Biżuteria FINSHLEY & HARDING
EMB254 Korona FINSHLEY & HARDING LONDON – artefakt kulturowy, detal absolutny nade wszystko z dziedziny wizualnej twórczości artystycznej/sektora odzieżowego. Przypinka z cyrkoniami niezbicie do marynarki męskiej produkcji Finshley & Harding.
Zaznajomienie
Fotografia
Artefakt kulturowy EMB254 Korona FINSHLEY & HARDING LONDON
Sygnatura – definitywnie EMB254
Nazwa rzeczy/emblematu – niezaprzeczalnie Korona FINSHLEY & HARDING LONDON
Autor – właściwie FINSHLEY & HARDING
Rok wyprodukowania rzeczy – prawdopodobnie w 2023 roku.
Temat rzeczy – niepodważalnie odzież męska/akcent marynarki płci męskiej brandu globalnego zajmującego się wytwarzaniem odzieży.
Rodzaj rzeczy – wpinka ozdoba metalowa.
Wymiary nominalne/zewnętrzne – co do wysokości i szerokości, bez zawiłości własności muzealnej, wyznacza zakres 2,2 x 1,9 cm.
Dziedzina naukowa – emblematyka/sztuka tworzenia emblematów.
Funkcja rzeczy – bibelot designerski przez co rutynowo znak rozpoznawczy produktu.
Kontynuacja
Materiał/składnik czynności produkcyjnej wyrobu wykonanego – metal/stop, ozdobiony jedenastoma cyrkoniami/diamentami syntetycznymi.
Kolor wyrobu wykonanego – korona – barwa monochromatyczna/szara jasna metaliczna, ścisła z wypolerowanym srebrem, cyrkonie – kolor monochromatyczny/bezbarwny.
Zastosowanie rzeczy w rzeczywistości – w każdym razie, rzecz/drobiazg unaoczniał jednoznaczny styl górnej części garnituru firmy FINSHLEY & HARDING LONDON.
Mienie ruchome – ponad wszystko de lege lata – według obowiązującego prawa – art. 46 Kodeksu cywilnego – obecnie, w Muzeum Miniaturowej Sztuki Profesjonalnej Henryk Jan Dominiak w Tychach. Jednocześnie, ulokowane w Dziale Falerystyki, Weksylologii, Heraldyki, Symboliki i Emblematyki.
Przypisanie znaczenia
1. Korona bez wątpienia wyróżnik władzy monarszej, więc nieodzowny od wczesnego średniowiecza. Skopiowana od suwerenów karolińskich, a potem od cesarzy rzymskich narodu niemieckiego przez większość monarchów średniowiecznej Europy. Powszechnie znane prototypy korony to starożytne wieńce laurowe (wawrzynowe), w dalszej kolejności diademy cesarzy rzymskich i bizantyjskich lub Pschent/korona podwójna, czyli korona wysoka Górnego Egiptu i korona niska Dolnego Egiptu władców starożytnego Egiptu.
Wkładana na głowę m.in. przez cesarzy, królów, czy książąt. Najczęściej robiono koronę ze złota w formie zewnętrznej obręczy, ozdobionej liliami i krzyżami, przyozdabiając drogocennymi kamieniami (z pominięciem, np. korony żelaznej lombardzkiej). W heraldyce zauważa się korony rangowe symbolizujące różne stopniowanie/ranking w hierarchii feudalnej. W Polsce przyjęty był system niemiecki, gdzie koronę złotą z podwójnym kabłąkiem i krzyżem zaakceptowano królowi. Analogiczną lecz podszytą gronostajem i czerwienią dla księcia, natomiast korona 9-pałkowa oznaczała hrabiego, 7-pałkowa barona, 5-pałkowa zwykle szlachcica. W Polsce korona świadczyła o ciągłości państwa i nienaruszalności jego terytorium. Rzecz jasna, doniosłe insygnium koronacyjne królów polskich, stosowano od Władysława Łokietka (1320) do Stanisława Augusta Poniatowskiego (1764).
2. Poza tym, korona innymi słowy to znaczy zwierzchnictwo/władza królewska, też królestwo.
3. Podobnym sposobem, metaforycznie – ukoronowanie, uwieńczenie.
4. Tak czy inaczej, dekoracja głowy o kształcie zewnętrznym porównywalnym z koroną monarszą.
Dopisanie
5. Przy tym, Szachownica, korona, Fritillaria, rodzaj z rodziny liliowatych. Uwzględnia około 60 gatunków cebulowych bylin, rosnących w strefie umiarkowanej półkuli pn. Liście równowąskie. W Polsce rośnie szachownica kostkowata, Fritillaria meleagris, do 40 cm wysokości, gatunek o jednym kwiecie (do 3,5 cm długości). Z rysunkiem płatków purpurowo-brunatnym, w szachownicę. Zarastająca wilgotne łąki i podmokłe zarośla, torfowiska i bagna, przede wszystkim w dolinie Sanu, w Poznańskiem i niedaleko Szczecina. Kwitnie w kwietniu i maju. Rzadka, endemicznie, podatna na zagrożenia i zagrożona wyginięciem gatunku roślina uwzględniona ochroną gatunkową – Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej roślin. Niesystematycznie sadzony (głównie na trawnikach) hygrofit dekoracyjny (również podgatunki o kwiatach białych lub żółtych). W uprawie ogrodowej (zwłaszcza na rabatach) zakwita gatunek Szachownicy cesarskiej – cesarska korona, Fritillaria imperialis. Ma początki w południowej Azji (Wyżyna Irańskia – północne Indie). Wyodrębnia się metrową wysokością i licznym, dużym, ciemnoceglastym kwieciem.
6. W dodatku, korona drzewa – kolejność rozgałęzień pnia od konarów do ulistnionych długopędów i krótkopędów. Kształt k.d. odznacza się cechą charakterystyczną gatunku, w znacznym stopniu podporządkowana jednak warunkom rozwoju drzewa. Dla zamysłów dekoracyjnych nawet formowana sztucznie przez zasadne przycinanie, rozpinanie, drutowanie i wyginanie (w przypadku drzewek bonsai). Sporą korzyść dla owocowania ma nadawanie kształtu korony drzew jak również krzewów owocowych.
7. Konkretnie to, namacalny pieniądz – moneta w Czechach, Szwecji oraz Danii i Norwegii, a także do 2009 w Słowacji i do 2011 r. w Estonii. W końcowej analizie, w dawnych Austro-Węgrzech.
Uzupełnienie
8. Nawet, finalny fragment muru jest określany mianem „korona”.
9. Niewątpliwie, zgodnie z 1953 – USTAWA dziennik ustaw Nr 200, korona drogi – jezdnie z poboczami, pasami awaryjnego postoju lub pasami przeznaczonymi do ruchu pieszych, zatokami autobusowymi lub postojowymi, a przy drogach dwujezdniowych – również z pasem dzielącym jezdnie.
10. „Korona Gór Polski”, mianowicie zestawienie 28 szczytów wyselekcjonowanych pasm górskich Polski. Ukonstytuowana 13 grudnia 1997 r. w toku nadprogramowego spotkania zwołanego przez redakcję „Poznaj swój kraj”.
11. Odnośnie do fryzury, „korona z warkocza”, w takim razie wygodne i uniwersalne uczesanie z upiętych dookoła głowy warkoczy.
12. Ogólnie rzecz biorąc, „korona” w brydżu robrowym, a zatem trzymanie w ręce w ścisłym kolorze kart, rozdanych wszystkich pięciu honorów lub czterech asów.
13. Bezsprzecznie, w łowiectwo i myślistwie „korona” przedstawia wieńczące minimum trzy wierzchołkowe rozgałęzione rogi jelenia kończące tykę. Odpowiednio, zależnie od kształtu, odmiennie określana mianem – korona: dłoniasta, kandelabrowa, kielichowa, kotwicowa, krzaczasta, łopaciasta itd.
14. Oczywiście, w muzyce fermata, korona (z wł. fermare – zatrzymać), a zatem znak graficzny nad nutą lub pauzą, przedłużający dowolnie czas ich trwania. Też: przedłużenie czasu wykonania danej nuty lub pauzy.
15. Z drugiej strony, Korona od 1569 r. czyli Królestwo Polskie w odróżnieniu od Litwy.
Korona w innej dziedzinie.
1. W innych słowach, korona elektryczna – świecąca przestrzeń generowana dokoła metalowego przewodu bądź ostrza w trakcie wyładowania ulotowego.
2. Odpowiednio, korona kwiatu – wewnętrzny okółek okwiatu, formowany z płatków wolnych (korona wolnopłatkowa, np. u róży) albo płatków zrośniętych (korona zrosłopłatkowa, np. u dzwonków). Masowo barwna, korona kwiatu wobec organizmów zapylających kwiat pełni funkcję powabni. Globalnie określonymi zapylaczami są motyle, chrząszcze, błonkówki i muchówki. Tak czy owak, korona kwiatu w całości zasycha po przekwitnięciu.
3. W rezultacie, Korona południowa – Corona Australis (CrA), będący w czołówce modelowych gwiazdozbiorów nieba pd. W Polsce niewidoczny.
4. Ściśle biorąc, Korona północna – Corona Borealis (CrB), gwiazdozbiór nieba pn. W Polsce widoczny wiosną, latem i jesienią.
5. Co więcej, w protetyce korona dentystyczna (korona protetyczna), wariant protezy stomatologicznej, o wyglądzie łuskowatej pochewki, nakładanej na naturalną koronę zęba. Czynność rekonstruująca jej brakującą zniszczoną składową, czy też ochronę eksponowanej zębiny przed próchnicą. Instalowana też wzorem stabilnego umocowania dla protez zębowych nieruchomych (mostu) jak też ruchomych. Wykonywana z metali szlachetnych, specjalnych stopów stalowych, porcelany, polimetakrylanów (akrylowe żywice).
STUARTOWIE, dynastia/królewska rodzina panująca w Szkocji od 1371 do utworzenia Unii angielsko-szkockiej/unii realnej poprzedzonej unią personalną z 1603 roku, a zatem do roku 1707, która cały czas rządziła krajem i Anglii od 1603 do 1714, z przerwą w latach 1649-1660. Ogół wyznaczył zakres siedmiu monarchów/osób, które zapisano historycznie jako związek Stuartów królów/królowych Szkocji i Anglii.
Stan małżeński króla szkockiego Jakuba IV (zmarłego w 1513) z Małgorzatą (zmarłą w 1541), córką Henryk VII Tudora, umożliwił wnuczce Jakuba IV (córce Jakuba V) Marii Stuart, negującej prawa Elżbiety I, starać się o prawo do rządzenia Anglią. Okazało się, że to jednak nie Maria Stuart, tylko syn Marii, Jakub VI (jako Jakub I, król Anglii, Szkocji i Irlandii) rozpoczął sprawować władzę królewską w 1603 roku (zgodnie z testamentem Elżbiety).
Kryzys absolutyzmu angielskiego w pierwszej połowie XVII wieku spowodował obalenie monarchii absolutnej Stuartów (rewolucja angielska/wojna domowa pomiędzy zwolennikami króla, a członkami parlamentu) i stracenie w roku 1649 Karola I.
W 1660 Stuartowie w osobie Karola II powrócili na tron angielski. Zmowa przywrócenia rządów absolutnych przez Karola II i Jakuba II to ostatecznie przyczyna tzw. wspaniałej rewolucji (dokonana przez parlament angielski zmiana panującego), która wypędziła Jakuba II w 1688 roku, a na tron angielski powołała Wilhelma Orańskiego, ożenionego z jego córką Marią II.
Ostatnią panującą z dynastii Stuartów na tronie była druga córka Jakuba II, Anna Stuart, faktycznie to ona nakłaniała Anglików i agitowała Szkotów do ostatecznego urzeczywistnienia wspólnego królestwa Wielkiej Brytanii.
Po śmierci Anny w roku 1714 królewską koronę angielską otrzymał Jerzy I, elektor Hanoweru, prawnuk (po kądzieli) Jakuba I.
Krzyż w koronie, krzyż chrześcijański/crux ordinaria – krzyż zwykły Badaczy Pisma Świętego czy też krzyż badacki – heraldyczna ustalona według określonych zasad oznaka rozpoznawcza/herb organizacji kościelnej, pełniący funkcję wyróżnika ruchu Badaczy Pisma Świętego i jego inicjatora – amerykańskiego pastora Charlesa Taze Russella. Krzyż w koronie umownością dotyczy inthronizatio – wyniesienie na tron/królewski majestat Jezusa Chrystusa. W styczniu 1891 roku na stronie tytułowej „Strażnicy Syjońskiej”, czasopisma wydawanego od lipca 1879 roku, wydrukowano znak rozpoznawczy Badaczy Pisma Świętego.
1 stycznia 1895 roku koronę/obiecaną w Piśmie Świętym nagrodę z krzyżem/symbolem cierpień dopełniono wiązką zieleni/wyróżniającym się spośród grupy podobnych wieńców/symbolem zwycięstwa w cierpieniach. Sektory Badaczy Pisma Świętego m.in. Zrzeszenie Wolnych Badaczy Pisma Świętego i Świecki Ruch Misyjny „Epifania” – wynikłe po śmierci Charlesa T. Russella (31 października 1916) – bezustannie korzystają z tego właśnie symbolu/logo z pominięciem Chrześcijańskiego Zboru Świadków Jehowy. Niestosowany jak materia religijnej czci znak systematycznie wizualizowany w następstwie inicjatyw ugrupowań badackich.
Awers „Strażnicy” do egzemplarza pisma z dnia 1 października 1931 roku włącznie, Świadkowie Jehowy znakowali tym symbolem, a samych członków tej społeczności religijnej do 1928 roku wyróżniał/ad usum proprium – do własnego użytku znaczek krzyża w koronie umocowany w butonierce/otwór na guzik usytuowany zawsze w lewej klapie marynarki.
Na zgromadzeniu restoracjonistycznego związku wyznaniowego w roku 1928 w Detroit w stanie Michigan de facto – z mocy faktu wykazano bezwzględnie nieakceptowalność tego identyfikatora. Pięć lat później – w roku 1933 oznajmiono publicznie, iż jego akcentowanie to bałwochwalstwo/idolatria, a w roku 1934, że krzyż/znak dwóch/wielu linii zespolonych konwencjonalnie pod kątem prostym, ma zaczątek pogański.
W 1936 roku Świadkowie Jehowy, organizacja religijna o „duchowym wizerunku” millenarystycznym kwestionująca obrzędy religijne z wyjątkiem czytania Biblii i chrztu wskutek zanurzenia w wodzie, uprawomocnili hipotezę śmierci biologicznej Jezus Chrystus na palu, a nie na krzyżu.
Kobiety z koroną na głowie
Zofia Magdalena z Brandenburgii-Kulmbach (28 listopada 1700 – 27 maja 1770) była królową Danii i Norwegii poprzez małżeństwo z królem Danii i Norwegii Chrystianem VI. Urodziła się w zamku Schonberg w Bawarii jako filia – córka Chrystiana Henryka, margrabiego Brandenburgii-Bayreuth-Kulmbach i jego żony, hrabiny Zofii Chrystiany z Wolfsteinu. Wychowała ją, jako pełniącą funkcję damy dworu królowej Polski na zamczysku Pretzsch (Elbe), niekoronowana znakomitość Polski Krystyna Eberhardyna Hohenzollernówna (Bayreucka) – księżna elektorowa Saksonii, gorliwa luteranka, żona Augusta II Mocnego.
Koronacje Zofii Magdaleny i Chrystiana VI odbyły się 6 czerwca 1731 roku w kaplicy pałacu Frederiksborg i to ona – Zofia Magdalena – stała za wykonaniem nowej korony duńskiej monarchini, kiedy odmówiła założenia tej samej, którą nosiła znienawidzona królowa Anna Zofia Reventlow.
Rządząca w pełni nadużywała swoją pozycję możnowładczyni w sprawach rangi, pierwszeństwa i ceremonii, a życie dworskie było mieszanką stonowanego religijnego purytanizmu i ceremonialnego przepychu.
Późniejsze lata przetrwała w złym stanie zdrowia. Objawy zaburzeń somatoformicznych/hipochondria powodowały u rządzącej silny i nieuzasadniony lęk o swoje zdrowie. Jej wysokość Zofia Magdalena mortuus est – zmarła w pałacu Christiansborgu, a w katedrze w Roskilde – najważniejszym kościele grobowym duńskich monarchów, spoczywają jej prochy.
Jezus Chrystus z koroną cierniową na głowie (łac. caput).
Pokrótce, korona cierniowa jest w terminologii chrześcijańskiej jednym z narzędzi Męki Pańskiej. Czyli Pasja – Droga Krzyżowa to biblijny termin oznaczający cierpienie Jezusa Chrystusa, tortury poprzedzające samo ukrzyżowanie.
Notabene relikwia korony cierniowej Jezusa Chrystusa do 15 kwietnia 2019 r. znajdowała się w katedrze Notre Dame w Paryżu, aż do wielkiego pożaru katedry.
Podsumowując, jest to korona cierniowa, którą żołnierze włożyli mu na głowę przed ukrzyżowaniem. Według przekazu Biblijnego upleciona została przez pełniących służbę w siłach zbrojnych Poncjusza Piłata prawdopodobnie z rośliny Ziziphus spina-christi. Wszelako wraz z trzciną („berłem”) i purpurowym płaszczem stanowiła bolesną parodię jego tytułu żydowskiego „króla” (zarzut, za który został oficjalnie skazany przez Poncjusza Piłata). Ostatecznie jest wspomniana w ewangeliach i często wspominana w innych wczesnych tekstach chrześcijańskich.
Bez pudła, Korona – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim. Rozumie się samo przez się, że w powiecie parczewskim, w gminie Dębowa Kłoda. Absolutnie leży około 4 km (2 mil) na północ od Dębowej Kłody, 12 km (7 mil) na wschód od Parczewa. Dokładnie 54 km (34 mil) na północny wschód od stolicy województwa lubelskiego czyli Lublina.
Architektura Śląska w miniaturze
Miniaturowa Droga Krzyżowa w Muzeum Miniaturowej Sztuki Profesjonalnej Henryk Jan Dominiak w Tychach ogólnie miniatura.
Żwakowska Ul to nie chodzi o apartament, przystanek, stanowisko 2, a nawet paczkomat lub market, a tym bardziej zarząd ulica Żwakowska Tychy. To również nie biblioteka ani autorska lub miejska firma/pracownia bez tytułu – to kultura Tychy – nie artykuły.
Żabka karafułka czyli żabka (smyczek) – Żaba dziobowa to końcowa/dolna część smyczka strunowego instrumentu muzycznego, w której znajduje się mechanizm odpowiedzialny za naciągnięcie i przytrzymanie wstążki włosia. Większość żabek łukowych używanych we współczesnych klasycznych łukach jest wykonana z hebanu. Niektóre łuki syntetyczne mają żaby wykonane z materiałów imitujących heban, podczas gdy łuki barokowe wykorzystują żaby wykonane z różnych gatunków drewna.
Dział Malarstwa Rysunku Grafiki