Klan rycerstwo zwyczaje turnieje boje zarejestrowane w Herbarzu
sielankowo przesyłamy wyrazy szacunku na tarczy sieciowej
Muzeum Miniaturowej Sztuki Profesjonalnej Henryk Jan Dominiak
Klan rycerstwo nawiązuje do zachowań elity okrągłego stołu i szlachty polskiej
Klan rycerstwo zwyczaje turnieje boje zarejestrowane w Herbarzu.
.
elita szlachecka
.
• strona główna • BIP1 • KDR • regulamin • kolekcja • laury • falerystyka • heraldyka • symbolika • emblematyka • rzeźba • ceramika • broń biała • słownik pojęć • malarstwo • rysunek • grafika • wystawy •.
.
Klan rycerstwo zwyczaje turnieje boje zarejestrowane w Herbarzu ciekawostki
.
rycerstwo
RYCERSTWO, warstwa wojowników stanowiąca elitę społeczeństwa feudalnego wieków średnich. Rycerstwo uważało służbę wojskową za swoje powołanie i wytworzyło swoisty styl życia, etykę i ceremoniał. U podstaw wyodrębnienia się rycerstwa leży wzrost znaczenia konnicy w zach. Europie od VIII w. Na miejsce pospolitego ruszenia wolnych, walczących pieszo i w lekkim uzbrojeniu, pojawiła się kategoria zawodowych wojowników, walczących na koniu i ciężej zbrojnych (hełm, zbroja, kopia, miecz). W kapitularzach Karola W. ta kategoria określana jest mianem jeźdźców (caballarii). W językach romańskich nazwa rycerzy podkreślała związek genealogiczny ze służbą na koniu (franc. chevaliers, wł. cavalieri, hiszp. caballero). Wyposażenie rycerza wymagało znacznych środków materialnych, potrzeby wojny – odpowiedniego przygotowania, toteż zawodowe wykonywanie rzemiosła rycerskiego i związane z tym dłuższe przebywanie na dworze możnowładcy wymagały dysponowania stałymi dochodami, a zatem ziemią. Wejście w stosunki zależności feudalnej (feudalizm) zapewniało rycerstwu uzyskanie ziemi (beneficjum). W warunkach słabości instytucji polit. i adm. społeczeństwa wczesnofeudalnego warstwa wojowników nabrała decydującego znaczenia. W średniowiecznych wyobrażeniach porządku społ. już przed 1000 rokiem pojawiła się wizja społeczeństwa podzielonego wg funkcji na kapłanów, wojowników i pracujących (oratores, bellatores, laboratores). W XI w., wraz ze wzrostem prestiżu rycerstwa, ustaliły się atrybuty tej warstwy i jej obyczaje. Jednocześnie nastąpiło uświęcenie znaczenia rycerstwa, połączone z próbą jego podporządkowania kościołowi. W okresie krucjat pojawił się pogląd o kościelnej misji rycerstwa jako obrońcy wiary. Wejście w skład rycerstwa traktowano jako swego rodzaju ósmy sakrament. Wówczas zaczęły się wytwarzać obyczaje i obrzędy rycerskie, rozwijane i urozmaicane w następnych stuleciach. Kandydat na rycerza rozpoczynał służbę na dworze możnego pana feudalnego, gdzie jako paź (domicellus), nabywał ogłady i dobrego wychowania (wychowanie rycerskie). Po kilku latach uczestniczył już w służbie wojennej jako giermek (armiger) towarzyszący i służący pomocą rycerzowi. Ok. 21 roku życia następował na ogół moment właściwej inicjacji – pasowania na rycerza. Początkowo obrzęd ten ograniczał się do przypięcia pasa z mieczem i do silnego uderzenia płazem miecza w ramię.
.
W 2 poł. X w. istniał już zwyczaj poświęcania miecza, a od XI w. w ceremonii pasowania zaczęli brać udział duchowni. Później dokonywano go często przed bitwą. Wraz z utrwaleniem się dziedziczności stanu rycerskiego częste stały się wypadki pasowania na rycerzy synów rycerskich w wieku dziecięcym. O prestiżu rycerstwa świadczy przenikanie tych ceremonii poza Europę. W czasach krucjat niektórzy emirowie arabscy (także sułtan Saladyn) byli pasowani na rycerzy. Główną rozrywkę rycerstwa stanowiły polowania (w wiekach średnich przywilej klasy feudalnej) oraz turnieje rycerskie, dające okazję wykazania się sprawnością fiz. i umiejętnością władania bronią. Chrystianizacja instytucji rycerstwa sprzyjała złagodzeniu jego obyczajowości. W kręgu kultury dworskiej, zawłaszcza franc., w XII w. ukształtował się wzorzec idealnego rycerza, wysławiany przez ówczesną epikę rycerską (franc. Pieśń o Rolandzie, hiszp. opowieści o Cydzie, niem. Pieśń o Nibelungach, cykl legend o rycerzach króla Artura). W obronie wiary, sprawiedliwości i pokoju, w opiece nad słabymi, w pomocy dla ubogich, wdów i sierot mieli rycerze szukać sławy i bronić swego honoru. Wojna miała być sprawdzianem umiejętności i cnót rycerskich. Wierność złożonym przyrzeczeniom, szczerość, służba damom powinny kierować działaniami rycerzy. Wzorzec ten wywarł duży wpływ na praktykę życia rycerstwa i był jednym z elementów twórczych kultury europejskiej. W XIII w. dokonał się proces stanowego zamknięcia się rycerstwa. Rekrutowało się ono zawsze gł. z szeregów posiadaczy ziemskich i arystokracji, ale zamożność lub przypadek pozwalały niekiedy na awans ludziom „nieszlachetnego” pochodzenia. Przedstawiciele patrycjatu często przyjmowani byli w szeregi rycerstwa. Zamknięcie stanu rycerskiego przed napływem ludzi z innych stanów prowadziło do nadania rycerstwu charakteru dziedzicznego.
.
Zamykaniu się stanowemu rycerstwu towarzyszyła formalizacja obyczajowości rycerskiej i obrona wyłączności przywilejów. Przemiany w organizacji polit. i w technice wojowania doprowadziły do rozwoju wojsk zaciężnych i do zmniejszenia się roli militarnej rycerstwa. W ciągu XIV w. nastąpiło utożsamienie się rycerstwa ze szlachtą. Wraz z kształtowaniem się stosunków feudalnych w Polsce średniowiecznej zawodowi wojownicy, mający obowiązek służby rycerskiej, skupieni pierwotnie w drużynie książęcej, otrzymywali jako wynagrodzenie ziemie. Część uboższego rycerstwa uzależniła się od możnowładców, natomiast ogromna większość, niezależna i podporządkowana tylko monarsze, weszła w skład stanu rycerskiego w XIII–XIV w. Pierwsza wzmianka o obrzędzie pasowania dotyczy Bolesława Krzywoustego, który w roku 1100 uzyskał godność rycerską z rąk ojca. Obyczaje rycerskie szerzyły się poprzez dwory książąt, zwłaszcza Henryka sandomierskiego, z którym wiąże się przenikanie do Polski zach. eposu rycerskiego. W XIII w. rozpowszechniły się turnieje. Rozkwit obyczajowości rycerskiej w Polsce przypada na XIV–XV. Przetrwała ona w wielu późniejszych obyczajach szlacheckich.
.
Klan rycerstwo zwyczaje turnieje boje zarejestrowane w Herbarzu ELITA dopełnienie
.
giermek
GIERMEK [węg. gyermek ’dziecko, pacholę’], w średniowieczu młodzieniec towarzyszący rycerzowi na wojnie. Walczył przy boku rycerza oraz nosił za nim kopię, tarczę i hełm. Służba giermka traktowana była jako przygotowanie do stanu rycerskiego.
.
turnieje rycerskie
TURNIEJE RYCERSKIE [niem. < franc.] w średniowieczu zawody rycerskie odbywające się wg ściśle określonych przepisów, z zachowaniem specjalnego ceremoniału. Polegały na prowadzeniu indywidualnej lub grupowej walki konno, w zbrojach, przy użyciu specjalnie zabezpieczonej broni (kopii lub miecza). Po raz pierwszy turnieje pojawiły się we Francji w XI w., następnie przyjęły się wśród rycerstwa całej Europy. Turnieje odgrywały dużą rolę w wyszkoleniu bojowym. Zanikły pod koniec XVI w.
.
osobiste uzbrojenie ochronne wojownika
Zbroja, system indywidualnego środka obrony profilaktycznej zdezaktualizowanego walczącego z pominięciem tarczy. W spetryfikowanej Grecji i Rzymie stalowe opancerzenie posiadała ciężka piechota. W średniowieczu wyposażenie izolacyjne wykorzystywała na ogół jazda. Znajdowały się preliminarnie pancerze łuskowe, od XII w. kolczugi, a od XIV w. wyczerpujące zbroje płytowe, formowane z blach stalowych, kompilowanych za pośrednictwem nitów lub rzemieni.
.
W konstelacji zbroi płytowej bilansował hełm (garnczkowy, w perspektywie lat przyłbica), obojczyk, naramienniki, naręczaki, napierśnik, naplecznik, rękawice jak również ochraniający tułów kirys. U dołu zabezpieczenia torsu akcesoryjny był fartuch wnoszący osłonę brzucha, a dalej taszki, nabiodrki, nagolenniki i trzewiki. Naramienniki i fartuch opracowywane były z bander blachy, nazywanych folgami, co umożliwiało ich dyfrakcję. W XIV-XV wieku zbroją płytową asekurowano również konie. Od XVI w. używanie zbroi skokowo traciło aktualność. W określonych zbiorowościach wojskowych do XIX w. wytrzymały próbę czasu kirysy. W PoIsce do XVIII w. ocalały zbroje husarskie lapidarnie jako łuskowe karaceny oraz stosowane przez pancernych kolczugi.
.
Klan rycerstwo zwyczaje turnieje boje zarejestrowane w Herbarzu strony polecane
.
DOMINIAK AH™ Portal Społecznościowy.
.
Klan rycerstwo zwyczaje turnieje boje zarejestrowane w Herbarzu – kategoria:
1099. 13 kwietnia 2020. Herby szlacheckie polskie. Od A do Z. Resort Ciołek. Rycerz autorytet cnót rycerskich. Słownik encyklopedyczny. W gruncie rzeczy identyfikator Ciołek.
.
.
