W Muzeum Miniaturowej Sztuki Profesjonalnej Henryk Jan Dominiak w Tychach funkcjonuje Dział Malarstwa, Rysunku i Grafiki, posiadający zbiory dzieł sztuki z tych obszarów.
Co najważniejsze, Dział Malarstwa Rysunku Grafiki to wybrana sekcja szczególnie interesujących prac artystycznych lokalnych i międzynarodowych twórców. Jeszcze bardziej interesujące jest to, że z trzech głównych technik plastycznych tworzy ją Muzeum Miniaturowej Sztuki Profesjonalnej Henryk Jan Dominiak w Tychach bezspornie ulica Żwakowska 8/66. W istocie artykuł wykazuje ogół sprezentowanych ruchomości istniejących rzeczywiście, zatwierdzonych do gałęzi sztuk plastycznych jednego z planowanych obok literatury pięknej i muzyki sektorów sztuk pięknych, a ponadto jak widać obejmujący dziedziny wizualnej twórczości artystycznej.
Najwcześniejszy dowód dążności człowieka w archeologicznym zapisie to bezcenne dzieło/rysunek abstrakcyjny dziewięciu linii zespolonych na kształt aktualnych hasztagów wykonany pigmentem czerwonym annorum circiter – około 73 tys. lat temu w Afryce.
Malowane/rysowane zwierzęta potwierdzono dowodami odkąd człowiek z Cro-Magnon – protoplasta Homo sapiens, w Europie umasowiony z zakończeniem paleolitu epoki około 40 000–30 000 lat p.n.e., myśliwy/poławiacz zamieszkujący skalne groty, odsłonił wrodzone predyspozycje twórcze. Najstarsze z około 35 000 lat p.n.e. mamuty/bizony, na które polował, wśród których istniał – człowiek cro-magnoński rysował kawałkiem węgla drzewnego, malował pędzlem/tamponem, albo wydmuchiwał barwnik czerwony, brązowy, żółty, czarny i biały wydrążoną kością/trzciną.
Dzieła sztuki – Kategoria muzealiów/depozytów zgodnie z normą PN-ISO 18461.
Na przykład malarstwo – bonum publicum – dobro powszechne.
Mianowicie 1-20 Malarstwo.
Następnie 21-40 Malarstwo.
Tak samo 41-60 Malarstwo.
Na dodatek 61-80 Malarstwo.
Oprócz tego 81-100 Malarstwo.
Tak jak 101-120 Malarstwo.
Po pierwsze eksponaty niewątpliwie z malarstwa
R. Znajomski Sztorm, 3,69 × 6,19 cm.
A. Januszewicz-Pitlok Cud nad Wisłą, 2,20 × 4,40 cm.
P. Brodzisz Bitwa pod Cedynią, 1,50 × 4,20 cm.
W. Łuka Bitwa pod Racławicami, 13,2 × 7,70 cm.
Między innymi rysunek
1. Konkretnie 1-20 Rysunek.
5. 81-100 Rysunek
6. 101-120 Rysunek
8. 141-160 Rysunek
9. 161-180 Rysunek
Po drugie eksponaty bezsprzecznie z rysunku
V. Goncharenko Taras Szewczenko, 1,51 × 1,25 cm.
A. Seidel-Kożuch Kołysanka o koniu na biegunach, 2,19 × 2,19 cm.
Tytułem przykładu grafika
Później 1-20 Grafika.
Nareszcie 21-40 Grafika.
Po trzecie eksponaty z grafiki
P. Brodzisz miniaturowa grafika Autoportret P. Brodzisz, 4,00 × 3,00 cm.
W końcowej analizie linki w zakresie tematu Dział Malarstwa Rysunku Grafiki.
Stąd O muzeum.
Bynajmniej Dział Rzeźby Ceramiki.
Również Dział Falerystyki Weksylologii Heraldyki Symboliki Emblematyki.
Wreszcie Dział Broni Białej.
Ponad wszystko to jeden z najbardziej interesujących i co ważniejsze w najwyższym stopniu zachwycających pionów wystawowych Muzeum od momentu jego powołania. W istocie znaczący segment zakresu skolekcjonowanych wytworów artystycznych pochodzi w rzeczywistości z terytorium Polski. Poza tym zbiór ma źródło w Szwecji, Ukrainie i dodatkowo Brazylii.
Artyści, których w tym dziale są dzieła sztuki.
Polska, Rzeczpospolita Polska (RP) /spektrum rodzime bez wątpienia opracowali:
Warszawa – stolica Polski i województwa mazowieckiego – Justyna Neyman, Magdalena „Car” Dąbała;
Gdańsk – miasto w północnej Polsce w województwie pomorskim, położone nad Morzem Bałtyckim – Natalia Hirsz, dr Piotr Tadeusz Mosur;
Biała Podlaska – miasto we wschodniej Polsce, w województwie lubelskim – Renata Sobczak, Mieczysław Skalimowski, Adam Korszun;
Łęczna – miasto we wschodniej Polsce – Robert Znajomski, Paweł Brodzisz;
Poznań – miasto na prawach powiatu w zachodniej Polsce, położone na Pojezierzu Wielkopolskim – dr Hanna Józefowska-Nawrot, Julia Kaczmarczyk-Piotrowska;
Sieraków – miasto w zachodniej Polsce, w województwie wielkopolskim, w powiecie międzychodzkim – Danuta „Saga” Tomaszewska i Aleksandra Jeżyk;
Liszki – wieś w Polsce, położona w województwie małopolskim, w powiecie krakowskim – Emilia Gąsienica-Setlak/ukończyła Wydział Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie;
Katowice (niem. Kattowitz) – miasto w południowej Polsce, położone we wschodniej części Górnego Śląska, na Wyżynie Śląskiej – dr Jan Rzymełka, Anna Januszewicz-Pitlok;
Tychy – miasto na prawach powiatu w południowej Polsce, w województwie śląskim – Agnieszka Seidel-Kożuch, Wojciech Łuka, Henryk Jan Dominiak;
Pszczyna – miasto – siedziba władz powiatu pszczyńskiego i gminy miejsko-wiejskiej Pszczyna – dr Agata Ruman.
Mikołów – miasto w województwie śląskim, siedziba władz powiatu mikołowskiego, w południowym sektorze Górnośląskiego Okręgu Przemysłowego – Justyna Weronika Bruj.
Podczas gdy sprowadzone z zagranicy doprowadzili do skutku przede wszystkim:
Szwedzi/Szwecja, Królestwo Szwecji (szw. Sverige, Konungariket Sverige) – Tomas Niklasson i Otto Niklasson Elmerås.
Ukraińcy/Ukraina (ukr. Україна, Ukrajina) – Volodymir Goncharenko i Morain Bebikov.
Węgierka/Węgry (węg. Magyarország) – Aranka Gérné Mezōsi.
W dodatku Brazylijka/Brazylia (port. Brasil, oficjalnie Federacyjna Republika Brazylii (port. República Federativa do Brasil) – Neywa Cezar.
ciekawostki
SZTUKI PLASTYCZNE, dziedzina twórczości artyst., z którą wiążą się dzieła sztuki doznawane wizualnie (franc. beaux-arts, niem. bildende Künste, ang. fine arts). Dzieła te mogą być utworami trójwymiarowymi (architektura, rzeźba, rzemiosło artystyczne) lub płaszczyznowymi (malarstwo, rysunek, grafika). Jedne z nich spełniają jedynie funkcje właściwe dziełu sztuki, inne, nie przez wszystkich zaliczane do sztuk plastycznych, mogą pełnić określone funkcje użytkowe (architektura, rzemiosło artystyczne). Sztuki plastyczne są zróżnicowane także w zależności od ich stosunku do rzeczywistości.
.
Architektura i rzemiosło artyst. wytwarzają przedmioty. Malarstwo, rysunek, grafika i rzeźba naśladują rzeczywiste formy natury. Taki podział traci jednak moc w pewnych okresach hist. (np. sztuka XX w,) lub na niektórych obszarach kulturowych (np. sztuka islamu). Zakres pojęcia sztuki plastyczne zmieniał się w różnych okresach hist. W starożytności nie było jednak pojęcia obejmującego wszystkie dyscypliny artyst. uważane dzisiaj za sztuki plastyczne. Termin „ars” utrzymujący się przez całe średniowiecze oznaczał wszelką umiejętność wytwarzania lub osiągania zamierzonego skutku. W poł. XVI w. G. Vasari związał większość sztuk plastycznych w pojęciu «arti del disegno» (sztuki oparte na rysunku). W XVIII w. ukształtowało się, zapoczątkowane już w XVII w., pojęcie sztuk pięknych (Ch. Batteux). W tym też czasie pojawiły się nowe dyscypliny badające sztuki: nauka o doznaniu estetycznym – estetyka. Natomiast od czasów starożytnych twórczości artyst. towarzyszyła refleksja lit.: teoretyczno-normatywna, rzadziej opisowo-kronikarska, jeszcze rzadziej estetyczno-krytyczna. Poza Europą literatura dotycząca sztuki zyskała znaczenie jedynie w Chinach, w mniejszym stopniu w Indiach.
maestria
MALARSTWO, podstawowa gałąź sztuk plastycznych. której istotą jest posługiwanie się linią i barwą (niekiedy tylko plamą barwną) na płaszczyźnie. Zakres pojęcia malarstwa jest bardzo szeroki. Malarstwo, znane niemal od zarania ludzkości we wszystkich prawie środowiskach etnicznych i kręgach kulturowych, służyło w ciągu swej historii różnym celom i wykształciło niezwykłe bogactwo tematów, metod techn. i rozwiązań formalnych. Oddziaływało też w istotny sposób na takie dziedziny sztuki, jak grafika, rzeźba, relief, scenografia i rzemiosło artystyczne (emalia, gobelin, intarsja, laka).
.
W zależności od przeznaczenia i skali wielkości obrazu rozróżnia się:
a). malarstwo monumentalne lub dekoracyjne (związane z architekturą).
b). malarstwo sztalugowe (obrazy o charakterze przenośnym).
c). malarstwo książkowe (iluminacja, miniatura).
d). malarstwo miniaturowe (operujące małym formatem i drobiazgową techniką).
e). malarstwo zdobnicze (związane głównie z rzemiosłem artystycznym).
Biorąc pod uwagę treść obrazu, można najogólniej podzielić malarstwo na przedstawiające (religijne, mitologiczne, historyczne, rodzajowe, krajobrazowe, animalistyka, batalistyka, martwa natura, portret, akt, weduta, wnętrze) i bezprzedmiotowe (abstrakcyjne).
Ze względu na ogólny koloryt obrazu wyróżnia się malarstwo polichromiczne (polichromia) i malarstwo monochromatyczne (np. en camaïeu, en grisaille).
Innym kryterium podziału podziału malarstwa są techniki malarskie, spośród których do najważniejszych należą: olejne malarstwo, akwarela, tempera, pastel, gwasz, enkaustyka, fresk, al secco, mozaika, collage, witraż, sgraffitto, stereochromia i malarstwo tuszowe.
.
Wyrazem inwencji twórczej artysty-malarza jest obraz. Powstaje on w wyniku połączenia wielu różnych czynników, z których jedne określają formę działania (kompozycja, kolor, faktura, walor, modelunek), inne zaś – jego strukturę materialną (podobrazie, zaprawa, farby artystyczne, spoiwa, rozpuszczalniki, werniksy i przybory malarskie, jak pędzle, szpachle, itp.). Przebieg procesu twórczego zależy gł. od indywidualności malarza i jego umiejętności technicznych. Wstępną fazą są zwykle szkice, po nich następują szczegółowe studia (studium) koloru, światła i elementów kompozycji.
.
W niektórych wypadkach, jak np.w malarstwie monumentalnym, przed rozpoczęciem właściwego malowidła wykonuje się tzw. karton. Malarskie opracowanie obrazu wiąże się ściśle z rodzajem przyjętej techniki. Wielką rolę odgrywa w nim dokładna znajomość technologii malarskiej , od której zależy nie tylko ostateczny efekt artystyczny, ale często i trwałość dzieła.
najlepsi projektanci graficzni. polscy graficy warsztatowi. wirtuozostwo rysunku ołówkiem. rysunki ołówkiem krajobrazy. jak narysować krajobraz kredkami. wprawa plus doświadczenie. wytrawność popłaca. zawodowstwo w malowaniu. znajomość fachu artystycznego. znajomość rzeczy ukrytych. znawstwo dzieł sztuki. zręczność posługiwania się pędzlem. jak nakładać podkład pędzlem języczkowym. misterność kunsztowność wykonania czegoś.
piękno dnia. piękność i wdzięk. technika jazdy na nartach. technika malarska i rysunkowa. umiejętność radzenia sobie w trudnych sytuacjach. ślicznotka z olimpu. precyzja misterność. piękno umysłu. piękność nocy. technika graficzna pochodna drzeworytu. umiejętność pracy w zespole. bezbłędność nieomylność np. przepowiedni. dokładność siłomierza przedstawionego na rysunku wynosi. drobiazgowość przykłady. gorliwość w nauce charakteryzująca wzorowego ucznia.
kunsztowność ikony. nienaganność manier. niestrudzoność w tworzeniu. obeznani w przestrzeniach od ziemi do gwiazd. odpowiedniość członków rady nadzorczej. odpowiedzialność deliktowa na zasadzie ryzyka. optymalność koloru. kwantyzacja obrazu. pedanteria kompozycji. perfekcja artyzm. poprawność działania pamięci operacyjnej ram można sprawdzić za pomocą programu diagnostycznego. precyzja perspektywy. regularność treningów. skrupulatność wada czy zaleta.
skrzętność o dobry start. solidność chodników na terenie zabudowanym. staranność sumiennego kupca. stosowność stylistyczna. sumienność w cv. na czym polega miłość wierność i uczciwość małżeńska. wytrwałość w działaniu. realizacja podstawy programowej z matematyki w szkole podstawowej. sztuczka z oczami. arcydzieło zrozumie nawet idiota ale jakże inaczej. dorobek kulturalny polskiego dwudziestolecia. malowidło ścienne na mokrym tynku. studium kolorów.
PLECIONKOWY ORNAMENT, plecionka, ornament ciągły, skonstruowany z przeplatających się i krzyżujących rytmicznie linii pasów, wstęg lub sznurów tworzących zawiłe sploty ozdobne węzły. Ornament plecionka może mieć charakter ornamentu geometrycznego lub składać się z motywów roślinnych i zoomorficznych. Ornament plecionka jest ceniony na Bliskim Wschodzie od III tysiąclecia p.n.e. W Europie dawał znać o sobie od epoki żelaza. Charakterystyczny dla kultur śródziemnomorskich. Wszechobecny w okresie wędrówki ludów (sztuka celtycka i germańska) i w sztuce średniowiecznej oraz w ornamentyce barokowej i rokokowej. 2393/7.
S 1 wykonanie
chińska czerwień pierścionek. towar niezgodny z opisem zwrot kosztów przesyłki. wytrwałość i konsekwencja w dążeniu do celu samozaparcie. pedantyzm perfekcjonizm wszystko musi być idealne. zręczność językowa. przesadna przykładność. ma spory zasób wiadomości z danej dziedziny. studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.
S 1 skrupulatność
sztuka ukraińska malowanie. szwedzka sztuka szczęścia. marka telefonów komórkowych. wykaz zawodów wiedzy artystycznych i sportowych 2018/2019. z natury dla zdrowia olej kokosowy. ranking abonentów. kradzież rzeźb. rysunków żurnalowych. obrazów kod pocztowy. grafik komputerowy studia wymagania. ram do laptopa. artystów malujących ustami i nogami. dobrodziejstwo inwentarza brak majątku.
S 1 / Kategoria
odnaleziono dzieła sztuki. malarstwo współczesne obrazy olejne. miniatura irlandzka kanarek. rysunek przedstawia budowę komórki. grafika piramida ruchu przedstawia propozycje czynności które powinny. eksponat filatelistyczny. rzadkość zasobów w ekonomii oznacza. sztuki plastyczne a sztuki wizualne. biały kruk lub niebieski ptak. koronkowa robota sprawa gorgonowej. perełka najlepsza.
Dział Malarstwa Rysunku Grafiki – arcydzieło – pedanteria
kuriozum osobliwość potocznie. artysta kombinator. dziw nad dziwy obraz. wystawy sztuki w europie 2019. wydarzenia związane ze sztuką. ekspozycja bez tajemnic. sztuka polska przedromańska i romańska do schyłku xiii wieku. sztuka mazowiecka akademia. sztuka ludowa śląska cieszyńskiego. sztuka wielkopolska rysunek. sztuka małopolska grafika. sztuka lubelska rycina. sztuka pomorska gorzów wielkopolski. sztuka brazylijska obraz.
Plastyka staranność:
Z malachitu, związku miedzi uzyskuje się jasną zieleń (farba zieleń malachitowa). Pierwszy raz użyto jej w Egipcie w epoce brązu.
.
Około 1500 przed Chrystusem Egipcjanie pierwsi starli na proszek realgar, związek arsenu znajdowany jako ziarniste skupienia w gorących źródłach, aby mieć pomarańczowy pigment (farba oranż arsenowy). Średniowieczni artyści woleli cynober.
.
Ziemista odmiana hematytu dale nasycony, ciemnobrązowy pigment. Sproszkowany służył on kiedyś jako farba do skóry (czerwona farba), a obecnie w jubilerstwie jako proszek do ostatecznego polerowania (tzw. czerwień angielska).
.
W wiekach średnich stosowano aurypigment (związek arsenu) jako pigment do farb i środek do imitowania złota (farba złocień królewski). Niektórzy alchemicy starali się nawet wydobyć z niego ten szlachetny metal.
malowidło – dokonanie:
spełnienie świadczenia pieniężnego. egzemplarz obowiązkowy regionalny. mieć świadomość czegoś. duchowy pokarm dla duszy. wybitność to kwestia wyboru. interpretacja porównawcza przydatne zwroty. wystarczalność gotówkowa. spryt a inteligencja. kompozycja symetryczna zamknięta. swoboda działalności gospodarczej w państwach europejskich. skrzętność dobrego męża.
kunszt
Odkąd istnieje sztuka? Najstarsze znane dzisiaj ślady twórczości artystycznej sięgają około 35 000 lat p.n.e. W jaki sposób zyskać pewność, czy jeszcze starsze dzieła nie zostały wykonane na nietrwałym tworzywie – na przykład drewnie lub korze brzozowej, z której nie pozostało nic?.
Pierwsze znane malowane sceny znajdują się na skałach i ścianach kryjówek i jaskiń. Przedstawiają głównie zwierzęta. Artystą był człowiek z Cro-Magnon – nasz bezpośredni przodek. W Europie pojawił się on około 40 000-30 000 lat p.n.e. pod koniec paleolit, zwanego również epoką kamienia łupanego. Ów człowiek cro-magnoński żył z łowiectwa, rybołówstwa i zbieractwa, zamieszkiwał schroniska skalne i ustawiane na wolnej przestrzeni szałasy i namioty. Szczególnie lubił przedstawiać zwierzęta, na które polował i wśród których żył: mamuty, bizony, bawoły, koziorożce, konie, krowy, psy, ptaki itd. Często rysował kawałkiem węgla drzewnego. Potrafił uzyskiwać kolory z naturalnych składników: czerwony, brązowy, żółty, czarny, biały. Malował bardzo prostymi technikami: pędzel i tampon, kość i trzcina, wydrążone w środku, przez które wydmuchiwał barwnik.
Dział Malarstwa Rysunku Grafiki – artyzm – piękno
wirtuozostwo definicja. biegłość gruntowna znajomość rzeczy. staranność sumiennego kupca. gorliwość o dom twój pożera mnie. rzetelność w badaniach naukowych oraz poszanowanie własności intelektualnej. wiarygodność badań naukowych. znajomość fachu malarskiego. specjalność wojskowa. zajęcie pasa drogowego kodeks wykroczeń. inteligencja interpersonalna książka.
Dział Malarstwa Rysunku Grafiki – przesłane opinie
„W lipcu 2015 w czasie urlopu u rodziny odwiedziłem Muzeum Miniaturowej Sztuki Profesjonalnej Henryk Jan Dominiak założonego i prowadzonego przez P. Dominiaka. Muszę powiedzieć że mi się bardzo podobało. Muzeum znajduje się w mieszkaniu P. Dominiaka i pomimo relatywnie nie za dużych pomieszczeń, jest pomysłowo i profesjonalnie zorganizowane. P. Dominiak prowadzi je z wielkim zapałem i wielkim sercem do tej sztuki. Nie często można spotkać tak intensywne zaangażowanie. Polecam z przekonaniem odwiedzić to Muzeum bo jest naprawdę warte zobaczenia.
Szczerze – Jarosław Raban Stuttgart. Region: Bundesland: Baden-Württemberg Land: Deutschland”.
Dział Malarstwa Rysunku Grafiki – malownictwo profesjonalizm
Żywą czerwień cynobrową (farba cynobrowa) znali co prawda Chińczycy już w czasach przedhistorycznych, ale w powszechne użycie ten siarczek miedzi wszedł dopiero w epoce średniowiecza.
Dział Malarstwa Rysunku Grafiki – odbitka graficzna – drobiazgowość
Przeróbka sproszkowanego lazurytu na ultramarynę o pięknej, nasyconej barwie udała się w Persji. Ten kosztowny błękit był mniej używany od azurytowego.
Dział Malarstwa Rysunku Grafiki – kompetencja
Ceniony przez artystów po dziś dzień węgiel drzewny był dobrze znany malarzom jaskiniowym. Popioły ognisk były jego źródłem.
Dział Malarstwa Rysunku Grafiki – perfekcja
Pod koniec XIII wieku artyści regularnie posługiwali się ultramaryną i cynobrem.
Dział Malarstwa Rysunku Grafiki – dzieło malarskie – miarodajność
Azuryt jest związkiem miedzi. Był on jednym z wielkich wysoko cenionych pigmentów błękitu starożytności.
Dział Malarstwa Rysunku Grafiki – erudycyjność
Najstarszym białym pigmentem była kreda, choć na niektórych obszarach zamiast niej używano kaolinu.
Dział Malarstwa Rysunku Grafiki Z Księgi Pamiątkowej Muzeum
15.06. 2016 – Zaszokowało mnie – wszystko przecudnie! Pani Maria – Tychy.
17.06. 2016 – Niezwykłe miejsce. Muzeum prowadzone z pasją. Ciekawe i niespotykane. Profesjonalna wystawa, profesjonalnie opowiadana historia eksponatów. Dobrze, że są takie miejsca i ludzie z pasją. Dziękujemy Panu Henrykowi. Uczniowie klasy II A SP z wychowawczynią.
18.07.2016 – Małe muzeum, wrażenia duże. Warto odwiedzić! Pan Tomasz – Olszowa woj. wielkopolskie.
18.07.2016 – Bardzo fajne muzeum, miłe wspomnienia z pobytu. Pan Miłosz – Olszowa.
27.07.2016 – Miłe wspomnienia z Muzeum. Warto odwiedzić. Pan Michał – Świętochłowice.
3.08. 2016 – Fajne muzeum bardzo niespotykane. Warto tu być. Pani Teresa z Mikołowa.
S 1 dobro doczesne DOMINIAK AH™. 2363. 2339. 2263. 2211. 2292. 2361. 2365. 2346. 2391. 2288. 2316. 2377. 2374. 2378. 2250. 2260. 2276. 2328. 2388. 2328. 2376. 2332. 2381. 2359. 1829. 1904. 2034. 2058. 2055.
kunsztowne wyrafinowanie. mistrzostwo wykonania maestria. miarodajność wyników badań. mistrzostwo świata w szachach. profesjonalizm w pracy nauczyciela. przygotowanie stanowiska komputerowego do pracy. rutyna w postępowaniu. rzetelność w pracy dziennikarza. sprawność silnika spalinowego. talent do jazdy konnej nazwa. umiejętność zawodowa zdobyta za granicą. warsztat samochodowy. wiarygodność informacji w internecie. wirtuozeria grafiki.
artyzm przedmiotu oglądanego przez różowe okulary. autorytatywność podpisu pliku pdf lub formularzy. zawodowa biegłość nabyta w drodze ćwiczeń doświadczenia. doświadczenie fizyczne z wodą i świeczką przedmiotem badań fizyki. eksperiencja znaczy lekcja życia. erudycyjność stylu równa się rozumności autora. fachowość w malowaniu przedmiotów wyobrażonych. klasa ścieralności paneli podłogowych lub ściennych jest odpowiednia i spełnia normy europejskie. uzasadnij dlaczego kompetencja komunikacyjna determinuje przepływ informacji. kompetentność słownik języka polskiego. koneserstwo rzymskie jednoczy się z obeznaniem warsztatu. A a AA aa aaa Aalto AAP Aara Aare Aargau Aaron Aasen Ab.
DZIECIĘCA SZTUKA, twórczość plastyczna dzieci w przedziale wiekowym od 2 do 14 lat, obejmująca przede wszystkim rysunek (ołówkiem ewentualnie kredkami) i malarstwo (szczególnie akwarelą czy też temperą). Skupienie się na sztuce dziecięcej poszerza się w dwu rozstrzygających kierunkach. Z perspektywy psychologii i medycyny jest ona bezgranicznie priorytetowym wskaźnikiem ewolucji noworodka w okresie przed zawładnięciem przez niego w zupełności zdolności mowy, a wkrótce potem pisma. W charakterze klejnotu artystycznego, talent latorośli, buduje się w sposób spontaniczny, bez oddziaływania świadomości twórczej. Kompetencja malca lub nastolatka daje możliwość śledzić mechanizm kształtowania się formy, szokując symetrycznie wysokimi walorami estetycznymi spoistością wypowiedzi i dyplomacją koloru.
W sztuce dziecięcej zaakcentować można więcej niż jedną fazę, ustanawiającą odwzorowanie stadialnych etapów ogólnej progresywności dziecka. Milusińscy rozpoczynają rysować globalnie w 2-3 roku istnienia. Są to określane mianem bazgroty – nieuzasadnione, nieskoordynowane wężowisko kresek, którym malizna zarysowuje świstek papieru, stylizując przy tym ruchy zauważone u dorosłych w trakcie pisania. Te pierwotne eksperymenty mają przede wszystkim oblicze zabawy, w której szkrab sprawdza w praktyce swoje kompetentności w posługiwaniu się prekursorskim dla niego przedmiotem (patyk, kamień, ołówek, kredka, kreda, mazak, pióro, flamaster, nawet pędzel).
Jednak w owym czasie zaczynają się wyłaniać podstawowe określone i bezustannie reaktywowane motywy z wariantu zygzaków lub spirali. W potomnej fazie pociecha stara się odwzorowywać z pamięci odczucia odebrane ze środowiska zewnętrznego. W gronie najważniejszych wyobrażeń rutynowo wznawianym epizodem jest postać ludzka. Sylwetka mamy, taty, brata, siostry, babci, dziadka, wujka, cioci, sąsiada i znajomych traktowana jest najpierw w sposób schematyczny i statyczny w dalszej kolejności wyeksponowane zostają jej cechy najistotniejsze.
Przed innymi powstają inscenizacje głowy, do której dorysowywane są prostolinijnie nogi i ręce. W miarę kolejnych spostrzeżeń pojawiają się niewykorzystane części ciała (tułów, dłonie, stopy, palce, oczy, nos, usta, broda, szyja, włosy), szczegóły ubioru (spodnie, spódnica, czapka, kapelusz, rękawiczki, szalik, buty, płaszcz, marynarka, sweter, koszula, sukienka, biżuteria, korona) itp.
Adekwatnie powstają schematy kreskowe rozmaitych przedmiotów i roślin (dom, most, drzewo, droga, samochód, motor, rower, ogrodzenie, kwiat, buda dla psa, karmik dla ptaków, stodoła, winda itp.), ilustrowanych z reguły frontalnie. Proporcje rysowanych modeli kreowane są w zależności od autorytetu przedmiotu.
Orientacyjnie w 6 roku życia nasz potomek zapoczątkowuje posługiwanie sylwetką konturową (chwilami w profilu), pragnie uchwycić ruch i wprowadza bardziej natężoną zawartość szczegółów. Pieczołowicie oddaje możliwie precyzyjnie obraz oryginału, prezentuje go często za jednym zamachem z kilku stron.
W czasie od blisko 10 roku biegu życia mają początek przeważające tendencje do coraz maksymalnego odtwarzania natury przez aplikowanie bardziej nienagannych proporcji, celnego oddania ruchu i przestrzeni oraz zaczątkowe próby modelunku światłocieniowego. Okres ten jest kropką, po której technika młodziusieńkich gubi stopniowo swą bezpośredniość i szczerość, decydującą o jej formatach estetycznych.
Kolor, pomocniczy strategiczny element wirtuozostwa małoletnich, występuje startowo jako dobrowolny środek zabiegu nie związany pedantycznie z obserwacją wzornika, przechodząc sukcesywnie ewolucję do barwy lokalnej. Odróżniającą cechą jest korzystanie przez podopiecznych z nasyconych kolorów w kontrastowych, okazałych cyklach barwnych.
Oczarowanie sztuką dziecięcą na zasadzie niezależnego pierwiastka artystycznego ujednoznacznia się od XVIII w. Już w XIX w. heroldami jej byli ponad wszystko romantycy (najwybitniejszy przedstawiciel malarstwa romantycznego Caspar David Friedrich – niemiecki malarz). W momencie 2 połowy tego samego wieku niektóre jej sekwencje przetworzyli świadomie liczni rysownicy-karykaturzyści. Słuszne odkrycie fenomenalnej artystycznej przełomowości sprawności niedorosłych w przedmiocie formy i koloru nastało mimo wszystko właśnie na początku XX w. Miało to ścisły związek z sondażem wielu artystów reprezentujących odmienne kierunki sztuki nowoczesnej. Jej ciężar gatunkowy niezaprzeczalny był w malarstwie fowistów, a w głównej mierze w ugrupowaniu niemieckich ekspresjonistów (Die Brücke, Der Blaue Reiter) i dadaistów (George Grosz – niemiecko-amerykański malarz, grafik i karykaturzysta). Wyodrębnione próby nawiązujące do kompetentność młodych intensyfikowali w swej twórczości m.in. Paul Klee – malarz szwajcarsko-niemiecki i Joan Miró – kataloński malarz, rzeźbiarz i ceramik.
W dobie obecnej sztuka dziecięca pławi się wyniosłym zainteresowaniem wśród wielopłaszczyznowych kręgów społeczeństwa. Aranżuje się wiele międzynarodowych wystaw i konkursów (m.in. konkursy organizowane w New Delhi (stolica Indii) przez redakcję pisma „Shankar’s Weekly” (indyjski magazynem satyryczny publikowany w latach 1948–1975). Również przez UNESCO w Tokio i muzeum sztuki dziecięcej w Meksyku, w których brały udział i zostały nagrodzone nieprzeliczone prace dzieci polskich. W Polsce mecenat nad rozkwitem sztuki dziecięcej piastuje, obok przedszkoli i szkół, wiele instytucji (np. ogniska plastyczne i prowadzone przez fundację „Dzieci i Sztuka” Muzeum Sztuki Dziecka w Warszawie). Organizowane są też coroczne wystawy regionalne i krajowe. Przełomowym wydarzeniem była zorganizowana w Warszawie 1961 pod egidą UNESCO na skalę światową wystawa i konkurs pt. Moja Ojczyzna, na której skumulowano prace dzieci z hakiem 80 krajów.
SZWEDZKA SZTUKA. W Europie Północnej na terytorium Szwecji jednego z państw skandynawskich ocalały ryty i malowidła skalne szacowane na 5000 lat p.n.e.(w głównej mierze naturalistyczne wyobrażenia zwierząt). Do zachowanych należą również megality (budowle wykonane z ogromnych bloków i głazów skalnych) i ceramika neolityczna. Po epoce kamienia z epoki brązu (rozpoczętej 3000 p.n.e. zakończonej 1200 p.n.e.) pochodzą kurhany grobowe (rodzaj mogiły w kształcie kopca), stylizowane, silnie uproszczone petroglify (wyryte w skale rysunki) i rzeczy metalowe. Okres wędrówki ludów (IV–VI wiek – era migracji plemion barbarzyńskich) i wczesnego średniowiecza (od końca V do połowy XI wieku.) reprezentują bogato ornamentowane przedmioty metalowe. Z tego etapu uratowały się wytwory złotnicze i dokonane z kamienia naturalnego płyty nagrobne z dekoracją ornamentalną i figuralną (należąca do Szwecji Gotlandia – wyspa na Bałtyku).
W XI-XII w. rozbudowywała się monumentalna, z bloków skalnych architektura romańska stosująca kluczowe standardy niemieckie, francuskie i lombardzkie (katedra w Lund, w której odbywały się koronacje królów Danii, kościoły halowe na Gotlandii, rotundy).
W okresie gotyku górowały w architekturze sakralnej schematy francuskie (katedra w Uppsali – protestancka katedra ma 118,7 metrów długości i wysokości) i niemieckie (katedra w Linköping – jeden z najważniejszych budynków w Szwecji tego okresu). Wyłaniały się też budowle obronne (Visby – hanzeatyckie miasto). Rzeźba poddawała się oddziaływaniom niemieckim, nade wszystko z kręgu Lubeki (Bernt Notke – późnogotycki malarz i rzeźbiarz lubecki). W prowincji Uppland (skandynawska kraina historyczna) eskalowało malarstwo monumentalne o podłożu figuralnym i roślinnym.
Prawdopodobnie w drugiej połowie XVI w. architekturę świecką opanowały formy renesansowe (zamki: w Gripsholmie nad jeziorem Melar, Vadstenie – wzniesiony w epoce Wazów, Kalmarze – warownia, Uppsali – XVI-wieczny zamek z okresu szwedzkiej potęgi europejskiej i in.). Pośród budowniczych na pierwszym miejscu byli Niemcy i Niderlandczycy. Wyodrębniła się twórczość flamandzkiego malarza, rzeźbiarza i architekta Willema Boya (1520-92, sarkofag króla Gustawa Wazy i jego rodziny w katedrze w Uppsali, 1576). W końcu wieku XVI środowisko dworskie podatne było na malarstwo (wiodąco portretowe).
Architekturę XVII w. o formach holenderskiego palladianizmu (styl inspirowany twórczością Andrea Palladio) symbolizował Jean de la Vallée (1620-96, przypieczętowanie pałacu Riddarhuset w Sztokholmie – miejsce obrad stanu arystokratycznego). Trybunami włoskiego baroku byli ojciec i syn Nicodemus Tessin starszy (1615-81, pałac w Drottningholm) i Nicodemus Tessin młodszy, u którego widoczne jest oddziaływanie perfekcji Berniniego (1654-1728, zamek królewski w Sztokholmie).
W rzeźbie (przemożnie dekoracyjnej i sepulkralnej) i w malarstwie formy barokowe mediowali rutynowo obcokrajowcy. Szwedem był portrecista David von Krafft (1655 – 1724 siostrzeniec i uczeń Davida Klöckera Ehrenstrahla). Architektura XVIII w. ewoluowała Architektura XVIII w. przybierała nowy kształt od rokoka (Carl Hårleman 1700 – 53, wynalazca i hrabia Carl Johan Cronstedt 1709-77, Carl Fredrik Adelcrantz (1716-96 członek Królewskiej Szwedzkiej Akademii Nauk), pałacyk Kina w Drottningholm) do klasycyzmu. Ten natomiast w Szwecji wykształcił niezależne cechy. Generalnymi jego przedstawicielami byli C.F. Adelcrantz (w późniejszym okresie twórczości) i pracujący w kręgu dworskim Gustawa III Erik Palmstedt (1741-1803, komora celna w Sztokholmie). W rzeźbie późnobarokowej królowały wpływy francuskie. Klasycyzm wyrażali Johan Tobias Sergel (1740-1814 – ukończył studia w Paryżu), Johan Niclas Byström (1783-1848) i Per Hasselberg (1849-94 – rześbił delikatne i alegoryczne akty). Za granicą działali późnobarokowi malarze portreciści: Alexander Roslin (aktywny głównie we Francji) i Gustaf Lundberg (1695-1786 – rokokowy pastelista i portrecista) oraz Carl Gustaf Pilo (1711-93 – profesor i dyrektor w duńskiej królewskiej akademii sztuki), Niklas Lafrensen młodszy (1737-1807 – miniaturzysta) i inni przedstawiciele malarstwa europejskiego.
.
Oficjelami klasycyzmu byli m.in. Per Krafft starszy (prócz Paryża, Kopenhagi malował w Warszawie pełniąc funkcję nadwornego malarza króla Stanisława Augusta Poniatowskiego). Klasycyzm kraju będącego członkiem Unii Europejskiej od 1995 roku to również Louis Masreliez (1748-1810, którego dzieła reprezentują Szwedzkie Muzeum Narodowe, Muzeum Sztuki w Göteborgu i Pałac Królewski). W architekturze końca XIX w. modnymi były style historyczne. Po 1900 brano za podstawę tradycje narodowe. Wówczas wyróżnił się czołowy przedstawiciel szwedzkiego stylu narodowo-romantycznego architekt Ragnar Östberg 1866-1945, autor ratusza w Sztokholmie. Kolejnym był Isak Gustaf Clason (1856-1930) – jego największym zamówieniem było Muzeum Nordyckie na Djurgården (dawne królewskie tereny łowieckie), w stylu północnoeuropejskiego renesansu.
Od blisko 1930 rozwija się architektura funkcjonalna (Osvald Almqvist 1884-1950 – pionier nowoczesnej architektoniki budowlanej, Gunnar Erik Asplund – w toku 1917-1920 wydawca pisma „Arkitektur”). Platformą budynków mieszkalnych i urbanistyką zapanował m.in. reprezentant kierunku funkcjonalnego Sven Gottfried Markelius (sala koncertowa w Helsingborgu, nagrodzona (1925), koncepty oprawy wnętrz gmachu ONZ w Nowym Jorku (1952), miasto satelita Vällingby w 1953). Ewolucyjnymi zajmującymi się tą dyscypliną budownictwa byli: Sigurd Lewerentz (ur. 1885 – odznaczony Medalem Księcia Eugena za architekturę), Sven Backström i Leif Reinius (Örebro 1948-50 – domy gwiezdne tworzą długie pętle wokół dziedzińców i ogrodów zimowych).
.
Malarstwo XIX w. przychylało się sukcesywnie ważności romantyzmu (Carl Johan Fahlcrantz (1774-1861 – stypendysta Królewskiej Szwedzkiej Akademii Sztuk Pięknych), również estymie realizmu i impresjonizmu (Anders Zorn – portrety i akty, Carl Larsson – obrazy olejne, akwarele i freski, Bruno Liljefors – dramatyczne przedstawienia motywów zwierzęcych i natury). Różnorodne nurty postimpresjonistyczne uzewnętrzniali Ivan Aguéli (1869-1917 – jego metafizyka odnosiła się do studiów nad ezoteryzmem islamskim), Karl Isakson (1878-1922 – tworzył głównie w Danii, jeden z ojców modernizmu). Do podobnych trendów nawiązywał Isaac Grünewald (I889-1946 – studiował w Académie Matisse w Paryżu), Nils Dardel (1888 -1943 – odrzucił szlachecki przyimek von sprzed nazwiska), Leander Engström (1886-1927 – portrecista i pejzażysta).
W malarstwie współczesnym wyłania się pełnia najnowszych tendencji, a szczególnie abstrakcjonizm (Olle Baertling 911-1981, Torsten Renqvist 1924-2007, Torsten Andersson trwał w latach 1926-2009 znany z malowania i rysowania i in.) oraz surrealizm (Erik Olson 19O1-1986 – uprawiał oniryczną, ponad realistyczną grafikę.
W rzeźbie 1 połowy XX w. wyodrębnia się twórczość Carla Millesa (projekty monumentalne), Brora Hjortha (1894-1968), Brora Marklunda (1907-1977) i pozostali. Ukształtowania bezprzedmiotowe tworzą m.in. Arne Jones (1914-1976) i rzeźbiarz, ilustrator, aktor Berto Marklund urodzony 1931 w Malmberget. Dorodny poziom daje wyraz sztuka użytkowa.
BRAZYLIJSKA SZTUKA. W odróżnieniu do prekolumbijskich kultur Meksyku i krajów andyjskich (sztuka meksykańska, peruwiańska, prekolumbijska) szczepy indiańskie władające terytorium obecnej Brazylii nie wygenerowały indywidualnych, wyżej zaawansowanych form artystycznych.
W gruncie rzeczy można tu uprzywilejować trzy kręgi etniczne. Pierwszy to wykwintność orientalnych puszcz nad Amazonką ceramiczne wazy do przechowywania prochów zmarłych, naczynia zoo-i antropomorficzne następnie idole (posążki lub obrazy bóstw z drewna, kamienia, kości, gliny, srebra lub złota). Dalej to duże, szerokie i głębokie wazy z dekoracją malarską, ryte i malowane rysunki skalne o wymowie magicznej, monumenty nagrobne w formie ściętych, kamiennych piramidek. Drugą dostojnością centralnego płaskowyżu są trywialnie rzeźbione maczugi z kamienia naturalnego i ryty skalne. Trzecią kurtuazją regionu południowego są kamienne siekiery, ozdobne dyski i urny, banalna ceramika i wyobrażenia posiadających moc nadprzyrodzoną (bóstwa, bożki, półbogowie, herosy).
.
Portugalczycy, którzy zdobyli zarządzanie nad krajem w XVI w., przetransferowali do Brazylii klarowne formy artyzmu macierzystego (portugalska sztuka). U zarania wodziły prym budowle warowne, w perspektywie lat potężniała architektura religijna, scalona z misyjnym funkcjonowaniem zakonów i laickie budownictwo mieszkaniowe. Proste, spokojne profile kościołów z XVI/XVII w. odeszły w zapomnienie w XVII i XVIII w. na korzyść wzbogaconych patentów bryłowatych przestrzeni. Proporcjonalnie rozwinął się bogatszy o pokaźne dekoracje wystrój wnętrz inicjowany przez churrigueryzm (Pernambuco, Olinda, Salvador, Belém i miasta Rio de Janeiro oraz Recife – z katedrą z XVII wieku, barokowymi kościołami, fortem i XVIII-wiecznym pałacem gubernatorskim).
.
BRAZYLIA (República Federativa do Brasil, Federative Republic of Brazil) to największy kraj Ameryki Południowej; główna rzeka, Amazonka (Rio Amazonas), ma najbardziej rozległy system rzeczny na świecie. Pomimo problemów z wczesnych lat dziewięćdziesiątych XX w. z zadłużeniem i hiperinflacją bogate zasoby naturalne Brazylii stanowią potencjał ekonomiczny kraju, Brazylia – główne organizacje międzynarodowe: ALADI (Asociación Latinoamericana de Integración), CEPALC (La Commission économique pour l’Amérique latine et les Caraïbes), MFW (International Monetary Fund, IMF), ONZ (Organización de las Naciones Unidas), SELA (Sistema Económico Latinoamericano y del Caribe), WHO (World Health Organization)..
2. Oj drobny groszek drobny, bom go drobno siała, oj ładny mój Grzesiunio, bom takiego chciała.
Literat Janina Dziedziel – następstwo „Przyśpiewki weselne”.
W sierpniu 2015 r. na terenie Łęcznej czerwony kur zaatakował 64 razy.
Powiat łęczyński (województwo lubelskie).
Dziesiątki pożarów spowodowane suszą.
KP PSP zarejestrowała 82 groźne fakty.
W Łęcznej ujętej na Wyżynie Lubelskiej płonęły:
ścierniska po żniwach z kłującymi łodygi zbóż,
zboże na pniu (jeszcze nieścięte i niezebrane),
suche trawy,
ściółki w lesie,
maszyny rolnicze (prasa do słomy, kombajn),
budynki gospodarcze.
parki krajobrazowe województwa lubelskiego:
Chełmski Park Krajobrazowy,
Kazimierski Park Krajobrazowy,
Kozłowiecki Park Krajobrazowy,
Krasnobrodzki Park Krajobrazowy,
Krzczonowski Park Krajobrazowy,
Nadwieprzański Park Krajobrazowy,
Park Krajobrazowy Lasy Janowskie,
Park Krajobrazowy Podlaski Przełom Bugu,
Park Krajobrazowy Pojezierze Łęczyńskie,
Park Krajobrazowy Puszczy Solskiej,
Poleski Park Krajobrazowy,
Południoworoztoczański Park Krajobrazowy,
Skierbieszowski Park Krajobrazowy,
Sobiborski Park Krajobrazowy,
Strzelecki Park Krajobrazowy,
Szczebrzeszyński Park Krajobrazowy,
Wrzelowiecki Park Krajobrazowy.
Łęczna.
19 sierpnia 2015 r. w m. Popławy gm. Milejów doszło do pożaru ścierniska.
Gmina Milejów (województwo lubelskie).
Podczas panującej suszy oraz wiejącego wiatru zapaliło się ściernisko na obszarze ok. 3 ha.
W jednym z gospodarstw pożar swoim zasięgiem objął stodołę.
Walka z ogniem toczyła się ponad 9 godzin. Przy gaszeniu płomieni współdziałało w sumie 12 zastępów straży pożarnej:
zastępy z KP PSP w Łęcznej i KP PSP w Świdniku, OSP Milejów, OSP Łańcuchów, OSP Starościce oraz zastępy OSP powiatu świdnickiego.
Ponadto z żarem bój toczyło 66 ratowników, pogotowie energetyczne i policja.
parki narodowe na ziemi lubelskiej:
Poleski Park Narodowy,
Roztoczański Park Narodowy.
Popławy.