200 lat Orderu Krzyża Virtuti Militari 1992
FAL67 200 lat Orderu Krzyża Virtuti Militari 1992 – artefakt kulturowy, nie schodząc z tematu faktycznie jest to ruchomość/mienie na dodatek z dziedziny sztuki wizualnej twórczości artystycznej/badań humanistyki/falerystyki – nauki pomocniczej historii, medal pamiątkowy/relief z metalu w barwie monochromatycznej srebrnej (srebro), wyprodukowany/odlany dla Wojska Polskiego jako honorowe wyróżnienie/upamiętnienie wydarzenia.
Opis medalu
Fotografia
Artefakt kulturowy FAL67 200 lat Orderu Krzyża Virtuti Militari 1992 – awers medalu
Fotografia
Artefakt kulturowy FAL67 200 lat Orderu Krzyża Virtuti Militari 1992 – rewers medalu
Sygnatura – FAL67
Nazwa rzeczy/medalu pamiątkowego – 200 lat Orderu Krzyża Virtuti Militari 1992
Autor –
Rok wyprodukowania rzeczy – 1992.
Temat rzeczy – medal pamiątkowy/uhonorowanie.
Rodzaj rzeczy – medal pamiątkowy.
Wymiary nominalne/zewnętrzne – oczywiście wysokości i szerokości majątku ruchomego Muzeum, wyznacza zakres 6,98 x 6,98 cm/Ø 69,8 mm.
Dziedzina naukowa – falerystyka.
Funkcja rzeczy – wyróżnienie/nagroda.
Materiał/składnik czynności produkcyjnej wyrobu wykonanego – metal biały/stop.
Kolor wyrobu wykonanego – barwa monochromatyczna/srebrna/metaliczny odcień koloru szarego.
Zastosowanie rzeczy w rzeczywistości – sposób nagradzania w przeszłości/w dobie obecnej eksponat/unikat.
Mienie ruchome – ultima ratio – argument ostateczny art. 46 Kodeksu cywilnego – w dobie obecnej w Muzeum Miniaturowej Sztuki Profesjonalnej Henryk Jan Dominiak w Tychach. Czyli, ulokowany w Dziale Falerystyki, Weksylologii, Heraldyki, Symboliki i Emblematyki.
Parametry – oryginał.
Rok przekazania – 2019.
Przekazujący – osoba fizyczna województwa śląskiego.
Opis awersu – Pierwszoplanowo na górze: Order Wojenny Virtuti Militari – najwyższe polskie odznaczenie wojenne. Pod nim w tle: czapka rogata z czaplim piórkiem, za nią 2 pistolety skałkowe, trąbka, przeplecione szable, karabiny z bagnetem, lufy armatnie i sztandary.
Napis w okręgu: 200 LAT ORDERU KRZYŻA VIRTUTI MILITARI 1992 TWO Zieleńce 18 VI 1792 A.P. Warsztat – relief wypuczony.
Opis rewersu – Na pierwszym planie portrety dwóch mężów stanu z odznaczeniami na piersi. Tekst w okręgu: KSIĄŻE JÓZEF PONIATOWSKI (prawa strona medalu) GEN. MAJOR TADEUSZ KOŚCIUSZKO (lewa strona medalu). Metoda wykonania – relief wypukły.
Słowo o Kościuszce Tadeuszu
Kościuszko Tadeusz Andrzej Bonawentura, był to piątek, jak go matka zrodziła 4 lutego (5 tydzień roku) 1746 na Białorusi we dworze, który został spopielony w 1942 roku za pośrednictwem radzieckich partyzantów (wyremontowany w 2004 roku). Dwór należał do folwarku Mereczowszczyzna (współcześnie półpustynny zaścianek) – (Wołyń – dystrykt starodawny w zlewisku górnego Bugu). Odszedł na wieki w niedzielę 5 października (40 tygodnia roku)1817 w Solurze (malownicza aglomeracja nad rzeką Aare w północno-zachodniej Szwajcarii). Inżynier wojskowy, generał, Najwyższy Naczelnik Sił Zbrojnych Narodowych w powstaniu 1794.
Rodzina
Wywodził się ze średniej szlachty – herbu Roch III. Jego ojcem był miecznik brzeski, pułkownik 3 Pułku Straży Przedniej Buławy Polnej Litewskiej – Ludwik Tadeusz Kościuszko. Matką natomiast Tekla z Ratomskich Kościuszkowa, a siostrą Anna Kościuszko-Siechnowicka h. Pierzchała (Roch III) i starszy brat Józef.
Losy Tadeusza Kościuszki
W okresie 1755-60 nauki pobierał u pijarów w Lubieszowie (ukraińskie osiedle typu miejskiego w obwodzie wołyńskim). W latach 1765-69 studiował w Szkole Rycerskiej w Warszawie, którą jako wyróżniający się spośród innych ukończył w stopniu kapitana. U schyłku roku 1769 skierowany został jako stypendysta królewski do Paryża, gdzie uwielokrotnił wiadomości m.in. w zakresie inżynierii wojskowej. Ponownie w kraju pojawił się 1774. Nieporozumienie z hetmanem polnym litewskim Józefem Sylwestrem Sosnowskim herbu Nałęcz, którego córkę pragnął poślubić, zmobilizowało go m.in. do pozostawienia kraju jesienią 1775.
Udał się wówczas do Ameryki Północnej w celu współuczestnictwa w walce o niepodległość Stanów Zjednoczonych. Mianowany w październiku 1775 pułkownikiem, następnie generałem brygady odznaczył się męstwem na polu walki przy oblężeniu hrabstwa Saratogi w stanie Nowy Jork (1777). W 1784 powrócił do kraju i ulokował w swym majątku Siechnowicze (gniazdo rodowe) osadzie na Białorusi w rejonie żabineckim obwodu brzeskiego. Reformy polityczne Sejmu Czteroletniego oraz zaawansowanie armii legalizowała jego wejście do służby wojskowej w szarży generała-majora. W czasie kampanii 1792 w obronie Konstytucji 3 maja jako generał lejtnant uczestniczył w walce w armii koronnej, po mistrzowsku realizując kooperację wielorakich rodzajów broni.
Wyakcentował się m.in. w charakterze dowódcy w bitwie pod Dubienką, która miała miejsce 18 lipca 1792 w czasie wojny polsko-rosyjskiej. Po akcesji ostatniego władcy Rzeczypospolitej Obojga Narodów króla Polski Stanisława Augusta (Stanisław Antoni Poniatowski herbu Ciołek) do konfederacji targowickiej podał się do dymisji. Tym dekretem nasilił bardziej moralny autorytet, jakim cieszył się w linii granicznej ojczystych stron i poza ich granicami. 26 sierpnia 1792 r. Narodowe Zgromadzenie Prawodawcze rewolucyjnej Francji wyróżniło go tytuł honorowego obywatela.
Na repatriacji w Saksonii (kraj związkowy w Niemczech) został prognozowany na nadchodzącego wodza powstania w Polsce. W początkach 1793 bezowocnie zabiegał o pomoc Francji dla walki wyzwoleńczej, która ma nastąpić. We wrześniu tegoż roku w okolicach grodu podwawelskiego zamanifestował swoje projekty reprezentantom spisku, uznając zaaranżowanie do powstania za niedostateczne. Żądał akceleracji organizacji spiskowej poza tym przyśpieszenia adwokatowania powstańczego w gronie szlachty i chłopów. Dopiero pod koniec lutego 1794 nakreślił moment przewrotu na marzec. 24 III 1794 został wyartykułowany w Krakowie Akt powstania, Kościuszko przejął funkcję naczelnika z jednoczesnym administrowaniem dyktatorskim.
Błyskotliwy autorytet moralny, deklasował innych generałów doświadczeniem, nieodwołalną wolą walki i intencją do oparcia powstania na zmaganiach zbrojnych całego narodu. Na przestrzeni trwania walki czynił użytek z nowych taktyk w zakresie synergii broni. Gimnastykował się rekompensując niezadowalające uzbrojenie i wyszkolenie armii powstańczej a nawet uwierzytelnił olbrzymie umiejętności w przedmiocie fortyfikacji polowych.
W piątek 4 kwietnia 1794 rozczłonkował czeredę rosyjską dowodzoną przez generała kawalerii armii rosyjskiej hrabiego Aleksandra Piotrowicza Tormasowa pod Racławicami, wyrażając pozwolenie przygotowania do kolejnych posunięć zbrojnych (m.in. pobór do wojska i instruktaż chłopów). Będąc inteligentnym politykiem doceniał obligatoryjność pozyskania dla wyewoluowania chłopów. We wtorek 6 V 1794 upowszechnił Uniwersał połaniecki (uniwersały Kościuszkowskie), który likwidował feudalizm personalny i minimalizował pańszczyznę.
Człowiek będący dysponentem miejsca w panteonie polskich bohaterów narodowych, dokładał starań w kierunku synchronicznego scementowania wszelkich odłamów polityczno-społecznych pod dewizą jedności w konfrontacji z prześladowcą zewnętrznym. Tym samym przyjmował nieufną postawę wobec jakobinów, a równolegle występował na przekór pełnomocnikom prawicy. Sterowały w przekonaniach Kościuszki teorie republikańskie. Po kompromitacji pod Maciejowicami został represjonowany i osadzony w twierdzy Petropawłowskiej w Petersburgu – rosyjskim mieście zlokalizowanym w delcie Newy nad Zatoką Fińską.
W listopadzie 1796 został uwolniony przez antecedentnego Cesarza Wszechrusi Pawła I Romanowa. Z końcem 1796 przekroczył granice Ameryki, a w lipcu 1798 pofatygował się do Paryża, tu został powitany z honorami przez najwyższą instancję francuską i emigrację polską. Asystowanie przy kreowaniu legionów polskich, dało oparcie w inauguracji w dniu 8 września 1799 legii naddunajskiej (polski mechanizm wojskowy zaprojektowany w Republice Batawskiej z dotychczasowej podstawowej jednostki w wojsku armii austriackiej). W 1799 integrował się z lewicą emigracyjną, partycypował w planowaniu w kraju Towarzystwa Republikanów Polskich (konspiracyjna polska organizacja wyzwoleńcza powstała 1 X 1798 w Warszawie). Po pozyskaniu panowania we Francji przez męża stanu, przywódcy politycznego i wojskowego Napoleona Bonapartego, Kościuszko kontestatorski jego totalizmowi ewolucyjnie formatował konsolidację z rządem francuskim.