herb. świętość współmieszkańców. wspólnota mieszkaniowa. budynek zbiorowego zamieszkania. obiekt zbiorowego zakwaterowania. zespół mieszkalny. opinia publiczna. związek przyjaźni, kolektywizacja w Polsce. elektorat szlachetnych. samorząd terytorialny. pozytywne relacje międzyludzkie są jak most. cykl pozytywnych zmian. sfera przedsięwzięć uzewnętrzniających się.

.

Herb komunalne wyróżniki rozpoznawcze organizmów terytorialnych – warto wiedzieć – oto lista nazwisk uznanych polskich herbów szlacheckich

źródło opracowania – Wielka Encyklopedia Powszechna PWN – Państwowe Wydawnictwo Naukowe Warszawa.

Użytek komercyjny wymaga zgody. Podstawa prawna od 2016-04-27: Prawo Ochronne NR 287521.

---

.

AWDANIEC, Abdank, Abdaniec

---

Habdank [może od łac. Audentius lub pn.germ. Audun], szlachecki herb pierwotny. Najdawniejsza jego pieczęć (z 1228) ma jeszcze godło odwrócone (M), dopiero pieczęć z 1343 ma formę później przyjętą (W). Pierwotnie (w XIII w.) Awdaniec był herbem rodu rycerstwo – Awdańców.

Potem było ponad 100 rodzin tego herbu, w tym: Ankwicze, Buczaccy, Jazłowieccy, Skarbkowie, Warszyccy, na Litwie Gasztołdowie.

.

BOGORIA

---

Herb dworski partykularny występował nadrzędnie na terenie Małopolski. Najdawniejszy znany wizerunek z 1322, ale początki rycerskiego rodu Bogoriów sięgają końca XII w. Było ponad dwieście rodzin tego herbu, m.in. Górscy, Mokronoscy, Skotniccy, Tarnowscy, na Litwie Wołłowicze.

.

CIOŁEK

---

Wewnątrzpaństwowy atrybut jaśniepański, będący przy głosie doniośle w Małopolsce i na Mazowszu, spotykany w źródłach od pocz. XV w. Najmożniejszymi niezależnie od ponad 30 rodzin dziedzictwa Ciołek byli Drzewiccy, Maciejowscy oraz w XVIII w. Poniatowscy.

.

Herb komunalne wyróżniki rozpoznawcze organizmów terytorialnych.

DĘBNO

---

Swojski herb fantastyczny; długowiekowa pieczęć z 1406. Ciąg przodków i potomków rycerskich Dębów, znany w poł. XIII w. pochodził z ziemi sandomierskiej. W środku niewielu stosunkowo rodzin tego znak rozpoznawczo-bojowego największą rolę odgrywali: Krzyżanowscy, Oleśniccy, Potworowscy, Sienieńscy.

.

DOŁĘGA

---

Ojczysty herb szlachecki. Niegdysiejsze pieczęcie pochodzą z poł. XV w. Populacja rycerski Dołęga była osiedlona po największej części na Mazowszu i we wsch. Wielkopolsce. Pomiędzy ponad stu rodzinami tego znaku własnościowego największą rolę odgrywali Cieszkowscy, Lasoccy, Mostowscy, Mycielscy, Narzymscy, Szreńscy.

.

JANINA

---

Nieimportowany herb wielkopański koligacji osiadłych w głównej mierze na terenie Małopolski (zwłaszcza w woj. lubelskim). Przeniesiony podczas unii w Horodle 1413 na Litwę. Najstarszy wizerunek pieczętny z 1379.

W łonie przeszło 60 rodzin pieczętujących się Janiną kulminacyjną rolę odgrywali: Bidzińscy, Pełkowie, Podlodowscy, Pszonkowie, Sobiescy, Suchodolscy.

.

JASTRZĘBIEC, Boleścic, Łazęka

---

Jeden z prahistorycznych i najbardziej rozpowszechnionych autochtonicznych herbów pańskich, spotykanych w całym kraju, ale gł. w Małopolsce i na Mazowszu. Najstarszy znak pieczętny z 1319. W herbarzu K. Niesieckiego znajduje się 349 rodzin pieczętujących się Jastrzębcem, było ich jednak znacznie więcej.

Do szczytowej ważności dosłużyli się: Baranowscy, Dzierzgowscy, Konopniccy, Lutomirscy, Matczyńscy, Modrzewscy, Myszkowscy, Osiescy, Rytwiańscy, Święciccy, Wydźgowie, Zborowscy, Żegoccy.

Na Litwę przeniesiony podczas unii w Horodle 1413, pieczętowali się nim tam m.in.: Łukomscy, Połubińscy, Szczytowie. Herb ten uzurpował sobie minister H. Brühl.

.

JELITA, Koźlarogi

---

Jeden z najstarszych endemicznych herbów ziemiańskich, spotykany u pokrewieństw osiadłych w Małopolsce i we wsch. Wielkopolsce. Najstarszy wizerunek pieczętny z 1316. Spośród przeszło 120 rodzin wartości Jelita najogromniejszą rolę odgrywali: Bielscy (historyk Marcin), Dębowscy, Dziaduscy, Mokrscy, Zamoyscy.

Na Litwę przeniesiony podczas unii w Horodle 1413 (Dziewiałtowscy). Niektóre z rodzin tego herbu używały przydomka Sariusz, od Floriana Szarego, legendarnego przodka z XIV w.

.

JUNOSZA, Baran

---

Lokalny herb szlachecki, należący konstytutywnie do rodzin mazowieckich. Pieczęć średniowieczna z wizerunkiem Junoszy nie znana. Zawołanie wspomniane 1335.

Spośród ponad 120 rodzin pozostałości Junoszy do fundamentalnego znaczenia dopracowali się Bielińscy, Humięccy, Podoscy, Radziejowscy, Szaniawscy, Załuscy.

.

KORAB

---

Jeden z najstarszych rdzennych herbów rasowych, spotykany podstawowo u rodzin wielkopolskich. Najdawniejsza pieczęć z 1299.

Spośród 89 rodzin sukcesji Korab znanych Niecieckiemu do naczelnego znaczenia wystarali się: Kobierzyccy, Łascy, Rusoccy, Skarszewscy, Soboccy, Zadzikowie; na Litwie Orzeszkowie.

.

KORCZAK, Wręby

---

Ojcowski herb majestatyczny, uformowany zapewne za Ludwika Węgierskiego. Spotykany w pierwszym rzędzie u rodzin osiadłych w Małopolsce i na Rusi Czerwonej. Przeniesiony podczas unii w Horodle 1413 na Litwę. Najstarsza pieczęć z 1390.

Spośród blisko 250 rodzin tradycji Korczak do największego znaczenia awansowali: Baraniccy, Chłopieccy, Chodorowscy, Chołoniewscy, Drohojowscy, Gorajscy, Hańscy, Komorowscy, Ładohowscy, Sołtanowie, Strusiowie, Wołodyjowscy.

.

Herb komunalne wyróżniki rozpoznawcze organizmów terytorialnych.

LELIWA

---

Macierzysty herb arystokratyczny spotykany u bliskich zamieszkałych w całej dawnej Rzeczypospolitej i na Śląsku. Najmożniejszych przedstawicieli miał w Małopolsce. Najstarszy wizerunek – na pieczęci z 1334. Herbowy „ród” Leliwitów obejmował ponad 300 rodzin magnackich, szlacheckich, a nawet mieszczan krakowskich.

Wśród nich największą rolę odgrywali m.in.: Czapscy, Gołuchowscy, Granowscy, Melsztyńscy, Morsztynowie, Pileccy, Sieniawscy, Tarnowscy i Wodziccy. Na Litwie, gdzie Leliwę przeniesiono podczas unii w Horodle 1413, wyróżnić można m.in. Hlebowiczów, Gintowtów i Tyszkiewiczów.

.

LIS, Mzura

---

Wewnątrzkrajowy herb możnowładczy, spotykany na wstępie u rodzin osiadłych na Śląsku i w zach. Małopolsce. Najstarszy wizerunek – na pieczęci z 1226. Spośród ok. 200 rodzin pieczętujących się Lisem największą rolę odgrywali: Starzeńscy i Zalescy. Na Litwie, gdzie Lisa przeniesiono podczas unii w Horodle 1413 – Narbuttowie, Sapiehowie, Świrscy, Wańkowiczowie.

.

LUBICZ, Luba

---

Jeden z najbardziej rozpowszechnionych tatusinych herbów dystyngowanych. Najdawniejszy wizerunek – na pieczęci z 1348. Wewnątrz ok. 450 rodzin pieczętujących się Lubiczem, przeważnie średnio- i drobnoszlacheckich.

Największą rolę odgrywali: Piwniccy, Radzimińscy, Szydłowscy, Tyliccy, Żółkiewscy. Na Litwie – Łopacińscy, Szyrmowie.

.

ŁODZIA

---

Jeden z przedwiecznych pol. herbów kurtuazyjnych, spotykany naczelnie u rodzin osiadłych w Wielkopolsce. Najstarszy wizerunek – na pieczęci z 1315, genealogia rodu znana od poł. XII w. Herbarz K. Niesieckiego wymienia 43 rodziny pieczętujące się Łodzią.

Wśród nich do określającego górną granicę znaczenia doczekali się m.in. Bnińscy, Górkowie, Górscy, Kurnatowscy, Moszyńscy, Opalińscy, Ponińscy, Szołdrscy, Tomiccy. Na Litwę przeniesiony podczas unii w Horodle 1413.

.

NAŁĘCZ

---

Rodzicielski herb wyrafinowany rozpowszechniony áápierwszoplanowo w Wielkopolsce, gdzie od XIII w. istniał ród rycerski – Nałęczów. Od 1413 także na Litwie. Najstarsza pieczęć z Nałęczem pochodzi z 1343. W zapisach sądowych występuje od 1398. W oparciu K. Niesieckiego ok. 142 rodzin szlacheckich (m.in. Czarnkowscy, Gembiccy, Małachowscy, Nowodworscy, Ostrorogowie, Raczyńscy.

Także Rostworowscy, Szamotulscy) pieczętowało się Nałęczem. Obok najstarszej istniały trzy późniejsze odmiany tego herbu.

.

NAŁĘCZE

---

Wielkopolski ród rycerski herbu Nałęcz posiadający dobra położone przede wszystkim szczególnie wzdłuż Noteci. Niechętni Przemysłowi II, w latach dziewięćdziesiątych XIII w. zostali przez niego pozbawieni urzędów i związali się z margrabiami brandenburskimi. Prawdopodobnie brali udział w zamordowaniu króla w Rogoźnie. W 1312–14 poparli pretensje Władysława Łokietka do Wielkopolski.

Oporni wobec jego centralistycznej polityki 1331 Nałęcze, reprezentowani przez Wincentego z Szamotuł, zawarli tajny układ z Brandenburczykami, w myśl którego w razie wojny króla pol. z Brandenburgią mieli przejść na stronę brandenburską, oddając margrabiom posiadane przez siebie grody (Wieleń i Czarnków). Niechętni Andegawenom, w okresie panowania Ludwika Węgierskiego Nałęcze należeli do opozycji wielkopolskiej popierali pretensje Władysława Białego do korony pol.

Po śmierci Ludwika (1382) poparli kandydaturę Ziemowita IV mazowieckiego do tronu pol., wywołując tym 1382 – 83 wojnę domową w Wielkopolsce, tzw. wojnę Grzymalitów z Nałęczami. Najwybitniejsi wśród Nałęczów wówczas to m.in. Dobrogost z Nowego Dworu, elekt na arcybiskupstwo gnieźnieńskie i Sędziwój Świdwa, kasztelan nakielski. W okresie późniejszym Nałęcze utracili dawny kaliber.

.

NOWINA

---

Szlachecki herb regionalny dający znać o sobie kluczowo w Wielkopolsce. Najstarsza pieczęć z 1293, w zapiskach sądowych pojawia się 1392. Wśród 66 rodzin pieczętujących się tą dziedzicznością K. Niesiecki wymienia m.in. Konopków, Krzysztoporskich, Łuszczewskich, Mielżyńskich, Padniweskich, Przerębskich, Sokolnickich. Na Litwę przeniesiony 1413.

.

ODROWĄŻ

---

Domowy herb pełen kurtuazji. Najstarsza pieczęć pochodzi z 1389. W zapiskach sądowych pojawił się 1523. Z 60 rodzin wymienionych przez K. Niesieckiego Odrowążem pieczętowali się m.in. Białaczowscy, Gostwiccy, Konieccy, Odrowążowie, Pieniążkowie, Straszowie, Szczekoccy, Szydłowieccy.

W Prusach Król. – Werdenowie (nobilitowani), Na Litwie (przeniesiony 1413) Chreptowiczowie, Kapustowie, Wysogierdowie.

.

OGOŃCZYK, Powała

---

Kulturowy herb szarmancki stający się widocznym pryncypialnie na Kujawach, w Małopolsce, od 1413 na Litwie. Najstarsza pieczęć pochodzi z 1384. W zapiskach sądowych występuje od 1401. W otoczeniu 90 rodzin znanych K. Niesieckiemu, dziedziczenia Ogończyk używali Bukowieccy, Bułatowicze, Działyńscy, Kadzidłowscy.

Również Kościeleccy, Kościelscy, Kucińscy, Kuczborscy, Łętowscy, Sierakowscy, Trzebuchowscy, Twardowscy, Żółtowscy. Istniały dwie odmiany tego herbu.

.

OSTOJA, Mościc

---

Ogólnopaństwowy herb wykwintny, zarysowujący się w Małopolsce, rzadziej w Wielkopolsce. Praojcowski znak pieczętny pochodzi z 1381. W dokumentach występuje po raz pierwszy 1388.

Herbu Ostoja, na podstawie K. Niesieckiego, używało 117 rodzin, m.in. Gajewscy, Krępscy, Obrębscy, Ostaszewscy, Szyszkowscy. Na Litwie – Ordowie, Słuszkowie, Trzebniccy, Uniechowscy. Niektóre rodziny pieczętujące się Ostoją (Chełmscy, Iłowieccy, Łęscy, Marchoccy i in.) używały przydomka Ścibor.

.

PILAWA

---

Rodowity herb nobliwy, używany zasadniczo w dawnym województwie sandomierskim. W zapiskach sądowych wystąpił po raz pierwszy 1385, znak pieczętny 1419.

Wśród pieczętujących się Pilawą 30 rodzin K. Niesiecki wymienia Kamienieckich, Moskorzewskich, Podfilipskich, Potockich, Stanisławskich, Tworowskich.

.

Herb komunalne wyróżniki rozpoznawcze organizmów terytorialnych.

POMIAN

---

Etniczny herb wyniosły należący do rodzin osiadłych po pierwsze w Wielkopolsce i na Kujawach. Od 1413 spotykany również na Litwie. Najstarszy odcisk pieczętny pochodzi z 1306, w zapiskach sądowych występuje najwcześniej 1402.

Wśród ok. 70 rodzin pieczętujących się Pomianem do najwyższego znaczenia pozdobywali Brudzewscy, Grabińscy, Łubieńscy, na Litwie – Sakowiczowie.

.

PORAJ, Róża

---

Humanistyczny herb dobrze urodzonych przeciętny głównie w Wielkopolsce, w obszarze podległym Wojewodzie Sandomierskiego i od 1413 także na Litwie. Zgasła pieczęć pochodzi z 1358. Znak rozpoznawczy Poraj opierając się na opinii K. Niesieckiego używało 120 rodzin m.in. Garnyszowie, Kurozwęccy, Pstrokońscy, Rusieccy w Polsce, Giedroyciowie, Mickiewiczowie – na Litwie.

.

PÓŁKOZIC, Połukoza, Oślagłowa

---

Wrodzony herb dżentelmeński, zjawiający się rudymentarnie w Małopolsce, poza tym we wsch. Wielkopolsce, na Rusi, od 1513 także na Litwie. Najstarsza pieczęć pochodzi z 1370. Ze znanych K. Niesieckiemu 55 rodzin,

Półkozicem pieczętowali się m.in. Błędowscy, Boguszowie, Ligęzowie, Rzeszowscy, Świdzińscy. Odmianą herbu Półkozic pieczętowali się także Młodeccy.

.

PRAWDZIC, Prawda

---

Własny herb szlachecki, wykrystalizowywany w Wielkopolsce, na Mazowszu i (od 1413) na Litwie. Najstarsza odbitka pieczęci na dokumentach z 1372. K. Niesiecki zanotował 140 rodzin pieczętujących się Prawdzicem.

Wśród nich Arciszewskich, Gulczewskich, Łaszczów, Rodzanowskich, Wierzbińskich, Sołłohubów.

.

PRUS

---

Wytworu krajowego identyfikator salonowy. Występował w kilku odmianach, główne z nich to: Półtora Krzyża (Prus I), Wilczekosy (Prus II), Nagody (Prus III, podkowa i kosa). Ród Prus znany od XIII w., pochodził z Prus, skąd rozprzestrzenił się w całej Rzeczypospolitej, gł. w Małopolsce.

Najstarsza pieczęć pochodzi z 1456. K. Niesiecki notuje 133 rodziny dziadowizny Prus, m.in. Głowackich, Jeżewskich, Trembeckich (Półtora Krzyża), Baworowskich, Jezierskich, Nakwaskich, Olszewskich (Wilczekosy), Dłużniewskich, Jabłonowskich, Kornickich, Mińskich, Opackich, Rudzińskich (Nagody).

.

Herb komunalne wyróżniki rozpoznawcze organizmów terytorialnych.

RAWICZ, Rawa

---

Tutejsza oznaka szlachecka występująca priorytetowo w Wielkopolsce, od 1413 również na Litwie. Najstarszy odcisk pieczętny pochodzi z 1334. Wśród 110 rodzin oznaki Rawicz u K. Niesieckiego występują m.in.

Dembińscy, Gawrońscy, Ożarowscy, Pruszyńscy, Słupeccy, Trzcińscy. Na Litwie – Niemcewicze, Sołomereccy.

.

ROGALA, Czambory

---

Grupowy emblemacik przepyszny spotykany fundamentalnie w antalogiach tubylczych na Śląsku i w Małopolsce.

Najstarsza pieczęć (śląska) z 1257 r. K. Niesiecki wymienia ponad 70 rodzin herbu Rogala, wśród których do maksymalnego znaczenia wydreptali Krasiccy, Siecińscy, Sobieszczańscy i Trembińscy.

.

ROLA, Rolicz

---

Wernakularna barwa szlachecka, spotykana żywotnie w aglomeratach niewędrownych na Kujawach. Najstarsza zapiska sądowa wymieniająca Rolę pochodzi z roku 1398, pieczęć dopiero z 1433.

Podczas unii w Horodle 1413 przeniesiona na Litwę. K. Niesiecki wymienia ponad 60 rodzin barwy Rola, wśród których do osiągającego maksimum znaczenia dorobili się Gadomscy, Lubienieccy i Niemojewscy.

.

Herb komunalne wyróżniki rozpoznawcze organizmów terytorialnych.

SAS

---

Narodowowyzwoleńcze szlachectwo, którego geneza związana jest z osiedleniem się na Rusi Halickiej w poł. XIV w. wołoskiego rodu Dragów–Sasów, osiadłego przedtem w Marmaroszu. Na ród herbowy Sas w Polsce złożyli się także inni koloniści pochodzenia włoskiego oraz rodzime elementy ruskie.

Spośród ok. 60 rodzin herbu Sas większość stanowiła ruska zaściankowa szlachta podkarpacka, wśród której do większego znaczenia windowali się Daniłowiczowie i Dzieduszyccy.

.

STARYKOŃ

---

Narodowościowy klejnot herbowy galowy, obiegowy szczególnie w domownicach niewędrownych Małopolski i Śląska, powinowatych z rodem rycerskim Toporów-Starżów. Pierwotna pieczęć na Śląsku z 1316, w Małopolsce z 1402.

Włonie 15 rodzin przytoczonych przez K. Niesieckiego, ostateczny autorytet osiągnęli Polanowscy, Szafrańcowie i Wielopolscy.

.

SULIMA

---

Swojski kotylion jaśniepański, okrzyczany za sprawą koligacji autochtonicznej przede wszystkim szczególnie w Małopolsce.

Na Litwę przekazany w 1413 r. Przebrzmiały znak sygnetu z 1397 r. K. Niesiecki podaje w granicach 50 rodzin stemplujących się Sulimą.

Do optymalnej wymowy dochrapali się: Farurejowie, Gamratowie, Popielowie, Przyborowscy, Sułkowscy i Zawiszowie.

.

TOPÓR, Starża

---

Rodzimy herb wyszukany stanowiący własność ognisk domowych zamieszkałych Małopolskę. Nadszarpnięta zębem czasu pieczęć z 1320 roku, najstarsza zapiska sądowa wymieniająca Topór z roku 1401. Na Litwę herb przeniesiony podczas unii w Horodle 1413.

Wśród 92 rodzin tego symbolu przejmowania po rodzicach , wymienionych przez K. Niesieckiego, zwierzchnią pozycję osiągnęli m.in. Korycińscy, Ossolińscy, Tarłowie, Tęczyńscy, Trepkowie, na Litwie zaś Zabiełłowie.

.

Herb komunalne wyróżniki rozpoznawcze organizmów terytorialnych.

WIENIAWA

---

Polski herb ceremonialny, spotykany najczęściej w pokoleniu osiadłym w Wielkopolsce. Najdawniejsza pieczęć z 1382. Wśród znanych K. Niesieckiemu 30 rodzin pieczętujących się Wieniawą.

Do nadrzędnego znaczenia zaszli m.in. Broniszowie, Długoszowie, Leszczyńscy, Węgierscy, na Litwie zaś Białłozorowie i Jundziłłowie.

.

ZADORA, Płomienie

---

Narodowy herb szlachecki, przeświecający elementarnie w rodach osiadłych Małopolskę. Najdawniejsza pieczęć z 1404 r. Przeniesiony na Litwę podczas unii w Horodle 1413 r. Ze znanych K. Niesieckiemu 24 rodzin herbu Zadora.

Krańcową renomę osiągnęli m.in. Chrząstowscy, Lanckorońscy, Paszkowscy i Przecławscy, na Litwie zaś: Dowgiałłowie, Narbuttowie i Zawiszowie.

.

ZAREMBA

---

Ogólnonarodowy herb elitarny, dochodzący do głosu głównie w pokoleniach wielkopolskich. Najstarsza pieczęć z 1301 r, ale genealogia rodu Zarębów (Zarembów) sięga połowy XIII w.

Przeniesiony na Litwę po unii w Horodle 1413 r. Wśród znanych 21 rodzin tej symboliki heroicznej skrajną esencję osiągnęli Cieleccy, Jaraczewscy, Skrzyńscy, Suchorzewscy i Tymienieccy, a na Litwie Ginetowie.

.

Herb komunalne wyróżniki rozpoznawcze organizmów terytorialnych strony polecane

---

• POLECAM NOWY PORTAL • Dzień Nowoczesnej Sztuki 23 kwietnia w samo południe 12 h • A eksplikacja Henryk Jan Dominiak • L egzegeza Henryk Jan Dominiak • .

.

Herb komunalne wyróżniki rozpoznawcze organizmów terytorialnych – kategoria:

---

2424. 2378. 2387. 2389. 10 kwietnia 2020. Biuletyn Informacji Publicznej. Herby szlacheckie polskie. Kolumna główna. Socjolekt na miniaturę H. Strefa Wedel. Treść kluczowa.

.

.