Grat antyki Tyski Jarmark Staroci Rzeczy Używanych Targowisko Stare Tychy

GRAT / ANTYK / JARMARK STAROCI I RZECZY UŻYWANYCH.

Grat antyki Tyski Jarmark Staroci Rzeczy Używanych Targowisko Stare Tychy, ul. Ks. Kapicy, godz. 9:00 – 14:00 w dniach:

Jarmarki odbywają się w ostatnią niedzielę miesiąca w godz. 9:00 – 13:00 – Targowisko Stare Tychy w dniach:

31 stycznia 2016 r.

28 lutego 2016 r.

03 kwietnia za 27 marca 2016 r.

24 kwietnia 2016 r.

29 maja 2016 r.

26 czerwca 2016 r.

31 lipca 2016 r.

28 sierpnia 2016 r.

25 września 2016 r.

30 października 2016 r.

27 listopada 2016 r.

.

Grat antyki Tyski Jarmark Staroci Rzeczy Używanych Targowisko Stare Tychy.

Więcej informacji: Inicjatywa Tyska.

Muzeum Miniaturowej Sztuki Profesjonalnej Henryk Jan Dominiak zaprasza na TYSKI JARMARK STAROCI I RZECZY UŻYWANYCH w TYCHACH.

JAK PORUSZAĆ SIĘ PO STRONIE MUZEUM.

.

CIEKAWOSTKI:

.

Grat antyki Tyski Jarmark Staroci Rzeczy Używanych Targowisko Stare Tychy AKWARELA.

AKWARELA [wł. < łac.]; 1) farba tzw. wodna, o spoiwie rozpuszczalnym w wodzie, przeważnie z gumy arabskiej często z dodatkiem miodu (farby miodowe), cukru lub gliceryny. Nadają one elastyczność i ułatwiają pobranie farby zwilżonym pędzlem, 2) technika malarska polegająca na stosowaniu farb akwarelowych na pergaminie, papierze, do miniatur na kości słoniowej oraz na jedwabiu w tradycyjnym malarstwie Dalekiego Wschodu i w Europie XVIII i XIX w., specjalnie do zdobienia wachlarzy. Akwarelą posługiwano się często przy szkicowaniu i wykonywaniu projektów obrazów. 3) obraz wielobarwny , malowany farbami akwarelowymi, lub jednobarwny , np. malowany tuszem, bistrem lub sepią, tzw. lawowany (→ lawowanie). Jako obrazy skończone akwarele zaczynają występować w epoce odrodzenia, rozpowszechniają się od XVIII w., szczególnie w malarstwie angielskim.

.

Grat antyki Tyski Jarmark Staroci Rzeczy Używanych Targowisko Stare Tychy AKWATINTA.

AKWATINTA, akwatynta [wł., ’woda barwiona’], technika graficzna wgłębna, kwasorytnicza. Zarysowaną płytę metalową, najczęściej miedzianą, pokrywa się mieszaniną alkoholu i pyłku żywicznego, następnie podgrzewa. Alkohol paruje, a pyłek przylega silnie do powierzchni. Przy pierwszym trawieniu kwas przenika między ziarenkami żywicy, nadając całości jednolity ton. Miejsca dostatecznie wytrawione pokrywa się werniksem i znowu poddaje się płytę trawieniu. Po ostatnim wytrawieniu oczyszczoną płytę pokrywa się farbą i wykonuje odbitki. Akwatinta przypomina rysunek tuszem lub sepią. Stosowana jest często w połączeniu z → akwafortą. Akwatinta wynaleziona została we Francji w 1768 r.

.

Grat antyki Tyski Jarmark Staroci Rzeczy Używanych Targowisko Stare Tychy AMULET.

AMULET [łac. amuletum], przedmiot, któremu przypisywano w społeczeństwach pierwotnych, w starożytności i w średniowieczu znaczenie magiczne. Wierzono, że ma moc zabezpieczającą przed niebezpieczeństwem i przynosi szczęście. Żartobliwą kontynuacją zwyczajów związanych z wiarą w amulety są dzisiejsze maskotki.

.

Grat antyki Tyski Jarmark Staroci Rzeczy Używanych Targowisko Stare Tychy ANTYK.

ANTYK [łac. antiquus ’dawny’]: 1) cywilizacja gr.-rzym., rozwijająca się na obszarze basenu Morza Śródziemnego od końca III tysiąclecia p.n.e. do upadku cesarstwa rzym. (V w. n.e.); 2) potocznie zabytek sztuki; termin nie obejmuje dzieł architektury.

bagnet, bierki, brony.

cymbałki, czapka.

donica, drzwiczki, dzbanek.

fujarka, flet, fotografia.

gar, garnek, grafika, guzik.

harmonijka ustna, homonto.

kamea, kielich, kordzik, kosa, krosna, kurtka, kusza.

lejce, lemiesz.

maśliczka, mebel, medal, miecz, miniatura, młot, młynek, moździerz, mundur.

obraz, obrazek, odznaka, order.

rapier, rycina, ryngraf, rysunek, rzeźba.

serwantka, serwis, sierp, świecznik (aplika).

szabla, szpada, sztylet.

żelazko.

.

Grat antyki Tyski Jarmark Staroci Rzeczy Używanych Targowisko Stare Tychy ANTYK synonimy:

barachło.

dziad, dezel, dziadyga.

fajans.

grat, grosz, gruchot.

klamot, klekot.

obdrapaniec.

pamiątka, pomnik kultury, próchno, przeżytek.

relikt, ruina, rupieć, rzęch.

starocie, staroć, szmelc, szpargał, śmieć.

trup.

wrak.

zabytek przeszłości, zabytek, złom.

czasy starożytne, kultura starożytna, starożytność, świat starożytny.

.

Grat antyki Tyski Jarmark Staroci Rzeczy Używanych Targowisko Stare Tychy ANTYKWARIAT.

ANTYKWARIAT [łac. antiquarius ’zajmujący się starożytnością’]. rodzaj przedsiębiorstwa handl., w którym przedmiotem handlu są różnego rodzaju dokumenty sztuki i kultury materialnej jak: obrazy, rzeźby, grafika, wyroby rzemiosła artyst., monety itp. Antykwariat księgarski, rodzaj księgarni lub dział w księgarni ogólnosortymentowej, prowadzący kupno i sprzedaż wydawnictw wyczerpanych w normalnym handlu księgarskim. Rodzaj antykwariatów księgarskich: 1) antykwariat naukowy, zajmuje się głównie dziełami o trwałej wartości nauk. i kulturalnej. Są to rękopisy, inkunabuły, stare druki, wydania bibliofilskie, pierwsze wydania najcenniejszych pisarzy dawnych i współczesnych. Także czasopisma, grafika, atlasy, mapy, nuty. 2) antykwariat współczesny, obejmuje swym działaniem książki wyczerpane i używane oraz resztki nakładów, jak również tzw. defekty. 3) antykwariat ogólny, najczęściej spotykany, łączy działalność antykwariatu naukowego i współczesnego.

.

BAZAR.

BAZAR [pers.], w miastach wschodnich targowisko, rynek, plac lub ulica z przyległymi sklepami, halami itp., w których koncentrował się cały miejscowy handel. W pd. Indiach i na Cejlonie nazwa pojedynczego sklepu lub straganu. Przeniesiona do Europy — nazwa bazar oznacza obecnie targowisko ze stałymi straganami, kramami, także dom towarowy lub sklep, najczęściej zajmujący cały budynek, przeznaczony do sprzedaży detalicznej.

.

Grat antyki Tyski Jarmark Staroci Rzeczy Używanych Targowisko Stare Tychy BIŻUTERIA drogocenności, klejnoty.

BIŻUTERIA [franc.], drobne wyroby złotnicze i jubilerskie (złotnictwo, jubilerstwo), używane jako ozdoby ciała i stroju. Wykonane przede wszystkim z materiałów cennych (szlachetne metale, drogie kamienie, kość słoniowa) i ozdobnych (masa perłowa itp.), zdobione różnorodnymi technikami (filigran, granulacja, emalia, szlifowanie kamieni) i odznaczające się zwykle artyst. wykonaniem. Biżuteria znana była we wszystkich epokach i środowiskach kulturalnych, które w różny sposób określały jej rolę społeczną i zasób podstawowych form. Punktem wyjścia była zwykle funkcja użytkowa przedmiotu, szczególnie wyraźna w wyrobach służących do dekoracji stroju (fibule, agrafy, klamry, guzy, szpile, brosze, pasy). W biżuterii stanowiącej ozdobę ciała (diademy, naszyjniki, łańcuchy, wisiory, medaliony, kolczyki, naramienniki, bransolety, pierścienie) przeważał czynnik dekoracyjny. Służyła ona często potrzebom kultu rel. (amulety, talizmany, relikwiarze), bywała stosowana jako oznaka władzy czy godności świeckiej i religijnej, przynależności klasowej i wreszcie jako zewnętrzne świadectwo bogactwa. Osobną karierę stanowiła biżuteria pamiątkowa (np. czarna biżuteria, noszona po upadku powstania styczniowego). Formy artystyczne biżuterii kształtowały się zgodnie z ogólnymi przemianami stylowymi, korzystając we właściwej sobie skali z repertuaru motywów ornamentalnych, środków wypowiedzi plast. i wątków tematycznych. Wzory dla biżuterii tworzyli niejednokrotnie wielcy artyści. W warunkach współczesnych zakres stosowania biżuterii ograniczył się w dużej mierze do stroju kobiecego i podporządkowany został wymogom mody, co stało się możliwe dzięki wprowadzeniu produkcji fabrycznej i tanich, efektownych materiałów dekoracyjnych. Obok masowych wyrobów tzw. biżuterii sztucznej (produkowanej zwłaszcza w Czechach, Słowacji i Francji), mającej znaczenie czysto dekoracyjne i obliczonej na stosunkowo krótki czas używania, rozwija się nadal biżuteria tradycyjna, wykonywana z kosztownych materiałów oraz biżuteria artystyczna, projektowana niejednokrotnie przez wybitnych plastyków współczesnych. Kolekcjonerstwo biżuterii, ze względu na jej walory plastyczne, rozpowszechniło się w Europie od czasów renesansu. Obecnie najcenniejsze zbiory biżuterii posiadają znane Muzea Europu i nie tylko.

.

MONETA.

MONETA [łac.]. metalowy znak pieniężny o określonym ciężarze, próbie, wymiarach i kształcie, opatrzony pieczęcią władzy państwowej. Moneta jest historycznym wytworem rozwoju wymiany towarowej czytaj dalej.

.

PISTOLET.

PISTOLET [franc.], broń palna o krótkiej lufie i kolbie do strzelania z ręki (bez oparcia). Wprowadzony jako uzbrojenie jazdy w XVI w. Był ładowany odprzodowo i noszony w olstrach przy siodle. W 1 poł. XIX w. został zastąpiony przez rewolwer, wrócił do użytku w ostatnich latach XIX w. jako broń samopowtarzalna o kalibrze 6,35-9 mm, ładowana odtylcowo, z magazynkiem umieszczonym w kolbie. Służy do strzelania na bliskie odległości (ok. 50 m). Pistolety: z zamkiem kołowym, kaliber 16,5 mm (1600); pistolet kapiszonowy, kal. 13,7 mm (1842); browning, kal. 9 mm (1903); parabellum. kal. 9 mm (1909); colt, kal. 11,43 mm (1911); TT (Tokariewa), kal. 7,62 (1930); vis, kal. 9 mm (1935).

.

SAKIEWKA.

SAKIEWKA, sakwa [ros., ukr.], woreczek na pieniądze, zwykle podłużny, zasuwany na dwa metalowe kółka. Sakiewki wykonywano z jedwabiu lub skóry, często robotą szmuklerską, haftowano nicią złotą lub perłami. Używane od średniowiecza, szczególnie rozpowszechniły się w XVIII i 1 poł. XIX w.

.

SAMOWAR.

SAMOWAR, rozpowszechnione dawniej, gł. w Rosji, urządzenie do przygotowywania napoju z herbaty. Podstawowymi częściami samowaru są: zbiornik na wodę, z blachy miedzianej, mosiężnej, czasem posrebrzanej (z bocznym kurkiem do spuszczania wrzątku) oraz umieszczona wewnątrz niego pionowa rura na węgiel drzewny (obecnie z ogrzewaniem elektr.). Rura jest zakończona u dołu rusztem z bocznymi otworkami doprowadzającymi powietrze, u góry z miejscem na czajniczek do naparzania esencji. Słynna wytwórnia samowarów znajduje się w Tule.

.

SCRIBANNE.

SCRIBANNE, mebel z rodzaju komody z dużą nadstawą z szufladami, zamykaną klapą, służącą jako pulpit do pisania. Występuje też w formie nadstawy z pulpitem, wspartej na czterech nogach. Często zdobione intarsją i inkrustacją. Charakterystyczne dla barokowego meblarstwa flam. i hol. w XVII w. Prototyp sekretarzyka.

.

SEKRETARZYK.

SEKRETARZYK, sekretera [franc.], mebel w formie stolika lub komody z nadstawką, zawierający skrytki, z wysuwaną lub odchylaną płytą do pisania. Prototypem sekretarzyków jest → scribanne. W XVIII w. wykształciło się wiele typów sekreter. Były one zdobione intarsją, brązami, porcelaną itp. W Polsce popularnym rodzajem sekretarzyków były tzw. praski wyrabiane w Kolbuszowej.

.

SERWANTKA.

SERWANTKA [franc.], witryna [franc.], gablotka [wł.], niewielka oszklona szafka, zwykle ozdobna, przeznaczona do przechowywania kosztownej porcelany oraz drobnych przedmiotów dekoracyjnych. Serwantki miały niekiedy u dołu szuflady lub występowały w połączeniu ze stolikiem. Rozpowszechniły się w XVIII i XIX w. We Francji w XVIII w. terminem „servante” określano różnego rodzaju małe stoliki o charakterze pomocniczym, na których ustawiano uzupełniające nakrycia potrzebne w czasie podawania posiłków.

.

SERWIS.

SERWIS [franc.], zastawa na stół złożona z zespołu naczyń o zbliżonej formie i dekoracji. Rozróżnia się serwisy obiadowe, serwisy do przystawek, przypraw, deserów, kawy, herbaty itp. Niekiedy do serwisu należą przedmioty służące do ozdoby stołu jak roztruchany, wazony, patery, świeczniki, figurki itp. W XVI–XVII w. serwisy wykonywano z cyny, srebra lub złota. Popularne były wówczas serwisy do przypraw, złożone ze szklanych flakonów w bogatej srebrnej oprawie, przechowywane zwykle w ozdobnym puzdrze. W XVIII w. serwisy wyrabiano z porcelany, np. serwis H. Brühla, tzw. serwis Łabędziowy (Miśnia , 1737-41), serwis Napoleona I, tzw. Olympique (Sèvres, pk. 1810). Również z fajansu, np. serwis tzw, Sułtański (Belweder, 1776-77). W XVIII i XIX w. popularne były serwisy dwuosobowe do czekolady, kawy lub herbaty, tzw. serwis tète à tête.

.

STARY DRUK.

STARY DRUK, starodruk, termin przyjęty na oznaczenie druku wydanego w okresie 1501-1800.

.

WAZA.

WAZA [niem. < łac.]: 1) termin używany gł. w archeologii na określenie artystycznie opracowanych naczyń ceramicznych, metalowych lub kamiennych. 2) duże, zwykle spłaszczone naczynie z dwoma uchwytami i z pokrywką, używane do podawania zupy lub ponczu.

.

ZABYTEK SZTUKI.

ZABYTEK SZTUKI, obiekt podlegający ochronie prawnej (ochrona zabytków) ze względu na jego wartość hist. nauk. lub artyst. W Polsce prawnym uznaniem obiektu za zabytkowy jest wpisanie go do rejestru zabytków.

.

ZBROJA, kolczuga, osłona, karacena.

ZBROJA, całość osobistego uzbrojenia ochronnego wojownika, z wyłączeniem tarczy. W staroż. Grecji i Rzymie metalowe zbroje miała ciężka piechota. W średniowieczu uzbrojenia ochronnego używała gł. jazda. Były to początkowo pancerze łuskowe, od XI w. kolczugi, a od XIV w. pełne zbroje płytowe, kute z blach stalowych, łączonych za pomocą nitów lub rzemieni. W skład zbroi płytowej wchodził hełm (garnczkowy, później przyłbica), obojczyk, naramienniki, naręczaki, napierśnik, naplecznik, rękawice oraz ochraniający tułów kirys, do którego u dołu przymocowany był fartuch stanowiący osłonę brzucha. Dalszym dopełnieniem zbroi były: taszki, nabiodrki, nagolenniki i trzewiki. Naramienniki i fartuch zrobiony był z pasków blachy, zw. folgami, co umożliwiało ich zginanie. W XIV–XV wieku zbroją płytową okrywano również konie. Od XVI w. używanie zbroi stopniowo zanikało. W niektórych formacjach do XIX w. utrzymały się kirysy. W Polsce do XVIII w. przetrwały zbroje husarskie, częściowo jako łuskowe karaceny oraz używane przez pancernych kolczugi.

.

ŻARNA, pramłynek.

ŻARNA, starodawne urządzenie do mielenia ziarna, gł. na mąkę. Na ziemiach pol. pojawiły się w I w. p.n.e. Żarna składały się z dwu dopasowanych okrągłych kamieni, tzw. żarnowów. Na spodnim, nieruchomym, tzw. leżaku, spoczywał żarnow górny – ruchomy, zw. biegunem, obracany wokół drewnianej osi – wrzeciona, zamocowanego w otworze leżaka. Żarna były zapewne umieszczane w drewnianym kadłubie z wykrojonym otworem, przez który wysypywała się mąka, i z zagłębieniem na ziarno, tzw. duczajem. Żarna ustawione były prawdopodobnie na nóżkach, co umożliwiało pracę na stojąco. Regulację stopnia przemiału ziarna umożliwiała tzw. paprzyca (drewniana lub metalowa sztabka). Mieleniem na żarnach, zwane bruszeniem, zajmowały się gł. kobiety. Obecnie żarna są używane przez niektóre ludy pierwotne.

.

ŻUPAN, kabat, kaftan, kamizelka, kontusz, zapina.

ŻUPAN [wł. < arab.], ubiór męski w formie długiej sukni zapinanej z przodu na guziki do linii stanu, z wąskimi rękawami, z niskim, stojącym kołnierzem, noszony w Polsce od XVI w. Żupany szyto z sukna, jedwabiu, a nawet płótna (na lato). Krój ich (zwłaszcza kołnierza) zmieniał się w ciągu XVII w. W XVIII wieku żupan noszony był pod kontuszem, stając się obowiązkowym elementem pol. stroju narodowego. 2082.

.

INNE.

ANTYK / A Ą B C Ć D E Ę F G H I J K L Ł M N Ń O Ó P R S Ś T U W Y Z Ź Ż

.

Grat antyki Tyski Jarmark Staroci Rzeczy Używanych Targowisko Stare Tychy strony polecane:

GRAT /ANTYK / • Dział Malarstwa, Rysunku i Grafiki.

GRAT / ANTYK / • Dział Rzeźby i Ceramiki.

GRAT / • Dział Falerystyki, Weksylologii, Heraldyki, Symboliki i Emblematyki.

GRAT / • Dział Broni Białej.

GRAT / • 12 h DZIEŃ WOLNEJ SZTUKI ODBĘDZIE SIĘ 23. 04. 2016, W SOBOTĘ O GODZINIE 12:00.

GRAT / • DOMINIAK AH™ Portal Społecznościowy.

.

GRAT / ANTYK / Henryk Jan Dominiak założyciel Muzeum DOMINIAK AH™

.

.

karty sugerowane:

ZIELONE TYCHY KULTURA .

.

Grat antyki Tyski Jarmark Staroci Rzeczy Używanych Targowisko Stare Tychy – kategoria:

2179. 2206. 14 kwietnia 2020. Kolumna główna. Prace grafika. Prace malarza. Prace płatnerza. Prace rysownika. Prace rzeźbiarza. Treść kluczowa. Zakres Leliwa. Zobowiązanie w związku z odsyłaczem G.

.