Hera materia nakierowanie wskazuje ustanawia ogół słów na wersalik H

Sympatycy i Przyjaciele z całego serca dziękujemy Państwu za odwiedziny witryny

Muzeum Miniaturowej Sztuki Profesjonalnej Henryk Jan Dominiak

ul. Żwakowska 8/66 w mieście Tychy,

które od północy stykają się z Katowicami, od wschodu z Lędzinami i Bieruniem, od południa ze Świerczyńcem i Kobiórem, od zachodu przylegają do Wyr i Mikołowa

Hera materia

definicja — H — 11, E — 7, R — 23, A — 1 kroju pisma etnicznego skorowidzu: A Ą C Ć D E Ę F G H I J K L Ł M N Ń O Ó P R Ś T U W Y Z Ź Ż

Hera materia nakierowanie wskazuje ustanawia ogół słów na wersalik H.

.

RYS124 – JAK LAŁA HUSARIA 2015 Wojtek (Wojciech) Łuka – wymiar: 2,71 cm x 4,10 cm.

.

• Strona główna • BIP1 • Karta Dużej Rodziny • Regulamin • Kolekcja • Laury • Falerystyka • Heraldyka • Symbolika • Emblematyka • Rzeźba • Ceramika • Broń biała • Słownik pojęć • Malarstwo • Rysunek • Grafika • WYSTAWY • Św. Jan Bosko • .

.

Hera materia nakierowanie wskazuje ustanawia ogół słów na wersalik H He

HERA, Héra, rzym. Junona, mit. gr. bóstwo przedhelleńskie, o nieznanym imieniu i kompetencjach. U Greków – Hera [’pani’], Bogini małżeństwa, wierności małżeńskiej, a zwłaszcza zamężnych kobiet. Opiekunka położnic i niemowląt. Według Hezjoda córka Kronosa i Rei. Siostra i małżonka Zeusa. Ich „święte gody” w niektórych miastach obchodzono bardzo uroczyście na wiosnę. Ze związku Hery z Zeusem pochodzili: Ares, Hefajstos, Ejletyja i Hebe. Hera uchodziła za dumną, upartą, zazdrosną i mściwą. Szczególnie odczuwały to jej rywalki i ich potomstwo (m.in. – Io, Latona, Semele, Dionizos, Herakles). Obrażona na Parysa za nieprzyznanie jej „złotego jabłka” (- Eris), prześladowała Trojan, a po zburzeniu Troi – Eneasza. Szczególnej czci doznawała w Argos (skąd prawdopodobnie kult jej rozpowszechnił się w całej Grecji), Sparcie i na Samos. Atrybutem jej były: paw, bocian. kukułka, owoc granatu (symbol miłości i płodności) i lilia. Ofiary składano z krowy lub kozy. W starożytności wizerunki Hery były dziełami najwybitniejszych artystów greckich.

.

HERAKLES, rzym. Herkules, mit. gr. najpopularniejszy heros gr. Według Hezjoda syn Zeusa i Aklmeny, żony – Amfitriona. Znienawidzony przez Herę i prześladowany przez nią przez nią w ciągu całego życia. Ona m.in. nasłała na paromiesięcznego Heraklesa 2 węże, które ów zadusił. W wieku dojrzałym dotknięty przez nią obłędem Herakles zamordował swych synów pochodzących z małżeństwa z Megarą. W ekspiacyjnej służbie u Eurysteusza dokonał 12 słynnych prac, podawanych najczęściej w następującym porządku:

1) zdusił lwa nemejskiego (- Nemea).

2) zabił – hydrą lernejską.

3) złowił łanię – kerynejską.

4) upolował dzika w górach Erymantu.

5) wypłoszył potworne ptaki z bagna stymfalijskiego.

6) oczyścił stajnie – Augiasza.

7) pokonał byka kreteńskiego.

8) uprowadził dzikie klacze – Diomedesa.

9) zdobył cudowny pas – Hipolity, królowej Amazonek.

10) uprowadził słynne woły – Geryona, a po drodze ustawił przy cieśninie łączącej M. Śródziemne z O. Atlantyckim 2 kolumny, zw. słupami Heraklesa (obecnie Gibraltar i Ceuta).

11) zdobył złote jabłka z ogrodu – Hesperyd.

12) uprowadził z Hadesu – Cerbera.

.

Z cyklem 12 prac łączyło się wiele epizodycznych wydarzeń, które cykl ten rozszerzały i modyfikowały w ciągu całej starożytności. Ze śmiercią Heraklesa wiąże się mit o jego małżeństwie z – Dejanirą i o miłości do branki Joli. Szata przesycona krwią Nessosa, przysłana mu przez żonę. wżarła się w jego ciało. Chcąc skrócić mękę Herakles spalił się na stosie wzniesionym na górze Ojte. Bogowie przenieśli go na Olimp i uczynili nieśmiertelnym. Tam otrzymał za żonę – Hebe, jako symbol młodości towarzyszącej wiecznej sławie. Kult Heraklesa, rozpowszechniony w całej Grecji, już prawdopodobnie w V w. p.n.e. przeszedł do Rzymu. W końcu IV w. jako Herkules Victor [’zwycięzca’] lub Invictus [’niezwyciężony’] stał się bogiem żołnierzy. Mit o Herkulesie od czasów starożytnych dostarczał tematów literaturze, filozofii, muzyce i sztuce.

.

Hera materia nakierowanie wskazuje ustanawia ogół słów na wersalik H Her

HERAKLIDZI, synowie i potomkowie – Heraklesa. Wsparci przez króla Myken, Eurysteusza, z Peloponezu, w trzecim pokoleniu (rzekomo w 80 lat po zburzeniu Troi) powrócili do kraju i dokonawszy jego podboju podzielili między naczelnych wodzów. Synom Arystodemosa – Eurystenesowi i Proklesowi, przypadła losem Sparta. Temenesowi – Argos, a Kresfontesowi – Mesenia. Mit był próbą hist. uzasadnienia najazdu – Dorów (podających się za potomków Heraklesa), nazywanego „powrotem Heraklidów”.

.

HERALDYCZNE BARWY, barwy (zwane też tynkturami) występujące na herbach. Przeniesione z chorągwi w okresie powstawania herbów (XII w.). Występowały 4 zasadnicze barwy heraldyczne: czerwona, błękitna, zielona, czarna. Stosowano także 2 metale – złoto i srebro, zastępowane często barwami żółtą i białą. Używano też – rzadziej – innych barw. W stosowaniu barw heraldycznych istniała zasada, aby nie nakładać barwy na barwę i metalu na metal. Jednak w heraldyce pol. od tej zasady czyniono liczne odstępstwa. Na zestawienie barw w herbach szlachty wpływały barwy godła państw. Dlatego w herbach pol. najczęściej występowały czerwień i srebro. Od XVII w. oznaczano barwy także graficznie (szrafirowano). Złoto – pole kropkowane, srebro – czyste, czerwień – kreski pionowe, błękit – poziome, zieleń – skośne z prawa na lewo, czerń – kratka.

.

HERALDYKA [niem.], nauka pomocnicza historii. Bada początki, rozwój, znaczenie prawne oraz zasady kształtowania plastycznego – herbów. Potocznie, aczkolwiek niesłusznie, mianem heraldyki obejmuje się także genealogię. Heraldyka zrodziła się z powstałej w XIII w. praktycznej potrzeby opisywania i rysowania herbów oraz czuwania nad ich poprawnością. Zasady tworzenia herbów oraz prawidła ich stylowej ornamentacji zwiemy sztuką heraldyczną. Badania nad powstaniem i rozwojem herbów oraz stosunkami prawnymi z tym związanymi tworzą wiedzę heraldyczną. Najstarszymi źródłami herbów są sporządzane przez – heroldów tzw. role herbowe (pierwsza znana z Anglii z 1244 r.) lub księgi turniejowe. W Polsce – obok pieczęci książęcych i szlacheckich, które od pocz. XIV w. noszą już znaki zgodne z ustalającymi się wtedy herbami – nagrobki kościelne, tablice erekcyjne. Również zworniki i zabytki barwne: polichromie ścienne, iluminacje w rękopisach, rysunki i opisy w herbarzach zagr. Do źródeł opisanych należy poważna ilość zapisek sądowych, powstających do końca XIV w. w związku z zarzutami nieszlachectwa (naganami), oraz J. Długosza Insignia seu clenodia incliti Regni Poloniae z 2 poł. XV w. Heraldykę uprawiano już w XVII i XVIII w. (wykłady heraldyki na uniwersytetach niem.). Jednak początek jej nauk. traktowania przyniosła dopiero poł. XIX w.

.

hera materia Herb

HERBARZ, dzieło zawierające rysunki lub opisy herbów, informacje o ich pochodzeniu i wyliczenie pieczętujących się nim rodów. Pierwszymi herbarzami były prowadzone od XIII w. przez – heroldów tzw. role herbowe lub księgi turniejowe.

.

Hera materia nakierowanie wskazuje ustanawia ogół słów na wersalik H Herm

HERMES, rzym. Merkury, mit. gr. arkadyjski bóg dróg i podróżnych (kupców). Czczony pierwotnie w usypiskach kamieni lub słupach kamiennych (- herma). Wzmacniały one szlaki komunikacyjne. Umieszczane przy nich emblematy falliczne świadczą, że Hermes był również bóstwem płodności (i bogactwa). Znalazło to wyraz w jego kulcie jako opiekuna pasterzy i ich stad. Według później powstałego mitu – sprytny i przebiegły syn Zeusa i nimfy Mai. Był urodzony w grocie góry Kyllene (Arkadia), która stała się głównym miejscem jego kultu. W parę dni po urodzeniu miał mały Hermes skraść woły Apollinowi. Chcąc ułagodzić gniew boga, podarował mu lirę, sporządzoną własnoręcznie ze skorupy żółwia. Przypisywano mu poza tym wynalezienie m.in. syringi, pisma i liczb. Dzięki tym umiejętnościom stał się Hermes bogiem wynalazców, poetów i złodziei. Z patronatem nad drogami łączył funkcję zaufanego posłańca bogów (gł. Zeusa). Był również przewodnikiem dusz do państwa zmarłych. Z przyczyn mniej zrozumiałych widziano w nim opiekuna młodzieży ćwiczącej w palestrach i gymnazjonach. Przedstawiano go zwykle jako młodzieńczego herolda bogów w kapeluszu podróżnym o szerokich kresach. Na stopach nosił uskrzydlone sandały, a w ręku kerykejon. Występował również jako postać „dobrego pasterza” z owieczką na ramionach. Był przedstawiany w antycznej rzeźbie (Hermes z małym Dionizosem, Odpoczywający Hermes) oraz licznych reliefach i malowidłach wazowych.

.

Hera materia nakierowanie wskazuje ustanawia ogół słów na wersalik H Herod

HERODY, etnogr. – szopka.

.

Hera materia nakierowanie wskazuje ustanawia ogół słów na wersalik H Herol

HEROLD [niem.], na dworze panującego do końca XII w. członek służby porządkowej i wywoływacz, gł. podczas turniejów i ceremonii dworskich. Nazwa „herold” weszła w użycie dopiero od poł. XIV w. Wówczas zakres obowiązków herolda objął również czuwanie nad poprawnością herbów używanych w tych okolicznościach. Stali się oni znawcami genealogii szlacheckich. Instytucja herolda nabrała autorytetu prawnego. W XV w. należała do nich jurysdykcja w sprawach obyczajów rycerskich, a w części i nobilitacje. Ubiory heroldów w kształcie dalmatyk były bogato zdobione motywami heraldycznymi. Od XVI w. urząd herolda zaczął zanikać, a heroldzi pozostali tylko gdzieniegdzie jako urzędnicy heraldyczni. Dzielili się na 3 klasy: królów herbowych, heroldów i persewantów (pomocników).

.

Hera materia nakierowanie wskazuje ustanawia ogół słów na wersalik H Hero

HEROS, mit. gr. półbóg, bohater odznaczający się niezwykłymi przymiotami. Dzięki nim zaliczony w poczet bóstw. Także naczelna postać eposu lub tragedii.

.

hera materia Hes

HESTIA, Hestiá, mit. gr. bogini ogniska. Czczona pierwotnie jako bóstwo bezpostaciowe. Opiekowała się szczególnie ogniskiem domowym jako ośrodkiem życia rodzinnego. Od czasów Hezjoda uważana za pierworodną córkę Kronosa i Rei. Jedno z 12 głównych bóstw olimpijskich. Jej pierwszej składano ofiary i pierwszą wzywano w przysięgach. Czczoną ją również jako opiekunkę ogniska gminnego lub państwowego. Przykładowo w Atenach w Prytanejonie. Wspólne dla całej Grecji było ognisko w Delfach. W Rzymie odpowiadała jej Westa.

.

hera materia Hete

HETERY [gr. hetaíra ’towarzyszka’], w staroż. Grecji eufemistyczna nazwa kobiet lekkich obyczajów, zw. zwykle pórne. Hetery często uprawiały również muzykę (fletnistki, gitarzystki) i taniec. Jedne z nich mieszkały w domach publicznych (pornejonach). Inne żyły samodzielnie, nieraz bardzo niezależne, a nawet zamożne. Nierzadko odznaczały się wybitną urodą, nieprzeciętną inteligencją i wykształceniem. Szczególnie znane były z heter Ateny i Korynt (stąd „córy Koryntu”), w którym część z nich była zatrudniona w świątyni Afrodyty. W IV w p.n.e.weszły do literatury jako bohaterki nowej komedii attyckiej i lżejszych utworów lit., np. Rozmów heter i Listów heter.

.

hera materia Hetm

HETMAN [czes. < niem.], tytuł najwyższego dowódcy w Polsce i na Litwie od XV w. do rozbiorów. Hetman stał na czele wszystkich sił zaciężnych. Nie podlegało mu – pospolite ruszenie. Prawa i obowiązki hetmana po raz pierwszy określono w akcie nominacyjnym Jana Tarnowskiego (1527). Hetman miał całkowitą władzę nad wojskiem. Prawo wydawania rozkazów. Lustrowania oddziałów. Sądzenia i karania wszystkich przestępstw popełnionych w wojsku (w czasie wojny nawet prawo karania śmiercią) itp. Hetmani wydawali przepisy dla wojska, zw. artykułami hetmańskimi. Hetmana powoływano zwykle na czas trwania działań wojennych. Stały urząd hetmana wielkiego koronnego datuje się od 1505 r., a litew. nieco wcześniej. Od 1581 r. urząd hetmana był dożywotni. Hetman był nieusuwalny, mianowany jedynie przez króla. Pierwotnie Korona i Litwa miały po jednym hetmanie (hetman koronny i hetman litewski). Od XVI w. po dwóch (hetman wielki i hetman polny – zastępca hetmana wielkiego). Przejściowo istniał również przy dworze król. urząd hetmana nadwornego. Utworzenie w 1776 r. Departamentu Wojskowego Rady Nieustającej ograniczyło władzę hetmana. 1828.

.

Hera materia nakierowanie wskazuje ustanawia ogół słów na wersalik H treść lansowana

• Henryk Jan Dominiak • Biuro Rachunkowe STOKŁOSA • PAKT UMOWA • interesujące • BAHA • CHIL • DAMA • FAGAS • Homo slogan • Grażyna Dominiak Tychy Polska • Pszczyna miasto w Polsce historia i teraźniejszość • Ulica generała Władysława Sikorskiego w Tychach • Ulica Generała Jana Henryka Dąbrowskiego w Tychach • Ulica Główna w Tychach • Formy do gliny modelarskiej Henryk Jan Dominiak • Transport Spedycja MASS-TRANS • Świerczyniec w województwie śląskim • Henryk Jan Dominiak PLAMA • 25 Lecie • dominiak ah • .

.

Hera materia nakierowanie wskazuje ustanawia ogół słów na wersalik H – kategoria:

1904.1920. 16 kwietnia 2020. Od A do Z. Ramy Starykoń. Socjolekt na miniaturę H. Słownik encyklopedyczny.

.