Awangarda kierunek w sztuce XX wieku dyskredytujący dotychczasowe style
Awangarda – tworzy indywidualny świat, nie powtarza bezmyślnie rzeczywistości.
Awangarda kierunek w sztuce XX wieku dyskredytujący dotychczasowe style.
Awangarda [franc.]: 1) Precyzowanie tych aktywność nacechowanych artyzmem XX w., takich gdzie ultranowoczesna konstatacja toruje środek uniwersalny supernowoczesnym tendencjom i profiluje innowacyjne mierniki sądów estetycznych. 2) Hasło prądu literackiego, sportretowanego w równym stopniu tytułem Pierwsza Awangarda ewentualnie Awangarda Krakowska. Priorytet ten manifestowali pisarze, w głównej mierze poeci, zjednoczeni wokół czasopism „Zwrotnica” (1922-27 – pismo krakowskie) i „Linia” (1931-33 w Krakowie).
.
Awangarda kierunek w sztuce XX wieku dyskredytujący dotychczasowe style:
Pierwszoplanowe spekulacje artystyczne Awangardy odkryły wymowę w teorii poezji ujednoznacznionej przez Tadeusza Peipera (krytyk literacki, teoretyk poezji, eseista) w książkach Nowe usta (1925) i Tędy (1930). Na domiar tego preferencje kierunku symbolizowali w największym stopniu: Julian Przyboś (poeta, eseista i tłumacz), Jan Brzękowski (ps. Jan Bereta, Jan Jarmott) i Adam Ważyk (właściwie Adam Wagman). Natomiast w okresie „Linii” – Jalu Kurek (w Grodzie Kraka jako Franciszek Kurek), występujący także w charakterze snującego ogólne rozważania Awangardy. Oprócz przytoczonych czasopism awangardziści dystrybuowali serie książkowe – «Bibliotekę „Zwrotnicy”», «Książki „Linii”» i „a.r.”. Program „eleganckiego świata” konstytuował się w opozycji do wzorców postępowania poezji młodopolskiej i – mimo konkretnych praprzyczyn pandemicznych – do dyrektyw wysuwanych współcześnie przez ciało Skamandra.
.
Antagonizm ten, namacalny już w inauguracyjnych poglądach Awangardy (przychylność poezji do życia arcybanalnego i mowy w kolokwialnym ujęciu, ukazanie jednostki ludzkiej na tle progresywnej cywilizacji technicznej). Niespotykanie ostro zarysował się w z zakresie poetyki, w odniesieniu do języka poetyckiego i struktur wyrazu artystycznego. Awangarda prowadziła batalię z narracją w poezji, z patosem i sentymentalizmem. W intencji do osiągnięcia absolutnej finezyjności słowa wysuwała dekret zintelektualizowania poezji i oparcia jej na logicznych i racjonalnych argumentach. Integrowało się z tym pojmowanie metafory jako systemu skrótu językowego zależnego od odległych zdiagnozowaniach obrazowych i pojęciowych. Dodatkowo dyspozycja do „zdynamizowania” stylu w konsekwencji umocnienia go eliptycznymi (elipsa) układami składniowymi. Na koniec – przywiązywanie potężnej wagi do konstrukcyjnych cech dodatnich wiersza.
.
Tym rygoryzmem oponowała na dodatek Awangarda, niezależnie od miarodajnych zbieżności, „żywiołowym” zapędom futuryzmu i ekspresjonizmu. Poszczególne właściwości romantyki awangardowej intensywnie wywarły wpływ na inne nowatorskie procedury poetyckie 20-lecia międzywojennego, przybliżając się w spuściźnie poetów działających po 1930. Dokumentowane w świecie wileńskim (grupa czasopisma „Żagary”, Czesław Miłosz, Jerzy Zagórski, Aleksander Rymkiewicz i in.) i lubelskim (grupa Reflektor, Józef Czechowicz i in.). Zjawiska te zdarzają się niesystematycznie definiowane ustami krytyki terminem Druga Awangarda. Ruch melancholijny Awangarda jest aktualnie fenomenem już zamkniętym i przebrzmiałym.
.
W przeistoczonej jednak architektonice określone tendencje awangardowej poetyki są zachowywane za pomocą jej archaicznych pełnomocników (powojenna kreatywność marzycielska i sprzeciwiająca się J. Przybosia). Niekwestionowane sukcesy grupy elitarnej (np. rozplanowanie przebojowego wiersza wolnego, biegłość skrótów metaforycznych) oddziałują na zgodną z modą polską lirykę zarówno i tych twórców, którzy ujawniają odmienne popędy nostalgiczne.
.
.
Awangarda kierunek w sztuce XX wieku dyskredytujący dotychczasowe style – kategoria:
448. 499. 12 kwietnia 2020. Od A do Z. Problematyka Bogoria. Przejaw awansem symptomu literackiego A. Sztuka polska. Słownik encyklopedyczny. Z całą pewnością godło Bogoria.
.
.
